In memoriam: mijn vader, zonder toeters en bellen

Mijn vader was een man van weinig woorden. Figuurlijk dan, want letterlijk had hij woorden genoeg, daar lag het niet aan. Een goede discussie over de economie met zijn tennisvrienden ging hij niet uit de weg. En de buurman lokte hij graag uit de tent met zijn politieke mening. Hij was het zelden met iemand eens. Had zijn eigen mening en daar hield hij aan vast. Wat een ander van hem dacht, interesseerde hem niet.
Over zijn gevoelens sprak hij nooit. Soms, heel soms uitte hij zich, maar die momenten zijn op één hand te tellen. Dat was moeilijk voor mijn moeder en mij, zeker deze laatste maanden. Maar we wisten hoe hij was en aanvaardden het. We konden niet anders. In memoriam.

In memoriam, mijn vader

Papa was de jongste van 10 kinderen, 4 zussen hebben hem overleefd. Hij liep de deur niet plat bij zijn familie maar op 1 januari haalde hij steevast één van zijn zussen op en ging samen met haar bij de rest Nieuwjaar zeggen.
Hij hield niet van toeters en bellen. Van feestjes en begrafenissen moest hij niks hebben. Als hij er onder uit kon komen, dan deed hij dat. Hij was het liefste thuis, hield van de rust. Heel begrijpelijk gezien de drukte van zijn zakelijke bestaan. Hij zat het liefst thuis lekker in “zijn” stoel en bekeek vooral graag de sportzenders op tv, al dan niet onder het genot van een biertje of een wijntje.

Mijn vader had beslist humor. Zijn humor was uniek en meestal onbegrijpelijk voor hen die hem niet kenden. Vaak dacht ik: Pap, dat kun je toch niet zeggen! Maar hij zat nergens mee…… Het was toch maar een geintje?
Hij hield van conferenciers als Fons Jansen, Godfried Bomans, Wim Kan en Seth Gaaikema. Hij had daar vroeger cassettebandjes van die hij in de auto draaide en als we op vakantie waren. Wij hebben daar zulke goede herinneringen aan! “De tante met de bontjas” van Godfried Bomans en “de stem van tante Jo”…. van Fons Janssen Of de “electricijn in kerkelijk verband”…. Dat waren echt onze favorieten. Nu nog komen die stukken van toen vaak in gesprekken naar boven 😉 .

Papa was lid van de plaatselijke tennisvereniging. Vanaf de oprichting was hij nauw bij de club betrokken. Jarenlang was hij ook penningmeester. Ik herinner me zoveel jaren geleden dat hij een soort van kastjes aan het maken was waar dan de naambordjes van de leden in moesten komen. Hij had daarbij onze halve woonkamer omgetoverd tot timmerwerkplaats…het was een zootje! Maar hij wilde graag zijn ding doen dus mijn moeder liet het maar zo.
Hij tenniste 1x in de week, vaste prik op maandagavond. Met 4 vrienden speelde hij heren-dubbel. Mijn moeder en ik hebben ons vaak afgevraagd of hij nou ging voor het sporten of voor de gezelligheid achteraf aan de bar in het clubgebouw……

De zaak…..wat moet ik daarover zeggen… De zaak was zijn leven, zijn ziel en zaligheid maar ook zijn ergste nachtmerrie. Wat hij al die jaren mee heeft moeten maken, is allemaal niet op te noemen. Wat hem erg aangreep was de surseance van betaling begin jaren 80. Onze grootste klant ging toen failliet en trok ook onze zaak bijna mee de afgrond in. Papa heeft het bedrijf nagenoeg van de grond af weer op moeten bouwen en het lukte hem om de zaak opnieuw te laten floreren. Dan moet je wel wat in huis hebben: karakter en doorzettingsvermogen. En dat had hij.
Heel moeilijk was het dan ook voor hem om zijn bedrijf te verkopen. Graag had hij gezien dat ik de zaak over zou nemen, maar ik wist dat ik daar niet geschikt voor was. Dit was zijn droom, niet de mijne. Toch heb ik het geprobeerd en me ingezet…voor hem. Gelukkig zag ook hij uiteindelijk in dat het zowel voor ons als voor de zaak beter zou zijn als hij een geschikte koper zou vinden.
Dat lukte en hij verkocht zijn bedrijf in 2004 aan collega-handelaar. Hij keek niet om, dat kon hij niet, heeft nooit meer een voet op het terrein gezet. Iets dat zoveel emotionele waarde voor hem had, moest hij verruilen voor iets dat hem eigenlijk geen zak interesseerde.
Toch had de verkoop ook zijn positieve kant. Verlost van de jarenlange stress en zorgen die een eigen bedrijf met zich meebrengt, veranderde hij. Niet veel, maar genoeg om te erkennen dat het goed was zo. Hij had er een bepaalde vrede mee. Nu was er wel de tijd om 2 keer per jaar de caravan te pakken en richting Spanje te vertrekken.

Mijn vader was dol op Spanje. Op de camping in Santa Susanna vond hij het heerlijk. Het klimaat, als ze daar in het voor- en najaar waren, beviel hem enorm goed. Naar hotels wilde hij nooit, hij ging het liefst met de caravan. Vorig jaar september/oktober waren mijn ouders ook in Spanje. Ik was net ontslagen en die klap nog niet te boven. Ik kon wel wat positiefs gebruiken. Mijn man en ik zijn toen ook een weekje gegaan. Daar ben ik heel erg blij om. We weten nu dat dit zijn laatste keer in Spanje was en wat ben ik dankbaar dat we het toen zo fijn hebben gehad. Papa genoot enorm, was bruin gebrand en zat goed in zijn vel. Deze foto, gemaakt tijdens die vakantie, is daar het overduidelijke bewijs van.

Terug in Nederland voelde hij zich niet lekker. Ondanks aandringen van ons om naar de huisarts te gaan, bleef hij er 3 maanden mee lopen voordat hij naar de dokter ging. En toen kwam die gemene sluipmoordenaar om de hoek kijken en die wist binnen 8 maanden een einde te maken aan mijn vaders leven. Hoe groot zijn wil om te leven ook was, hoe hard hij ook streed, tegen deze ziekte was geen kruid gewassen. We zullen het moeten accepteren, maar makkelijk is dat niet.

Mijn vader was en is mijn vader. Ik hield van hem en ik hou van hem. Een stuk van hem zit in mij en een stukje van hem zit in mijn zoon. Hij leeft voort in onze harten en vergeten zullen we hem nooit. Vandaar ook deze in Memoriam.
Ik hoop dat hij op een mooie plek is nu. Een plek die hem hetzelfde gevoel geeft als hij altijd had op de camping in Spanje. Een plek met rust, warmte en tevredenheid. Die plek heeft hij helemaal verdiend.

Mijn vader overleed op 30 september 2011, drie dagen nadat hij thuis was gekomen uit het ziekenhuis. Mijn moeder en ik waren bij hem, samen met een verpleegster van de thuiszorg. Hij is 73 jaar geworden.
Bovenstaande tekst heb ik voorgelezen op de afscheidsavond, waarbij alleen familie, goede vrienden en kennissen aanwezig waren. De begrafenis was heel intiem. Mijn moeder, ons gezin en mijn nicht en haar man waren daarbij aanwezig. Geen toeters en bellen. Zoals mijn vader het gewild zou hebben.