Hoe het gaat

Ik ben een gezegend mens. Ik heb een gezond kind, een hele mooie dochter. En er zijn vrouwen die ongewenst kinderloos blijven.  De pijn en het verdriet van een miskraam heb ik meegemaakt. Des te mooier is het wonder van leven en het geluk van een kind in je armen, aan je boezem. En heb ik dit niet zelf gewild? Al die gesprekken over kinderen met manlief, die waren toch op mijn initiatief? Maar het is zo dubbel!

Mag ik zeggen dat het niet is wat ik ervan had verwacht?
En nu niet je hoofd schudden en het gaan hebben over de valse illusie van de roze wolk die wij vrouwen in stand houden maar ook niet mogen geloven. Als kind uit een groot gezin wist ik al heel vroeg wat er wel en niet aan rozengeur en maneschijn zou zijn bij de komst van een kind. Bar weinig. Maar deze impact, dit ontwrichtende, mijn leven als nieuw gegeven maar niet volledig van mij. Wat zeg ik, bijna helemaal niet van mij, hier was ik niet op voorbereid.

Nu hebben manlief en ik een zeer hectische periode achter de rug. Verbouwen, verhuizen, baby, werk. En dan ook nog een liefdevolle relatie willen onderhouden.  Het was teveel. Teveel tegelijkertijd en wij hadden  te weinig reserves. Ons tandvlees, daar hebben we op gelopen tot er geen draadje vlees meer was om ons te dragen. Maar we hebben het gered.

Mijn lichaam en ik zijn vervreemd van elkaar.  Stapje voor stapje leren we elkaar weer kennen. Maar het is zoeken, ontdekken, wat werkt wel en wat niet? Door het stoppen met roken is mijn stem helderder, ik kan iets hoger zingen, ja dat is positief maar waar zitten die noten, hoe hou ik de controle? Mijn rug geeft op meerdere plekken aan dat er iets niet klopt. De fysiotherapeut helpt me met het besturen en bewegen van mijn ledematen en mijn bekken. Waar zitten de spieren, hoe span ik ze aan, hoeveel belasting kunnen ze aan? Snel afvallen door vier keer per week te gaan fitnessen of cardio? Nee hoor, dat is echt teveel. Oh en wie zei ook alweer dat je van borstvoeding geven afvalt? Nou?

Mijn waken en slapen wordt bepaald door het kleinste wezen in dit huis. Haar behoeftes gaan voor die van mij. En dat is prima maar waarom ben ik de enige die aan haar vast zit geketend? Ze krijgt nu flesvoeding en geen borstvoeding meer. In mijn hoofd zijn er lijstjes van wat ik doe en wat manlief nog niet heeft gedaan. Een poepluier verschonen, een nachtvoeding geven, het eerste flesje van de dag om half zeven in de ochtend? En waarom heeft hij het over oppassen en ik over zorgen voor?
Als ik in de spiegel kijk dan zie ik een vrouw die aan het veranderen is in een vrouwmens, een zeurend wijf. Heb ik niet altijd gezegd dat ik niet zo zou veranderen? Dat ik een gelijkwaardige relatie zou hebben met een eerlijke verdeling van de taken, huishoudelijke en zorgtaken? Waar heb ik de verkeerde afslag genomen?

Mijn werk bestaat uit het praten met mensen, bedrijven, om zo een beeld te krijgen van hun situatie. En dan ga ik in mijn kantoor aan huis nadenken over de gestelde vraag. En dan geef ik een advies. In een rapport leg ik uit wat mijn advies is en waarom ik tot die conclusie ben gekomen. Dit document tik ik zittend achter de computer in mijn kantoor aan huis. Voor zover de uitleg van het werk van een zelfstandig adviseur. Maar ik wil weg. Ik wil naar buiten. Ik wil met collega’s praten bij het koffie-apparaat en klagen over de slechte koffie. Ik wil een echte klus, een project om mezelf in vast te bijten. Handen uit de mouwen, poten in de modder. Dat idee. Mocht je nog iemand kennen die op het gebied van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen wel wat hulp kan gebruiken. Ik hou me aanbevolen! Oh en op lokatie werken is echt geen probleem, nee. Geen probleem.