Kinderen … wat zijn ze leuk, lief, schattig en aandoenlijk! Dat je er retedruk mee bent dat is een feit! Elke dag weer! Het begint zodra die lieve kleine schattige draakjes de ogen los doen. “Goedemorgen” … ja we mogen weer! Ik ben blij en dankbaar hoor, dat ik ze elke dag weer even mag knuffelen, bezighouden, corrigeren (dat vooral) en opvoeden. Het is weliswaar een dagtaak maar je krijgt er zoveel voor terug … alleen mijn ‘ik wil rust’ gevoel draait overuren.
Ik wil rust, jij ook?
Ken je het gevoel, na een lange dag van vermaak, protesten, strijd, discussies (wat nou discussies?) en weer samenspannen dat die batterij weer “even” opgeladen moet worden? Nee … ? Dan wil ik graag jouw tips en adviezen weten! Ja … ? “Thank God … ik voel een klik!”
Na een dag opvoeden en werken
Aan het eind van de dag, die ellenlange dag, moet er nog wat lekkers op die gezellige blauwe stippen bordjes komen te liggen. Pfff … tja elke dag doppers, wortelen, kanonskogels van aardappels en draadjesvlees zo taai als trekdrop komen je ook de neusgaten uit. Dus stond ik vorige week met mijn goeie gedrag en boordevol inspiratie samen met Rudolph van Veen onder mijn armen bij de balie van de bieb. Maar zonder enig woord met Rudolph te hebben gewisseld kon ik hem gelijk weer in de schappen naast Gordon Ramsay deponeren … “alleen kinderboeken op dit pasje mevrouw.” Heb ik weer!
Enfin … toch maar die pot doppers tevoorschijn getoverd, ditmaal met “pingpong” krieltjes en vissticks (die ik nog zelfs weet te verknallen). Dan is het moment eindelijk daar, na het toetjes festijn (toet aan de muur, toet op de grond, toet niet in de mond) geeft de klok zo rond 18.00/18.30 uur weer.
Me-time, of toch niet?
Hoppa … “we gaan vast lekker naar boven schattepatatjes!” Na een ietwat rumoerig dagelijks bad/bed ritueel kan het genieten van een avondje rust beginnen. Of toch niet … “ik moet nog een keer plassen”, “ik wil nog een slokje water”, “ik heb buikpijn”, “ik heb een scherpe teennagel” en ik … “IK WIL RUST”!!!! “Ga nu slapen, geen gehooi, geen gerommel meer maar SLAPEN!!” Komt iemand dit bekend voor? En vooral wat doe jij op deze momenten? Ik ben benieuwd!
Zo schreef Ellen eerder over fulltime moe zijn… ook zoiets herkenbaars en als ik Joyce mag geloven is een luxe persreisje naar Portugal ook een oplossing 😉 , maar nu ben ik op zoek naar jullie tips! Let me know 😉 .
Haha gelukkig Evenlien, er is dus nog hoop dat er geluisterd gaat worden als ze wat ouder zijn. Gelukkig zijn het fases waarin we zitten, soms zit ik op de bank en denk ik ineens; verrek … ik hoor niks! Soms zo fijn, vooral als je nog druk bent idd. Enne, het kan altijd erger hoor, die van mij worden meestal rond 7.30/8.00 uur of zelfs later wakker (door de week wakker maken) en dat hoor ik ook vaak anders. Laten we maar niet klagen en idd af en toe maar tot 10, 100 of 1000 tellen. Het zijn tenslotte kids en geen robots! Thanks voor je reactie!!
Jaaaa herkenbaar! *grrrr*
Bij mij helpt vaak (maar niet altijd) om specifiek met ze af te spreken dat ze nog 1 keer mogen roepen voor een kusje/knuffeltje en verder niet. En dat mag dus alleen binnen 5 minuten (anders gaat zoonlief zichzelf gewoon wakker liggen houden om na 30 minuten dat nog eens te doen, niet handig…). Voor ik uit de kamer wegga, bespreek ik slokjes water, nog even plassen, deken/kussen opschudden en eventuele prangende zaken die ècht nog even verteld moeten worden. Daarmee gaat de meeste dagen goed. En op minder goede dagen tel ik 100 keer tot 10 en leg uit dat ook ik best heel moe ben en nog veel moet doen voor ik ook naar bed kan. Dat wil soms helpen. Maar hey, die van mij zijn ondertussen 8 en 9,5 en dus soms al voor rede vatbaar 😉