Vandaag neem ik de proef op de som en leg ’s morgens voor vertrek naar het werk een briefje neer voor mijn twee zoons. Het wordt zo langzamerhand tijd dat ze hun steentje in het huishouden gaan bijdragen en op het briefje staan voor elk twee verzoekjes. De oudste vraag ik om de huiskamer te stofzuigen en voor het eten te zorgen. Hij kookt graag en we hebben al eens eerder samen ‘Chili con carne’ gemaakt. Omdat daar niet zo heel veel aan te verpesten valt, kies ik dit gerecht uit voor het vanavond.
De jongste vraag ik om het fust naar de glasbak te brengen en de vaatwasser uit te ruimen. Ook dat heeft hij al eens vaker gedaan, dus dat moet lukken. Ze zijn inmiddels groot genoeg om zo af en toe een dagje alleen thuis te zijn. Ruim de helft van die dag wordt toch in bed doorgebracht en rond 16:15 is hun vader klaar met werken, dus er valt niet zo heel veel tijd te overbruggen.
Ruim na mijn lunchpauze ontvang ik het eerste telefoontje van mijn nog half slapende oudste zoon. “Hi mam, er staat dat ik moet koken, maar wat ging er ook alweer allemaal in?” Bijna alle ingrediënten staat al klaar op het aanrecht, alleen de zak vers gesneden Italiaanse groenten moet nog bij de supermarkt worden gehaald. Dat staat ook zo vermeld op het briefje, maar kennelijk was het toch niet helemaal duidelijk. Geduldig vertel ik hem wat er moet gebeuren.
Nog geen half uur later hangt hij opnieuw aan de telefoon. “In welke volgorde moet het ook alweer in de pan?” En uiteraard vertel ik hem, zoals een goede moeder betaamt, rustig welke stappen hij dient te volgen. Gehakt rullen, de gesneden groenten, gezeefde tomaten en de bruinen bonen erbij en tot slot twee bouillonblokjes. Dan zachtjes laten pruttelen en na een half uurtje het vuur uit doen. Vervolgens druk ik hem op het hart dat hij dat laatste vooral niet moet vergeten en dat doet hij gelukkig ook niet. Dat er tussendoor nog vier telefoontjes gepleegd worden laat ik voor nu maar buiten beschouwing.
Als ik ’s avonds thuis kom is de keuken al tot rampgebied verklaard. Werkelijk overal liggen spullen en de tomatensaus druipt langs het kookeiland. Hij is er samen met zijn broer de hele middag mee bezig geweest. Maar ze hebben ook de tafel gedekt en ’n zak Nacho’s, wraps en sla gehaald. Die zak Nacho’s is overigens al voor de helft leeg, want ze waren vergeten te lunchen en hadden wel trek. Met trotse gezichten zitten ze samen te glunderen op de bank. “Verrassing!” roepen ze allebei trots in koor.
Aan de andere taken zijn ze helaas niet toegekomen. Want weet ik wel hoe ontzettend druk ze zijn geweest?
Oefening baart kunst, zou ik zeggen, over een paar jaar koken ze vast de sterren van de hemel,haha!
Haha, toch mooi als ze zo beginnen! Daarbij begin ik te leren dat je van een ander niet moet verwachten dat die de dingen op dezelfde wijze doet als dat jij het zelf zou doen :)… ik zeg: ‘missie geslaagd’
Lief!