‘Kom, ga mee plassen’, zeg ik zo resoluut mogelijk.
‘Wil niet plassen.’
‘Maar dan krijg je een sticker!’
‘Wil geen sticker.’
‘Maar als je kaart met stickers vol is, krijg je een cadeautje!’, dring ik aan.
‘O ja.’
Hoe kregen moeders hun kinderen vroeger zo snel zindelijk? Omdat ze hun kinderen veel meer pushten, zodat ze snel van het luiers wassen af waren? Of omdat de luiers toen niet zo goed waren als nu, zodat kinderen nog voelden dat ze geplast hadden?
Nee, het komt vooral doordat moeders niet meer 24 uur per dag hun kind om zich heen hebben. Ze zijn te vaak weg, belangrijke dingen doen. Ze zien niet meer aan een oogopslag, een beweginkje van hun kind dat het weer ‘moet’. En als je ’s morgens haast hebt, is het zó verleidelijk hem of haar een pamper om te doen…
Met onze oudste zoon zijn we lang bezig geweest. Hij was al drieënhalf voor hij eindelijk op de wc ging. Ik was alweer vergeten hoe we dat voor elkaar kregen. Kennis zakt snel weg. Maar onze jongste is in veel opzichten vlotter dan de oudste, dus dat zou rap gaan, dacht ik.
Niet dus. Op het potje gaan was al heel eng. ‘Als je op het potje plast, krijg je een spekkie’, liet mijn man zich toen ontvallen. Want die hadden we nog over van een verjaardag. Dat werkte, de zak is leeg. Ik weiger nieuwe te kopen.
‘Je moet het kind elk uur op de wc zetten’, adviseert een kennis. Vréselijk, elk uur met een brullend, tegenstribbelend kind onder je arm. Broekje uit, luier uit, optillen, neerzetten. Geen plas. Die komt pas tien minuten later, op het kleed. ‘Je moet stickers plakken op een kaart, met een beloningssysteem’, adviseert een vriendin. Dat zet iets in beweging. Het lukt nu één, twee keer per dag om op het juiste moment op de juiste plaats een plas te produceren. ‘Je moet hem eerst een onderbroek aandoen en dan een luier, dan voelt hij zelf de nattigheid en leert hij het sneller’, adviseert een peuterjuf. Dat werkt, voor een week. Maar het is smerig. Er staat nu dagelijks een emmer met Biotex en héél vieze was in onze badkamer.
‘Je moet hem met dit mooie weer bloot laten rondlopen’, zegt iedereen. Natuurlijk, een plas in de tuin is niet zo erg als binnen. Maar werkt het ook? We zijn nu drie maanden bezig, en op de crèche is hij deze week zowaar een hele dag droog gebleven. Maar daar speelt natuurlijk sociale druk mee van de andere kinderen.
Bij oma lukt het ook al aardig. Maar oma heeft dan ook een Cars-wc-brilverkleiner. En oma heeft iets over zich, iets liefs maar toch dwingends, dat alleen sommige oma’s hebben… Ik in elk geval niet.
Iemand nog tips?
