‘Mam, hadden jullie vroeger ook gymnastiek op school?’ De vraag zorgt voor rillingen in mijn nek en ineens sta ik weer in die bewuste gymzaal. Ik zat in groep 7 en we moesten oefenen voor een gymuitvoering. Twee lange matten waren het decor tussen alle bankjes waar de ouders die avond plaats zouden nemen. Rood aangelopen stond ik naast de gym juf die mij voor de tigste keer uitlegt hoe ik een radslag moest maken. Ik kon het niet! Echt niet, het was geen onwil, want met de beste wil van de wereld nam ik een aanloop … rende … en gooide mijn handen op de mat. Maar mijn benen kwamen niet omhoog. Juf dacht ondertussen dat ik er een grote grap van maakte en werd steeds bozer. Huilen is in groep 7 niet meer toegestaan dus beet ik mijn tranen weg. Het was zo gênant, want de meisjes waren samen aan het smoezen en de jongens lachte me doodleuk uit. ‘Dit kan niet zo vanavond,’ besloot juf en gaf me een andere opdracht. Te gênant voor woorden en ik heb dan ook even moeten slikken voordat ik dit zou opschrijven (überhaupt of ik het zou doen), maar hier komt hij dan.
Die avond zaten de ouders netjes op de bankjes (je weet wel die lage, donkere houten banken) en begon de uitvoering. De lange matten lagen parallel naast elkaar en daarachter hadden 10 meisjes zich verzamelt, per mat 5 meisjes. Waaronder ik, als tweede. Het was de bedoeling dat je op de ‘tel’ van de muziek je radslag tegelijk (op beide matten tegelijk) zou inzetten. Weet je wat mijn rol was.. tussen de 9 ‘radslagende’ meisjes deed ik de koprol, welgeteld acht keer over die lange mat! Het was zo lachwekkend dat ouders hardop aan het lachen waren. Mijn ouders deden dit niet, die waren loyaal. Of zag ik het nu goed dat ze een lach onderdrukte? Je snapt mijn rol in het wereldje op de basisschool was gelijk bekend. Stijve plank of Lange Lat zijn woorden die ik tot einde groep 8 heb moeten aanhoren.
‘Maaam, ik vraag je iets,’ werd mijn zoon ongeduldig. Oh, ja daar was ik mee bezig. Ik probeerde zijn vraag zo goed mogelijk te beantwoorden, waarop hij de volgende vraag stelde, ‘was jij goed in gym?’ Wrijf het er nog maar eens in, lekker veel zout in de wonden! Op de middelbare school moesten we turnen. Ja, MOESTEN. En aangezien ik geen briefje had van mijn ouders, niet ongesteld was of iets gebroken had (neem van mij aan, ik heb het geprobeerd) moest ik meedoen. De borstwaartsom stond op het program (ken je hem nog?). Ik zal een heel lang gênant verhaal kort houden en alleen zeggen dat er drie leerlingen voor nodig waren om me over het rek te krijgen met mijn puberlijf. Het grinniken en smoezen was ondertussen hard gelach geworden en zelfs de gymnastiekleraar kon zijn lachen niet inhouden. Aangezien ik toen in de tweede zat, heeft het me nog 3 jaar achtervolgt. En als er in het vervolg gekozen moest worden met gymnastiek bleef ik altijd als laatste over, zittend op weer zo’n houten bankje. Dus ook deze vraag moest ik maar naar eerlijkheid antwoorden.
Mijn zoon dacht over mijn antwoorden na en zei prompt, ‘ ik ben ook niet zo goed in gym, zou ik het van jou hebben?’ Mijn hart brak. Ik had gehoopt dat dit zeker vier generaties over zou slaan. Want wat ik heb meegemaakt wens je niemand toe. Niet om zielig te doen, want ik had heel andere kwaliteiten. Maar twee keer per week zo vernederd te worden is al erg genoeg voor een puber. Waar kon ik mijn zoon mee helpen? Bijles van gym? Nee, dat bestaat niet.
Koortsachtig dacht ik na hoe ik dat had gedaan vroeger. Het enige advies wat ik hem mee kan geven is lach om jezelf.. (voordat een ander het doet).. en trek het je niet persoonlijk aan. Ik riep altijd dat ik het van mijn vader had, dus hij heeft nu permissie om mij de schuld te geven van zijn ‘planken’ lichaam!
Jammer dat ik niet bij jou in de klas zat!
Ja, het is gelukkig anders dan vroeger. Maak me dan ook maar geen zorgen, totdat hij zich zorgen maakt. Zijn kwaliteiten liggen elders, net als mij. En dat weet hij.
Bedankt voor je reactie!
Toen ik nog gym had, werd er rekening gehouden met iets dat je echt niet kon; dat hoefde je dan ook niet te doen. Plezier stond voorop. Ik kon ook geen radslagen en heb die ook nooit hoeven doen.
Wellicht is dat op de school van je zoon nu ook zo? Er is in de tussenliggende jaren behoorlijk wat veranderd in het gymonderwijs, dus ik denk dat je je niet al teveel zorgen hoeft te maken.