Angstiger voor de reacties dan voor de vluchtelingen, ik ben bang

Ik ben bang.
Bang voor de haatdragende reacties die ik keer op keer op de social media voorbij zie komen, van mijn eigen mede-Nederlanders. Op 4 mei herdenken we de Nederlandse slachtoffers die in oorlogen zijn omgekomen en op 5 mei vieren we de vrijheid. De vrijheid van meningsuiting en gelijkheid is ons heilig. Word die geschonden, dan staan wij op.

Ik ben bang voor de mensen die deze rechten aangrijpen om daarmee de andere waarden van onze samenleving te vernietigen. Terwijl het juist zij zijn die bang zijn voor het onbekende en uit onwetendheid alles aangrijpen om hun veiligheid, die volgens hen bedreigd wordt, te beschermen.

Ik ben ook bang voor de vluchtelingen met kwade bedoelingen. Maar dat ben ik ook voor Nederlanders met kwade bedoelingen. Het verschil is dat asielzoekers met kwade bedoelingen buiten de grenzen neergezet kunnen worden en een Nederlander niet.

Ik ben bang. Voor leuzen als ‘eigen volk eerst’, ‘het zijn schooiers’, ‘stuur ze de zee maar weer op en prik het bootje lek’, ‘ze willen al onze huizen, merkkleding en hebben de nieuwste iPhone’ en ga zo maar verder. Voor zogenaamde laffe knokploegen die gezinnen met kinderen in AZC’s aanvallen of leuzen kalken op de ramen van huizen waarin vermoedelijk vluchtelingen geplaatst worden. De loze ongefundeerde kritiek. Wapperen met holle woorden en beelden kunnen we allemaal.

Ik ben bang, bang voor wat er komen gaat

Het niveau is ver, ver, ver beneden pijl. Of je nu voor of tegen bent. De menswaardigheid en empathie lijkt verdwenen, althans, bij een deel van de bevolking. Hebben we dan helemaal niets geleerd?
Zijn we dan zo laag gezonken dat we de medemens God weet wat aan willen doen of laten overkomen?
Zijn we dan zo verwend en zo egoïstisch dat we een ander niets meer gunnen, sterker, letterlijk voor dood achterlaten of ze zelfs nog een duw na geven?
Waarom is het zo moeilijk om én een ommetje te lopen met je bejaarde oma in een rolstoel én een 15-jarige jongen die zijn ouders en zusje heeft zien sterven in de bombardementen te voorzien van een stel schoenen in plaats van slippers aan zijn voeten?
Is het nu écht zo moeilijk om gewoon mee te denken in oplossingen, al is het tijdelijk, in plaats van het schreeuwen van tekst zonder inhoud?
Ben je dan ook zo stoer om eens kennis te maken met een vluchtelingengezin? Hun verhaal te horen?
Doe het gerust want ze ontvangen je met open armen. Daar kun je nog iets van leren.

Ik ben bang. Voor wat er in de wereld gebeurt. Het geweld. Het leek ver weg. Maar het nadert.
Sterker, het bleek al die tijd al hier. Wat zijn mensen onnadenkend hard en meedogenloos.
Recht van spreken heeft iedereen. Een oplossing komt echter pas dichterbij met een open discussie, met respect voor elkaar en elkaars mening. Probeer het maar eens, je komt er zoveel verder mee.

Ik verkies een positief leven. Reik mijn hand uit, geef en ontvang en help waar ik kan. Of dat nu vluchtelingen, oudere en beperkte mensen, kinderen of zelfs dieren is. Ik houd hoop in het goede van de mens. Want als die hoop vervliegt, is de mensheid verloren.