Sluit je ogen eens. Voel je het zand tussen je tenen, de warmte van de zon op je huid en de zilte geur van de oceaan? Voor veel mensen is dit een vakantiedroom. Voor mij is het een diepgeworteld verlangen dat opborrelt tussen de dagelijkse beslommeringen door. Ik zie mezelf al: over een paar jaar stap ik uit een camper, mijn voeten direct in het zand. Een beeld dat zo levendig is, dat het bijna echt lijkt.
Ik voel haast de warmte als ik dit visualiseer (zeker als het zo’n druilerig weer is als op het moment dat ik dit schrijf).
Overvallen door een sterk verlangen
Dit gevoel van ‘weg willen’ overvalt me regelmatig. Zeker als ik aan het Insta scrollen ben en de mooiste plaatjes voorbij zie schieten. Dan trekken mijn gedachten zich terug uit de werkelijkheid. De vaatwasser die nog uitgeladen moet worden, de to-do lijst voor werk? Het vervaagt allemaal naar de achtergrond. Op dat moment bestaat alleen nog die droom van totale vrijheid en een compleet andere omgeving.
En het is niet zomaar een oppervlakkig verlangen naar een weekje all-inclusive. Nee, dit gaat dieper. Dit is het soort verlangen dat je voelt als je jezelf visualiseert, niet op de bank thuis, maar ergens aan de andere kant van de wereld, compleet in je element.
Het verbaast me telkens weer hoe intens deze behoefte kan zijn. Vooral omdat mijn dagelijkse leven zo anders is. En als je mij kent dan weet je dit.
Eigenlijk liever thuis
Want laten we eerlijk zijn: in de praktijk ben ik de ultieme huismus. Mijn favoriete plek is vaak gewoon thuis. Met een goed boek, een kop thee en de vertrouwde geluiden om me heen. De gedachte aan inpakken, vliegvelden, jetlags en onbekende bedden? Daar loop ik eigenlijk niet warm voor. Toch blijft die constante, soms sluimerende, soms heel duidelijke drang naar vrijheid.
Het is een fascinerende tegenstelling: de persoon die het liefst in haar eigen bubbel blijft versus de ziel die droomt van rondtrekken in een camper en slapen onder de sterren. Waar komt die intense behoefte dan vandaan? En waarom onderneem ik er geen actie op?
De realiteit versus de droom
De meest voor de hand liggende antwoorden liggen dicht bij huis. Letterlijk. Met twee pubers in huis is spontaniteit vaak een utopie. Hun schema’s, hun behoeften, hun vrienden – het bepaalt voor een groot deel het ritme van het gezin.
En dan hebben we het nog niet eens over onze mini-dierentuin: honden en katten. Ze eisen allemaal aandacht en zorg. Ze zijn de reden dat ik ’s ochtends vroeg opsta en ’s avonds laat naar bed ga. En ze zijn, eerlijk is eerlijk, ook de reden dat die verre reisplannen keer op keer op de lange baan worden geschoven.
Alhoewel ik in mijn visualisaties altijd een van mijn honden bij me heb, dat dan weer wel.
Het is geen klacht hoor, begrijp me niet verkeerd. Verre van dat zelfs. Ik houd zielsveel van mijn gezin en onze beestenboel. Maar het verklaart wel waarom die droom van zand tussen mijn tenen en een camper in de verte, vaak beperkt blijft tot een paar kostbare minuten van wegdromen. Even ontsnappen aan de waan van de dag, even proeven van een leven dat anders is.
Actie of acceptatie?
Misschien is het oké zo. Misschien hoef ik niet per se die actie te ondernemen. Is het voldoende om te weten dat die droom er is. Als een soort geheime plek in mijn hoofd waar ik me terug kan trekken wanneer ik even geen zin heb in de realiteit.
Het is immers heerlijk om weg te dromen bij verre bestemmingen. Denk bijvoorbeeld aan de iconische Golden Gate Bridge die boven de mist uitsteekt, of de levendige sfeer van Fishermans Wharf. Vliegen naar San Francisco met KLM of een heerlijke trip naar Dubai voelt dan als een concrete stap in zo’n droom.
Of is het een teken dat ik, ondanks alles, toch wat meer van die avontuurlijke ziel de vrije loop moet laten? Wie weet, op een dag, wanneer de pubers het huis uit zijn; alhoewel die nog wel een tijdje zullen blijven hangen denk ik.
Maar voor nu? Voor nu droom ik verder. En dat is ook goed. Het geeft kleur aan mijn dagelijkse leven, een vleugje avontuur in een anders zo vertrouwde omgeving. En wie weet, misschien is het wel precies dat evenwicht tussen droom en werkelijkheid dat me gelukkig maakt.
