Die jongens die zoek waren, die twee broertjes, die zijn gevonden. In een sloot. Dood. Nee, ze komen dus niet meer terug. Ze zijn doodgemaakt door hun vader. Daarna heeft die zichzelf doodgemaakt. Hun vader en moeder hadden al heel lang ruzie. En hun moeder was al een paar jaar erg bang dat hun vader ze iets zou aandoen. Dat had ze aan de politie verteld. En ook aan de Jeugdzorg, die club die kinderen moet beschermen die niet goed worden verzorgd door hun ouders. Maar die hebben waarschijnlijk niet goed naar de moeder geluisterd. Een slecht nieuws gesprek: hoe breng je zoiets over aan kinderen? Hoe ga je om met klasgenoten van die jongens, met leden van hun voetbalclub?
Mijn kinderen volgen het nieuws nog niet. Ze weten nog van niks, behalve dat we een koning hebben. Maar bij de oudste van vijf begint de wereld te dagen. En hij is een zorgelijk type. Toen hij bij opa en oma ‘iets engs’ op tv had gezien, was hij een week bang in het donker. Na een brandweeroefening op school verwerkte hij dagenlang brandalarmen in zijn spel. Bliksemafleiders en brandtrappen zijn regelmatig terugkerend onderwerp van gesprek. Net als boze boeven voor wie we de deur op slot doen.
De jongste van drie ziet nog geen gevaar. Die leeft nog in zijn eigen wereld van Noddy, Bob de Bouwer en Cars. Hoewel, toen we van het weekend een stukje Laurel & Hardy zagen, een filmpje waarbij mannen van het dak vielen en een auto werd doorgezaagd, ging hij huilen, hij was bang.
Nog even geen ‘slecht nieuws gesprek’
Ik betrap mezelf erop dat ik zo lang mogelijk een veilig en rechtvaardig wereldbeeld voor de jongens intact wil houden. ‘Kunnen boeven onze auto stelen?’ ‘Ja dat kan, maar dan bellen we agent Ploeter, die vangt ze dan en brengt de auto terug.’ Zo hoort het. Voor opa geldt nu een verbod op tv-nieuws kijken als de kleinkinderen er zijn. Ik pak nu zelf de krant van de mat, want af en toe staan er foto’s van bebloede lijken op de voorpagina. Aan Dodenherdenking hebben we dit jaar niets gedaan. Om twee minuten voor acht lazen we een boek van Richard Scarry met ze voor het slapen gaan.
En dan hoop ik maar dat we ze langzaam, zonder al te grote schokken, kunnen inwijden in de boze buitenwereld. Dat we ze niet hoeven voor te bereiden op een ‘slecht nieuws gesprek’. Ze dan niet nachten van streek zijn als ze horen dat een vader zijn kinderen heeft vermoord. Dat hun moeder machteloos stond omdat de rechter nu eenmaal een omgangsregeling had vastgesteld. Dat sowieso het merendeel van de gepleegde misdrijven in ons land niet wordt opgelost. En dat het in andere landen soms nog véél erger is.
Stop, in de naam van Ploeter!
Lees ook: wel/niet mee naar het afscheid?
