5 manieren dat je kind je laat merken dat je ouder wordt

Ben ik de enige die merkt dat ik oud word? Laat ik het anders zeggen, dat ik mij ouder voel? Laat ik het nog anders formuleren, dat ik er ouder uitzie dan ik mij in mijn hoofd voel? Of ben ik juiste de enige die het nog niet ziet?

Ik word oud en mijn kinderen bevestigen dat!

Regelmatig hoor je “ouderen” zich verbazen over hun werkelijke leeftijd omdat zij zich geestelijk nog lang niet zou oud voelen. Ik begreep dat nooit. Nu wel. Als ik mezelf hardop hoor zeggen hoe oud ik ben, denk ik “huh, ben ik écht al zo oud?” Ik had altijd een bepaald beeld in mijn hoofd over mensen die ehhh, ouder dan 25 (later opgehoogd naar 30 en naar 35, en nu nog hoger…) zijn. En zo zou ik nooit worden.

Ik beloofde mezelf plechtig altijd hip en vol in het leven te staan. En dus niet zoals al die andere 30-ers en 40-ers die in mijn ogen toch een beetje ingedut zijn en achter de feiten aan lopen. In mijn hoofd ben ik namelijk nog altijd die jonge eind-twintiger. Ik heb mezelf lang voor kunnen liegen en wijs kunnen maken dat ik echt nog wel wist wat er speelt in de maatschappij. En dat ik nog steeds op de hoogte ben van alle nieuwtjes op het gebied van media, entertainment etcetera. Maar ik word oud.

Die tijden zijn voorbij. En eerlijk gezegd, die tijden waren al lang voorbij alleen kon ik mezelf nog wijsmaken dat het niet zo was. Ik kon mezelf nog wijsmaken dat ik best wel meekon omdat ik niet geconfronteerd werd met het tegendeel. Nu de kinderen wat ouder zijn (lees: pré tieners) merk ik pas hoe erg ik achter de feiten aanloop. Kleine meisjes worden groot, maar ook hun moeders ‘groeien’ mee…

Dus, een top vijf: hoe je kinderen je laten merken dat je ouder wordt:

1. Je bent ineens een “u”

Ik ben opgegroeid met het feit dat ik tegen iedereen die ouder was (of onbekend) “u” moest zeggen. Toen ik voor de eerste keer aangesproken werd als “de mama van …” door de leidsters/juf (en later door de eerste vriendjes van de kinderen) was dat toch een beetje gek. Terwijl het heel netjes bedoeld wordt natuurlijk.

Ik word echter – als moeder van een tiener– ook steeds vaker voor een “u” aangezien. En dan weet je ‘ik word oud’. Ik vind het aan de ene kant goed dat ik niet direct met “je” wordt aangesproken. Daarnaast is het een nette beleefdheidsvorm. Maar tegelijkertijd benadrukt dit mijn leeftijd. Uit gewoonte spreek ik nog regelmatig iemand aan met “u” maar ik vind het toch ongemakkelijk worden als ik de juf/meester van mijn kind met “u” aanspreek terwijl zij/hij zeker 15 jaar jonger is.

2. Taalgebruik en uitdrukkingen… hoezo word ik oud!

Ik heb soms geen idee meer waar mijn kinderen het over hebben. Ze gebruiken allerlei woorden waarvan ik dan moet gokken wat ze betekenen. Als iets “heilig” is kan ik me er nog iets bij voorstellen, zo oud ben ik nu ook weer niet. Maar als iets “wreed” is, of zelfs “kapot wreed” is dat dan positief of juist niet?

Ze halen geen grappen uit maar een prank. Toen ze mij een keer vertelden dat mijn patta’s kapot wreed waren, wilde ik ze bijna naar hun kamer sturen wegens een brutale mond. Totdat ik door had dat ik vet gave schoenen aan had.

Waarom gebruiken ze niet gewoon “te gek”, “gaaf” en “kicken”? Dat begrijp ik tenminste nog!

Daarnaast merk je het aan de uitdrukkingen die voorheen gebruikelijk waren. Veranderende technologieën bijvoorbeeld. Wij waren laatst in een museum dat ging over de jaren begin 1900 tot ongeveer 1950. Daar hadden ze ouderwetse draaitelefoons waarmee je van de ene ruimte naar de andere kon bellen. Eerst moest uitgelegd worden dat ze niet moesten drukken maar draaien, dat was al lachwekkend genoeg voor ze. Daarna ging er iets mis met de verbinding en ik vertelde dat ze “de hoorn op de haak moesten gooien en opnieuw proberen”. Ze keken mij totaal blank aan en hadden werkelijk geen idee waar ik het over had. Ik moest het letterlijk voordoen voordat ze wisten wat ik bedoelde. Niet zo gek eigenlijk, wie gooit er tegenwoordig een hoorn op de haak? Je drukt iemand gewoon weg, toch? Haha, ja, dan word je dus oud… en ik ook.

Zo zijn er meer uitdrukkingen die niet meer gebruikt worden. Als ik op stap ging, moest ik altijd “een kwartje meenemen om te bellen (later telefoonkaart)” of wat dacht je van “de band terugspoelen”? En als je foto’s maakt is het gelukkig niet meer nodig om te checken “of het rolletje al vol is”.

3. Ik word oud en merk dat aan… technologie

Zelf programma’s opnemen

Ik ben uit de tijd dat de on demand programma’s bestonden uit de zelf op de VHS band opgenomen programma’s. Als je het niet had opgenomen of “live” had gekeken, had je pech. Eerst kon je alleen opnemen als het programma daadwerkelijk begon. Later kon je het opnemen in programmeren. Van tevoren instellen en vervolgens met een gerust hart uit eten gaan. Wat een uitvinding, wat een vrijheid!

De playlist van vroeger

Mijn playlist was een cassettebandje met liedjes die ik van de radio opnam, met het gepraat van de dj er altijd doorheen. De komst van de cd gaf al meer kwaliteit en we het bandje terugspoelen wedr overbodig. En wat denk je van het lint dat er helemaal uit “floepte” en je handmatig weer in moest draaien 😉 . Maar je eigen playlist op een cd maken kon (nog) niet.

Mobiele tablets, blind typen en appen…

Begrijp me niet verkeerd, ik ben best handig met de computer, ik kan helpen met werkstukken maken en presentaties geven. Ik kan zelfs blind typen. Maar de computer/laptop is toch echt wel een beetje achterhaald. Het zijn vooral tablets, mobiele telefoons en games (waar je dus ook mee op internet kan). Dat gaat grotendeels aan mij voorbij.

Als ik zie hoe snel die kleine vingertjes met die spelcomputers of mobiele telefoons omgaan (mobiel typen is echt een andere vaardigheid dan blind typen op een “ouderwetse” toetsenbord!), krijg ik pijn aan mijn ogen! Ik kan dat dus echt niet, heeft dat met oud worden te maken? Kinderen groeien op met technologie en weten gewoon niet beter. Hoe vaak moet ik niet aan ze vragen of ze mijn instellingen in mijn telefoon weer terug kunnen zetten omdat ik per ongeluk iets gewist heb? Ik vind het echt genant, maar nadat ik een uur aan het knoeien ben geweest, ben ik de schaamte voorbij… Hoeveel kinderen/tieners kunnen wel niet in een handomdraai een filmpje monteren en online zetten, dat er professioneel uit ziet? Ik doe het ze niet na hoor!

4. Onbekende BN-ers

Het komt er dus op neer dat alles op het internet gebeurt en niet meer via de tv, waar mijn idolen te vinden waren. Tegenwoordig word je een BN-er via You Tube. Met het gewoon filmen van je dagelijkse leven (dat vaak niets bijzonders voorstelt of juist heel veel waardoor je jezelf afvraagt waarom je eigen leven zo saai is) kun je wereldberoemd worden in Nederland en soms ver daarbuiten. Ik begrijp dat niet.

Afijn, doordat ik niet vaak op YouTube zit, zijn de meeste Bekende Nederlanders mij dus echt geheel onbekend. Waar ik vroeger mijn ogen rolden als mijn ouders niet op de hoogte waren van de nieuwste idolen, krijg ik nu die rollende ogen als ik geen idee heb wie Calvijn, Enzo of Monica,! om maar van de verscheidenheid van rappers niet te spreken. Ik haal al die jonge mannen ook door elkaar.

Het kan ook soms omgekeerd werken, ook al word ik oud. Dat ik juist heel goed de laatste trends ken, omdat ze eigenlijk niet nieuw zijn maar al oud. Mijn kinderen zijn dan verbaasd dat ik dus op sommige vlakken wél weet waar ze het over hebben. Mode uit de jaren 80, nu komt ook de jaren 90 er weer aan. En met een beetje geluk – of pech is maar hoe je het ziet – heb ik het nog in de kast hangen ook.

En de meeste dansjes uit het populaire online spel Fortnite zijn oude bekende dansjes, de twist (voor alle duidelijkheid, rúim voor mijn tijd), electric shuffle, running man, en natuurlijk ‘The Carlton”. De kinderen kijken me vreemd aan als ik die wel ken. Ze nadoen is overigens wat anders, dat brengt mij bij de laatste punt:

5. Soepel bewegen

In mijn hoofd beweeg ik nog even soepel als al die jaren geleden. Alleen blijkt de uitvoering minder te zijn geworden, in ieder geval volgens mijn kinderen.

Als ik met mijn kinderen dans en dus mijn “moves” aan hen laat zien, lachen ze mij vierkant uit, en ik voel meteen een spier die verrekt. Ooit zo soepel in de benen en de heupen, tegenwoordig ben ik een houten hark. Nee, nog erger, een houten hark die denkt dat ze nog soepel is. Ik weet nog hoe meewarig ik vroeger altijd keek naar “die oudjes” die dachten dat ze konden dansen. Nu ben ik er zelf een.

Ik vind het eigenlijk allemaal niet zo erg. De kinderen hebben ook alle tijd om zich bezig te houden met de nieuwste trends en ontwikkelingen en zo hoort het ook. Ook al zou ik het willen, ik heb er de tijd ook gewoonweg niet voor. Tussen het werken, huishouden en sporten door vind ik geen tijd meer voor iets anders. De nieuwste vlog van wie-dan-ook kan me dan wel gestolen worden.

Ik kijk wel mee naar welke games ze spelen en probeer ook eens mee te doen, zodat ik wel weet wat er speelt. En vroeger was het niet anders: ik heb mijn ouders geleerd hoe een tv en een computer werkte, mijn ouders begrepen mijn taal ook niet en vonden dat ik veel te lang voor de tv hing. Hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen “vroeger hadden wij geen tv/computer/telefoon/auto”. Ik werd er gek van. De technologie en samenleving veranderen, de manier waarop men hiermee omgaat dus niet. Zo zullen onze kinderen vast later óók moeite hebben met de nieuwste technologie en trends, net zoals wij en onze ouders voor ons.