Hypochondrie word ook wel ziektevrees genoemd. Iemand met Hypochondrie denkt vaak dat hij lichamelijke symptomen heeft die waarschijnlijk duiden op een ernstige aandoening. De angst voor ziektes is groot en bij sommige mensen wordt het leven door deze angsten beheerst. Ongerustheid is moeilijk weg te nemen, ook als uit onderzoek blijkt dat er niets aan de hand is.
Mijn Hypochondrie
Deze blog is niet iets waar ik trots op ben. Eigenlijk vind ik het van mezelf echt superstom, maarja, kom er maar eens vanaf! Hypochondrie is er in verschillende soorten en maten, waarvan ik waarschijnlijk niet het meest erge voorbeeld ben, al denkt mijn omgeving daar vast weleens anders over 😉 .
Angst voor ziektes is bij mij denk ik al heel jong ontstaan. Ik ben een pechvogel, want in mijn bijna 28 jaren op deze aardbol ben ik ruim 10x geopereerd. Waaronder drie keer aan een liesbreuk (iets wat vaker eenmalig voorkomt bij mannen kreeg ik dus drie keer achter elkaar). De afgelopen jaren ben ik mij er bewust van geworden dat je geen klachten hoeft te hebben maar wel iets bij je kunt dragen. Dat heeft me beangstigd. En het laatste wat je moet doen is googlen, want dan leg je echt bijna het loodje!
Zo dacht ik bij een keelontsteking dat ik geen adem meer kon halen, een kramp in mijn vingers en ik had reuma, kramp in mijn kuit was trombose, een slaapvoet was iets aan mijn hart (hoe dan?), nagels die snel scheurden was een ernstige vitamine tekort en zo kan ik nog wel meer pijntjes opnoemen waarbij ik direct het allerergste dacht.
De maat was vol toen ik mijn vriend ’s nachts wakker hield met paniekaanvallen door tintelende vingers. Met Hypochondrie let je voortdurend op je lichaam, en daardoor voel je van alles. Allerlei gewone lichamelijke verschijnselen worden gezien als een teken van een ernstige ziekte. Al keert een dokter je binnenstebuiten, je blijft denken dat er iets mis is, ze iets over het hoofd zien, en zo blijft de angst aanwezig.
Mogelijke gevolgen Hypochondrie
De gevolgen kunnen dan zijn dat je last krijgt van stress en somberheid, wat weer fysieke klachten kan geven als hartkloppingen, slaapproblemen, benauwdheid en duizeligheid. Daardoor krijg je weer de gedachte dat er wel echt iets aan de hand moet zijn … en het cirkeltje is rond.
Het is niet geheel duidelijk hoe Hypochondrie ontstaat. Nare ervaringen in het verleden kunnen hieraan bijdragen, maar ook erfelijkheid schijnt een rol te spelen. Mijn vader heeft dit ook en samen kunnen we er inmiddels gelukkig om lachen.
Ongeveer twee jaar geleden heb ik in therapie gezeten om hypochondrie de baas te worden. Ik ben me meer bewust van mijn lichaam en sta over het algemeen geen doodsangsten meer uit. Wanneer dit nog wel eens gebeurt lukt het me inmiddels om mezelf een halt toe te roepen of mezelf rustig te praten. Gelukkig heb ik ook nog een vriendin die heel goed weet hoe ik in elkaar steek en die ik altijd even kan bellen als ik een paniek aanvalletje heb.
Ik schaam me letterlijk dood, maar ik leef nog steeds 😀 . Tips en tricks zijn welkom!
ik heb 3 jaar al paniekaanvallen, hypochrondie , slik 3 jaar citalopram eerst 20 mg nu 10, heb daarnaast ms , gelukkig heb ik daar geen last van en ben stabiel. sorry maar vind mijn geestelijke ziekte veel erger dan mn ms en ik meen dit ook. bij iedere steek pijn denk ik aan k. wel is mama vermoord toen ik 6 was voor mijn ogen. maarjag daar ben ik al eroverheen.
Wow! Zo heel erg herkenbaar! Helaas ?. Bij mij precies hetzelfde, behalve dan dat ik pas 1 keer in mn leven geopereerd ben (aan mijn neus omdat die altijd verstopt zat), denk ik ook altijd dat ik nu dan toch echt aan de beurt ben als ik een keer buikpijn heb of dat ik een hartaanval ga krijgen als ik een steek in mijn arm voel. Ik heb het vooral als ik in bed lig, als het stil en donker is. Dan ga ik allemaal bedenken wat er wel niet kan gebeuren met me als ik slaap en daardoor nooit meer wakker zal worden. Die angst is zo verlammend soms. Ik weet nog toen ik een klein meisje was van amper een jaar of 6 ik mijn vader me liet beloven dat als ik niet meer wakker zou worden hij dan snel achter me aan zou komen zodat ik niet alleen dood hoefde te gaan. Zo klein en dan al daar mee bezig moeten zijn. Mijn moeder zei altijd tegen mij: meisje je gaat niet zomaar dood maar dat deed zij wel toen ze 52 jaar was, ze ging naar bed en werd niet meer wakker. Hersenbloeding. Ik was altijd al gevoelig voor dat soort dingen, die gedachten en angsten en toen helemaal. Het was een aantal jaren wat minder maar door een burn-out wat met mijn baan te maken had kwam het kei hard weer terug. Nog veel erger. Met paniekaanvallen waarbij ook alles ging tintelen en dan dacht ik ook echt ja daar ga ik. Of als ik in de auto stapte en dan ineens bedacht wat er allemaal wel niet kon gebeuren als ik zou gaan rijden. Met hulp van een psycholoog kan ik nu dat cirkeltje ook doorbreken maar of het helemaal overgaat? Ik denk het niet. Als ik morgen weer een tintel, bultje of pijntje voel hang ik vast weer aan de telefoon met de assistente van de huisarts. Of nog erger, zit ik op Google bij “afbeeldingen ” te kijken ?… Succes!!
Klinkt ook heel heftig Natasja, succes!
Dankje Joyce! Komt goed ?
Zo herkenbaar Natasja! De nachten vaak hè. . Rot! Eigenlijk moet ik ook een beetje om je lachen. Haha stom hè. Gewoon omdat ik mezelf ook zo in je herken! Komt goed. Succes!
Vooral de nachten ja. Als ik mijn kinderen in bed heb gestopt, geknuffeld en gekust schiet er weleens door mijn hoofd dat ik er morgen ook misschien niet meer ben, dan breekt m’n hart. Gauw andere gedachten, wat trek ik aan morgen, wat stond er ook alweer op mijn boodschappenlijstje, even nog op Facebook kijken wat iedereen heeft meegemaakt en wie is er jarig?! ?… Ach we redden ons wel toch? Het hoort ws gewoon bij ons. Ik vind het helemaal niet stom dat je er om moet lachen, fijn toch dat je niet de enige bent! Succes Anne en zul je zien blazen wij over tig jaar 100 kaarsjes uit ?