Incidenten op de kinderopvang: wat als je het vertrouwen kwijtraakt?

Kinderopvang: het is een noodzaak én een uitkomst in een tijd waarin papa’s en mama’s buiten de deur werken. Toch vraagt het om vertrouwen. En hóe! Kim vertelt hoe incidenten op de kinderopvang ervoor zorgen dat haar vertrouwen langzaam minder wordt. En wat doe je dan? Herken jij deze situatie, en heb je soms nog tips?

Oppasopa’s en -oma’s

Mijn lieve dochtertje Luana (beter bekend als Lulu) zit nu alweer 1,5 jaar op de kinderdagopvang. Toen madam 4 maandjes was zou ze eigenlijk al gaan, maar ik vond het na drie dagen nog zo zielig (terwijl dat echt nergens voor nodig was) en bleef de traantjes maar wegpinken. Oma en opa waren toen zo lief om de week op te vullen met hun verwennerijen, knuffels en kusjes (stiekem vonden ze het zelf ook maar niks dat hun kleine hummel naar de opvang zou gaan).

Lees ook: Kind ziek? Neem kortdurend zorgverlof

Best friends en ’n lieve juf is het halve werk

Toen Lulu 1 jaar werd moest ze er toch echt aan geloven. Dit keer was mamma er een stuk geruster op, maar dochtertje niet zo. Na een aantal weken ging het helemaal goed en hadden we aardig ons ritme gevonden, totdat ze overging naar de peutergroep. Even een kleine drama, want haar bestie ging niet gelijk met haar over. Daar stonden ze dan iedere keer, ieder aan één kant van het glas. Het glas aflebberend in een poging om elkaar een kusje te geven. Big party als we de besties toevallig tegelijkertijd ophaalden. Ze sprongen elkaar dan om de hals alsof ze elkaar jaren niet gezien hadden (om vervolgens ruzie te gaan staan maken over een loopfietsje).

Toen Lulu haar bestie ook eindelijk over was naar de peutergroep was alles weer koek en ei en ging ze met de grootste glimlach op haar gezicht weer naar de kinderdagopvang. Totdat haar lievelingsjuf overging naar de babygroep. Dat vond niet alleen Lulu heel jammer, maar ik ook. Ze is een onwijs lieve juf en tja, als Lu haar te gek vindt, vind ik dat natuurlijk ook. Helaas vond de juf het tijd worden voor een nieuwe uitdaging en kwam er net een plekje vrij bij de babygroep. Dus werd er een mooie kaart met een tekening gemaakt (of eigenlijk een paar zwarte potloodstrepen, want Lu had er geen zin in). En toen waren we benieuwd naar de nieuwe juf. Dat er een aantal incidenten op de kinderopvang zouden plaatsvinden dat mijn vertrouwen zo zou doen afbrokkelen had ik toen nog niet kunnen denken.

Incidenten op de kinderopvang

De nieuwe juf lijkt leuk op het eerste gezicht, maar ik heb zo mijn twijfels. Ik heb er gewoon niet echt een goed gevoel bij. Dat komt vooral omdat Lu ineens niet meer naar de dagopvang wil. De woensdag, als deze nieuwe juf er is, is het drama. Huilen en zich aan mij vastklampen alsof ik haar voor altijd achterlaat. Als de nieuwe juf haar goedemorgen zegt, drukt ze zich helemaal tegen mij aan. Stom misschien, maar ik laat haar dan echt met een onprettig gevoel achter. En dat onprettige gevoel gaat al helemaal niet meer weg als ik haar ophaal en er is weer iets gebeurd. Deze incidenten op de kinderopvang lopen uit van een keer gebeten of geslagen worden door een ander kindje, gevallen, niet geslapen, enzovoort. Nu kan dat allemaal wel eens gebeuren, maar het valt mij op dat dit alleen op de woensdag is.

Toen ik haar een keer ging ophalen en dichtbij de deur kwam, zag ik het al: een knalrode wang en de tranen stonden in haar ogen. Op de vraag wat er gebeurd was zei ze dat een jongetje haar had geslagen. Toen ik het aan de nieuwe juf vroeg, zei die dat Lu aan het rennen was en tegen de deur was aan geknald. Daarbij had ze haar hoofd gestoten, maar daar had ze snel een nat washandje opgedaan. Hierbij gaf ik aan dat ik dat een beetje vreemd vond, want volgens mij mochten ze toch niet binnen rennen? Het antwoord van de nieuwe juf was dat dat inderdaad niet mocht, maar iedereen ging rennen en ze kon ze niet stoppen. Juist.

Altijd raak.. op woensdag

En wat was er nu met die wang gebeurd? Juf wist nergens van en keek naar Lu’ s wang alsof ze die nog nooit gezien had. ‘O, dat weet ik niet. Misschien is ze geslagen of iets’ was haar antwoord. De tweede keer dat ik Lu kwam ophalen rende ze helemaal blij op mij af. Hoewel, rennen… het was meer strompelen. Ik naar de juf om te vragen wat er gebeurd was. ‘Ze is buiten gevallen en had toen een klein schaafwondje. Daar heb ik een koud washandje opgedaan’ was haar antwoord. Dus weer gevallen. Maar goed, dat kan (weer) gebeuren.

Eenmaal thuis bedenk ik me dat, als ze een schaafwondje heeft, het niet zo’n verstandige zet van de juf is dat ze een maillot heeft aangetrokken. Als ik hem wil uittrekken zet Lu het op een krijsen en trekt de maillot weer omhoog. Blijkt het helemaal niet om een klein schaafwondje te gaan. Het vel op haar knie was er compleet af, dus dat was lekker gaan plakken aan die maillot. De volgende dag was de juf er toevallig en heb ik gelijk uitgelegd wat er was gebeurd. Haar reactie: Lu wilde geen wijde broek aan. Ik gaf toen aan dat Lu soms niets te willen heeft. Je gaat een peuter niet iets aantrekken terwijl je weet dat dat nare gevolgen kan hebben. Daarop bood ze haar excuses aan. Maar toch: kan een juf op de kinderopvang zulke dingen niet zelf bedenken? Wat vind jij?

Overdreven ongerust of terechte zorgen?

Nu ben ik een aantal woensdagen wat langer blijven hangen om te kijken hoe de nieuwe juf eigenlijk met de kids omgaat en tja…..het geeft mij geen goed gevoel. De kids zijn heel anders bij haar: druk, schreeuwen, slaan elkaar en luisteren totaal niet. Als ik haar dan ook zie optreden: ‘Niet doen kindjes, dat mag echt niet’. Om met een futloze houding te blijven zitten waar ze zit. Niet echt mijn idee van een juf. Wat denken jullie hier nu van? Ben ik aan het overdrijven, of zou jij je ook zorgen maken?

Heb jij wel eens incidenten op de kinderopvang meegemaakt? Ik wil dit toch wel aankaarten, maar waar en hoe zouden jullie dit doen? Alle adviezen zijn welkom!

Gebruikte afbeelding via Shutterstock