Hoe lang duurt mijn verdriet? Anderen gaan verder en dat snap ik niet.

Hoe lang duurt mijn verdriet? En wanneer krijgt mijn verdriet nou een plekje? Een paar dagen geleden was ik begonnen aan een leuke column. Ik ben namelijk alleen met mijn twee dochters op vakantie naar Egypte geweest en dat was een hele ervaring. Natuurlijk wilde ik die ervaring met jullie delen, maar helaas werd ik vanmorgen verdrietig wakker. Vandaag is het namelijk precies een jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn lieve papa. De laatste nachten hebben mijn zus en ik om de beurt bij hem gewaakt en naast hem (op zijn kamer in een ziekenhuisbed) gelegen. Ik luisterde naar zijn stokkende adem en weet zeker dat hij heeft gevoeld dat we bij hem waren.    

hoe lang duurt mijn verdriet

Hoe lang duurt mijn verdriet?

Die dag stond een bezoek aan mijn moeder op de planning. Weemoedig keek ik naar de foto van mijn vader. Wat missen we hem! Iedere keer weer vraag ik me af hoe het kan dat iemand, die zo midden in het leven stond, er zomaar opeens niet meer is. Ik kan het nog steeds niet accepteren en het heeft dan ook nog geen plekje zal ik maar zeggen. Telkens als zo’n dag voorbij is vraag ik me af hoe lang het zal gaan duren. Hoe lang duurt mijn verdriet nog? Wanneer kan ik nou met een glimlach terug denken aan hem zonder te moeten huilen?

Het was een prachtige dag en het beloofde warm te gaan worden. De boodschapjes die ik voor mij moeder had gekocht legde ik op de achterbank en ik stapte in mijn auto. Rustig volgde ik de weg naar Utrecht. Ik kon hem wel dromen en had bovendien de tijd aan mijzelf.

Mijn man was thuis aan het klussen en de kinderen zouden naar vriendinnetjes gaan. Ik zette de radio aan en een mooi melancholiek nummer vulde de ruimte. Toen kwam ik langs de afslag Amersfoort. Daar had mijn vader de laatste weken voor zijn dood in een verpleegtehuis gewoond en opeens wilde ik maar één ding: Naar hem toe! Ik voelde een brok in mijn keel komen en slikte mijn tranen weg.

 

Vlak voor de ingang van de begraafplaats parkeerde ik de auto en liep door de imposante poort. Begraafplaats “Soestbergen” is één van de oudste en mooiste begraafplaatsen van Nederland en niet voor niets uitgeroepen tot Rijksmonument. Er liggen veel bekende Utrechters begraven, waaronder de dichter Nicolaas Beets, de architect Gerrit Rietveld, mijn opa en oma en nu dus ook mijn vader. Met enige haast liep ik over de kronkelige paadjes, want iedere keer weer ben ik bang zijn graf niet te kunnen vinden.

Toen ik aan het einde van het pad op de hoek het graf van de vader van mijn beste vriendin zag wist ik dat ik er bijna was. Vaak gaan we samen even naar onze papa’s. Nu was ik voor het eerst echt alleen en dat voelde goed. Natuurlijk is het fijn als je verdriet kunt delen maar je houdt je toch altijd een beetje in. Opeens stond ik voor het mooi opgeknapte familiegraf en ging voorzichtig op het randje zitten. Met mijn hand wreef ik een paar blaadjes van de grijze hardstenen plaat en las: “Hier rust onze onvergetelijke papa, trotse opa- en overgrootvader en liefhebbende echtgenoot”.

Daar lig je dan pa

De tranen stroomden nu over mijn wangen en zachtjes fluisterde ik: “Nou daar lig je dan pa”. Wat wilde ik graag iets voelen of zien op dat moment maar er gebeurde niets. Geen vlinder die rustig langs fladderde en geen vogeltje dat toevallig even op de rand van de grafsteen kwam zitten om mij te troosten. Hoe lang duurt mijn verdriet? Ik praatte tegen mijn onzichtbare vader in de hoop dat hij het zou horen en speelde via mijn telefoon zijn lievelingsliedje. “Ik zou je in een doosje willen doen” zong Donald Jones en ik dacht weemoedig dat hij nu inderdaad in zijn doosje lag.

Toe aan rust

Mijn tranen drupten één voor één op de grafsteen en haastig veegde ik ze weg. “Sorry pa”, zei ik “maar ik mis je nog zo… moest even naar je toe”. Heel even leek het of ik zijn troostende hand achter op mijn hoofd voelde, net als toen ik aan zijn sterfbed zat. Ik vertelde dat het goed ging met ons en dat het graf zo mooi was geworden. “Ja… prachtig”, hoorde ik je zeggen, “maar je hebt er niks aan”! Wat zou je zijn geschrokken van het bedrag op de factuur. Je had het vast zonde van het geld gevonden. “We zijn trouwens wel lekker uit eten geweest met mama’s verjaardag”, vervolgde ik mijn verhaal en ik zag je goedkeurend knikken. “Goed zo meissie, genieten jullie er maar van en maak je om mij geen zorgen. Ik heb nu eindelijk rust”.

Ik schrok wakker uit mijn overpeinzingen. Rust! Ja…. Dat was het enige wat mijn vader nog wilde toen hij zo ziek was en niets meer kon. Bovendien had hij een prachtige leeftijd bereikt en was zijn leven geleefd. “De hoogste tijd om naar De Lieve Heer te gaan”, zei hij vaak en menig keer heeft hij tijdens zijn ziekbed dit als wens uitgesproken. “Ik hoop dat je het daarboven ook een beetje naar je zin hebt pa” zei ik en tilde mijn hoofd op om naar de blauwe lucht te kijken.

Het leven gaat verder…

Langzaam stond ik op. Mijn tranen waren inmiddels opgedroogd en ik veegde een paar blaadjes van mijn broek. “Het is al een jaar geleden dat je stierf Pa en weet je: de mensen om mij heen gaan gewoon verder met hun leven. Snap jij dat nou? Ik ben wel eens boos op ze, Pa”, vervolgde ik mijn verhaal, “dat ze DAT zo makkelijk kunnen, maar misschien hebben ze wel gelijk” en ik zag mijn vader knikken.

Toen ik na een half uur begraafplaats weer afliep voelde ik me een stuk beter. De zon scheen en de vogeltjes vloten weer. Toch had ik niet het gevoel dat ik mijn vader daar achter liet, want het leek wel of hij met me mee ging. Ik nam een flinke hap lucht en stapte in mijn auto. “Kom op” zei ik tegen mezelf. “En nu ga je naar je moeder. Die zit (nog) op je te wachten”. Hoe lang duurt mijn verdriet? Geen idee, maar de tijd nemen helpt.

Gebruikte afbeelding via Shutterstock

8 gedachten over “Hoe lang duurt mijn verdriet? Anderen gaan verder en dat snap ik niet.”

  1. Dit is zo herkenbaar, ik zit het te lezen met tranen in mijn ogen. Schoonmams is deze maand ook al een jaar geleden overleden. Wij gaan dan niet vaak naar haar graf, maar ik mis haar nog zo vaak. Bij elke ontwikkeling van mijn zoon, die wij niet meer lijfelijk met haar kunnen delen bijvoorbeeld. Bij familie-uitjes, verjaardagen, maar ook om gewoon even iets te vragen over iets simpels als een recept. Het schijnt te slijten en een plekje te krijgen, bij de een duurt dat een jaar, bij de ander wel tien jaar. Ik wens jou in elk geval ook veel sterkte op de moeilijke momenten.

    1. Lieve Petra,

      Dank je wel voor je reactie. Ik vind het fijn dat toch zoveel mensen het zelfde gevoel hebben. Er zijn helaas ook veel mensen om mij heen (zelfs in mijn directe familie) die dit soort verhalen van mij niet kunnen waarderen (Ik moet dit voor mezelf houden en niet zo dramatisch doen). Zij lezen liever de leuke columns van Ellen waar ze om kunnen lachen. Het gekke is dat ik juist nu veel meer mensen bereik en juist die mensen die hetzelfde gevoel hebben en dat ook durven uit te spreken. Ik heb dan ook even getwijfeld of ik deze column wel zou laten publiceren, maar weet nu dat ik er goed aan heb gedaan.
      Ik wens ook jou heel veel sterkte en ik weet zeker dat de mensen die ons zo lief waren, altijd bij ons zullen blijven. Je merkt het aan kleine dingen, die soms net iets té toevallig zijn. Groetjes van Ellen

  2. Avatar foto
    Jennie van Doesburg

    Lieve Ellen

    ja ik ken het verdriet van jou en Jannie ik heb je vader ook gekend een lieven man het verdriet word minder maar vergeten doe je hem nooit ik kan het weten ik had de liefste schoonvader en moeder de een is 36jaar weg de ander 26jaar
    toch denk ik veel aan hen ik mis hen ook vreselijk ga ook vaak naar het kerkhof er zijn dagen dat ik dat nodig heb
    dus ik begrijp je heel goed en dat traantje dat mag hoor doe ik ook het lucht heerlijk op dan kun je er weer even tegen en je vader kijk toe van boven geloof me nou Ellen heel veel sterkte het gaat straks beter
    liefs Jennie

    1. Lieve Jenny, wat een hartverwarmende reactie. Dank je wel! Weet je, soms gaat het best goed hoor. Dan accepteer ik dat hij nu eindelijk rust heeft en ben ik blij voor hem. Hij had er echt geen zin meer in op het laatst. Deze papa mis ik ook niet. Nee, ik mis de sportieve, lieve altijd in alles geïnteresseerde pa. We kunnen niets meer delen met hem en hij niets meer met ons en dat is moeilijk! Gelukkig hebben we veel steun aan elkaar en moeten bovendien nog voor onze moeder zorgen. Dat blijven we heel goed doen, al is het niet altijd even makkelijk. Waar pa is gestopt, gaan wij verder. Dar hebben we hem beloofd! Dikke kus El xxx p.s. Jij ook veel sterkte hoor. Je bent een lieverd!

  3. Avatar foto
    Jeanne van Dijk

    Hallo Ellen,

    Dit is zo herkenbaar. Mijn vader is ook al weer bijna een jaar weg….
    Tijdens onze vakantie in Spanje zag ik hem in mijn hoofd overal rondlopen. In de Supermercado op zoek naar een lekker flesje drank, gezellig mee koffie drinken op een terras, op de camping waar hij altijd zo genoot. En meteen de pijn erachter aan, dat hij dit nooit meer zou ervaren en wij ook niet.
    Ik weet niet hoe lang verdriet duurt. Misschien wel altijd, maar wordt het steeds minder. Het is als een wond…..die heelt met de tijd, maar je weet nooit hoe groot het litteken zal zijn dat achterblijft.
    Sterkte!

    Liefs,
    Jeanne

    1. Dank je wel voor je lieve reactie. Ja, dat heb ik ook allemaal en ik denkt ook vaak als ik iets heb meemaakt, wat zou ik het graag even aan pa vertellen. Maar misschien krijgt hij het wel mee daar boven (of waar hij ook is) ik hoop het. Jij ook sterkte hoor. Liefs Ellen

  4. Avatar foto
    Astrid Feitsema

    Beste Ellen, sterkte met je verdriet. Verlies vind geen plekje ofzo, dat neem je mee in je rugzak. Daar kun je op een gegeven moment mee verder, dat hoort bij je leven en je kunt ermee leven.
    Dat is mijn overtuiging.
    Met vriendelijke groet van Astrid Feitsema.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven