“Ik doe het zelf wel”. Hoe vaak slingert jouw mini-me het je om de oren? Hoe groter en zelfstandiger ze worden, hoe meer jij ze moet gaan loslaten. Troost je, mama; da’s de natuur. Maar toch is het soms niet altijd even makkelijk…
Lees ook: Checkpad: de dagplanner die zelfstandigheid bij kids stimuleert
Liever-koekjes worden niet gebakken…
‘Mam, mag ik koekjes bakken?’ Hè bah, is het eerste wat ik denk. Zelf heb ik veel meer zin om rustig het krantje te lezen, kopje koffie erbij en daarna douchen, beetje aanrommelen in huis, nóg een kopje koffie… Het bakken van koekjes staat vandaag niet bij mij op het programma en, voor zover ik kan beoordelen, gaat het er ook niet opkomen. Dat zeg ik haar dan ook eerlijk, dat ik er echt geen zin in heb. Alsof ik Chinees tegen haar heb gesproken, klimt ze behendig op het witte aanrechtblad om op de plank daarboven aandachtig naar de kookboeken te staren. ‘In welke staan de koekjes, mam?’
Ze is vastbesloten, vandaag gaat ze koekjes bakken. Of ik er nu zin in heb of niet. Want, is haar redenatie, ‘ik heb jou daar helemaal niet bij nodig hoor. Mama, ik ben al acht! Ik doe het zelf wel.’
“Ik doe het zelf wel?”
Laat het los. Laat haar d’r gang maar gaan. Het enige wat kan gebeuren is dat de koekjes mislukken, de keuken een bende wordt of dat ik toch te hulp moet schieten. Ik besluit mijn eigen ding te doen, maar dan wel op roepafstand van de keuken. Oké, ik nestel me met een kop koffie en de iPad op de bank Ãn de keuken. Zo hou ik zicht, want helemaal loslaten is en blijft moeilijk… ‘Ik doe het zelf wel’ klinkt mooi, maar mama houdt wel graag toezicht.
Wat ik zie, is leuk en wordt met de minuut leuker. Rustig leest ze het recept door en pakt ze de spullen die ze daarvoor nodig heeft. De kleine rode mengkom, die ze zelf ooit voor haar verjaardag heeft gekregen van opa en oma en die ik sindsdien frequent gebruik. De mixer waar tot mijn stomme verbazing zonder twijfel de deeghaken op worden gezet, want dat moet volgens het recept. Ook de digitale weegschaal weet ze te vinden én te gebruiken! De bloem, basterdsuiker en boter worden tot op de gram nauwkeurig afgewogen en bij elkaar gevoegd. Steeds langer blijft mijn blik op mijn meissie gericht, vol trots.
Verrassend zelfstandig
Geen moment vraagt ze mijn hulp. Zelfs niet bij het mixen en het met de hand doorkneden van het deeg. Knap, want ik weet uit eigen ervaring dat het zwaar werk is waar vooral de ongeoefende spieren in je vingers het zwaar te verduren hebben. Maar haar kleine knuisten kneden verbeten door. Met als resultaat: een stevige en prachtig geknede deegbal.
Vervolgens duikt ze met haar blik weer het receptenboek in. Plastic folie wordt gepakt, afgerold, afgescheurd en om de bal gewikkeld. Jaloers aanschouw ik het gemak waarmee ze dat doet. Zelf heb ik altijd ruzie met de folie en krijg ik het alleen voor elkaar onder het mompelen van een aantal fikse krachttermen. Nadat ze de ingepakte bal in de koelkast heeft gelegd, komt de eerste hulpvraag. Of ik haar wil waarschuwen als er een tot twee uur voorbij is, dan kan ze ondertussen lekker op haar kamer gaan spelen. Ik kijk naar de troep op het aanrecht en vervolgens naar mijn dochter. Ja hoor, ga jij maar lekker spelen. Ik geef haar een dikke knuffel, maak de strik van het veel te grote schort los en geef haar een speelse tik op haar billen.
En óf ze het zelf doet
Na bijna twee uur komt ze zelf naar me toe. Of het al tijd is? Vol energie pakt ze de nu harde, koude deegbal uit de koelkast en haalt ‘m uit de folie. ‘Ik doe het zelf wel!’ Vervolgens pakt ze haar eigen miniatuur deegroller. Als ze de klus daar mee wil klaren, is ze nog wel even zoet! Alsof je een boom wil doorzagen met een ijzerzaag. Ik pak de grote deegroller die ze vol trots en met ontzag van mij aanpakt. Ik neem mijn plek op de bank weer in en zie vol genoegen hoe ze het deeg uitrolt en er vormpjes uit snijdt. Schoenzolen, staat er in het recept. Dus plichtsgetrouw maakt ze acht schoenzolen. De oven wordt op 200 graden gezet, het bakblik wordt bekleed met bakpapier en de zolen worden er keurig opgelegd.
Na een kwartier zijn ze klaar. Ze moeten nog even afkoelen voor ze met glazuur versierd kunnen worden. Kan zij mooi even een spelletje doen op mijn iPad. Wonder boven wonder komt ze zelf na een poosje de keuken weer in en overhandigt mij mijn iPad. Het schort gaat weer aan, het versieren kan beginnen. Aangezien de spanningsboog vandaag al wel erg vaak en lang gespannen was, maakt ze zich er met een Jantje van Leien vanaf. Maar hé, acht jaar oud en zo zelfstandig bezig? Who cares! Deze trotse moeder in ieder geval niet.
Die avond bestond ons toetje uit de zelfgemaakte schoenzolen. Gelukkig met een grote kop thee erbij om de kruimels weg te spoelen. Want, al heb ik haar iets heel anders gezegd, de schoenzolen waren niet te vreten…
Lees ook: Een oppas regelen, tot welke leeftijd doe je dat eigenlijk?
