Ik staar door het raam naar binnen en bekijk het tafereel dat zich daar afspeelt. Er zit een jongetje op de bank, tv te kijken. Gedachteloos aait hij zijn lievelingsknuffel. Een meisje met wat slonzig haar zit naast hem. Vanmorgen heeft haar moeder een paardenstaart gemaakt, maar halverwege de dag heeft ze ‘m eruit gehaald: met los haar voelt ze zich mooier. Er staan pannen op ’t vuur, ’t is bijna tjid om te eten, de tafel is al gedekt. Een baby wordt door haar vader gevoerd, maar ’t gaat haar niet snel genoeg. Na ieder hapje schreeuwt ze om meer.
Gezin
Van een afstandje kijk ik toe en hoewel het een koude dag is, word ik vervuld met warmte. Dit is mijn gezin. Dit zijn mijn kinderen, dat is mijn man, hun vader. Ik ben hun moeder, zijn vrouw. Samen zijn wij een. Dit is mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst. Ik kan het me niet anders voorstellen, noch herinneren.
Dagelijks word ik geconfronteerd met heel wat minder mooie tafereeltjes. Ik zie gebroken gezinnen, eenzame mannen, verlaten vrouwen. Ik zie moeders die geen moeder mogen of kunnen zijn. Vaders zonder kinderen, kinderen zonder ouders, getekend door het harde leven dat ze tot nu toe gekend hebben. Ik zie dealers, junks, criminelen. Ik zie ze hard vallen en moeizaam weer opstaan.
Hoop
Dagelijks zie ik mannen en vrouwen uit alle macht proberen alle steken die ze ooit hebben laten vallen, weer op te pakken en verder te gaan. Ik zie ze elke dag weer de keus maken om niet te gebruiken, ik zie ze vechten tegen hun demonen. Ik zie angst, wanhoop, verdriet en teleurstelling. Maar ook zie ik hoop, de kunst om het verleden het verleden te laten, te leven in het heden, op weg naar een toekomst die er lang niet was.
Nieuwe toekomst
Langzamerhand zie ik dezelfde dealers, junks en criminelen weer meedoen in de maatschappij. Een deel uit gaan maken van andermans leven, een rol spelen in het leven van hun kind, die ze soms al jaren niet meer gezien hebben. Weer een vader worden, weer een moeder zijn. En ik sta aan de zijlijn, toe te kijken naar dit proces en waar nodig, stuur ik bij, bemoei ik me ermee, confronteer, motiveer, activeer, relativeer, want dat is mijn werk.
En dan kom ik thuis en staar ik door het raam naar binnen en bekijk het tafereel dat zich daar afspeelt. Naar mijn zoon, met z’n knuffel, mijn dochter met haar slonzige haar waar ik vanmorgen onder luid protest een paardestaart in heb gedaan en naar mijn schreeuwende baby. Ik zie mijn man voor ze zorgen, omdat ze dat zelf nog niet kunnen. En ik tel mijn zegeningen.
En morgen…..maar weer gewoon aan ’t werk!
