In shock

Zaterdagochtend 9 uur, na een gezellig (lees: net te laat en net te veel gedronken) etentje met de meiden en nog voor ik mijn ogen heb geopend, komt manlief de slaapkamer binnen. ‘Goedemorgen schat. Ik heb een leuke klus voor je. Hijme belde gisteren in paniek. Onder de genodigden van het Indisch buffet dat hij vanavond verzorgt, is iemand met een pinda-allergie. Ik heb hem aangeboden dat jij wel wat voor haar klaarmaakt. Is goed toch?’ Oh… ja, ook goedemorgen. Tja (gaap) ja hoor. Ehh, wat zeg je eigenlijk?

Oké, resumé. Slaap uit de ogen en nu komt het: de dame in kwestie heeft een zeer heftige pinda-allergie. Zelfs als er iets in de buurt van een pinda heeft gelegen, kan dat al fataal voor haar zijn. Vlees mag ze hebben, maar dan niet gemarineerd. Groenten mogen alleen als ze zeer goed zijn doorgekookt. Rauwkost? Ja, komkommer en radijs. En graag ook een toetje met fruit, maar dan alleen mango, banaan of aardbei.

Ik weet het niet, hoor. Mijn dochter heeft een pinda-allergie maar mag verder echt alles eten. Al snel werd de dame in kwestie in huize Koenders dan ook omgedoopt tot zeikwijf. De rest van de dag heb ik mijn dochter met regelmaat van de klok horen vragen: ‘Ben je nou nog niet klaar met koken voor dat zeikwijf?’ Opvoedkundig niet verantwoord nee, maar het verzachtte het keukenleed wel enigszins. Ik heb het er dan ook maar bij gelaten.

Maar goed, afgelopen weekend had Hijme, goede vriend en dito thuiskok, een grote klus in Amsterdam. In overleg met de gastvrouw besluiten ze tot een Indisch buffet voor 50 personen. Of hij nog rekening moet houden met allergieën of diëten? Nee hoor, niet voor zover zij weet. Maar ze laat het tijdig weten als dit wel zo blijkt te zijn. Groot is dan ook de paniek als Hijme de avond voor het feest, temidden van diverse in arachide (lees: pinda) olie gebakken vlees-, vis- en vegetarische gerechten, pindasoep, gado gado en satésaus te horen krijgt dat het zeikwijf (al heette ze toen nog anders) ook een vorkje wil meeprikken.

Op zich logisch dat hij ons belt. Wij zijn in het ‘rijke’ bezit van een dochter met pinda-allergie en weten zodoende van de hoed en de rand. Advies prima dus, maar koken? Al vind ik koken echt heel leuk en zet ik zo nu en dan best geslaagde creaties op tafel, een topkok ben ik zeker niet. Vooral als je weet dat wat jij gaat koken zich moet meten met al dat lekkers van Hijme, zakt de moed je bij voorbaat al in de schoenen. Maar goed, tijd om daar over na te denken is er niet. Direct aan de slag maar. Terwijl ik manlief met boodschappenlijst naar de supermarkt stuur, neem ik snel een douche en haal een lapje door de keuken. Geen pinda of spoor daarvan meer te ontdekken. Om aan te sluiten bij het Indische buffet ga ik een pittige smoor met rijst maken. Lekker veel, dan kunnen wij er vanavond ook zelf van eten. De hele middag blijf ik in en om het huis om met regelmaat te roeren in de smoor. En echt, niet overdreven, ik heb mezelf overtroffen. Het is precies goed. Kruidig, pittig, maar allemaal net niet té.

Keurig op tijd leveren we het eten af in Amsterdam. Pas in de auto terug naar huis begin ik ‘m te knijpen. Stel nou dat ik per ongeluk een fout ingrediënt of product heb gebruikt of heb geroerd met een ‘foute’ lepel? Of dat haar allergie echt zo heftig is dat ze reageert op het bakje pinda’s dat ik tijdens het koken in de bijkeuken heb gezet? Stel dat ze een anafylactische shock krijgt of, erger nog, dood neervalt… wat dan? Het is een hele verantwoordelijkheid die ik mezelf op de hals heb gehaald. Ik heb genoeg over allergieën gelezen om te weten wat er allemaal KAN gebeuren.

Ik schrik me dan ook een ongeluk als Hijme rond acht uur die avond belt. Hij klinkt gestrest… maar ook blij. Zeikwijf is net bij hem in de keuken gekomen voor een tweede portie ondanks dat ze, naar eigen zeggen, een kleine eter is. Ze vindt het zalig! De volgende dag vertelt Hijme me dat ze, voor ze naar huis ging, bij hem in de keuken is langsgekomen om te bedanken voor het overheerlijke eten. En belangrijker, dat hij het mogelijk had gemaakt dat ze eindelijk eens een feestje als volwaardig genodigde heeft kunnen meemaken. Als ik Hijme mag geloven, stonden tranen van ontroering in haar ooghoeken.

Het gevoel van buitengesloten voelen ken ik maar al te goed van mijn dochter. Hoe vaak ik haar niet met een eigen pinda vrije koekje of zakje snoep naar een partijtje heb gebracht… Achteraf ben ik blij dat het allemaal zo is gelopen en dat ik zeikwijf (moet toch maar op zoek naar een andere naam) een onvergetelijke avond heb bezorgd. Maar toch weet ik één ding zeker: een carrière als ‘shockkok’ gaat het voor mij niet worden.