Ik ben mijn zoon kwijt. Hij is niet in de tuin, niet voor de tv… Nee, hij zit op de trap. Te wachten op zijn visite. De zenuwen maken dat hij al om 2 uur zijn post op de derde tree van onderen heeft ingenomen. Ruim een uur te vroeg, ík verwacht de visite pas vanaf 3 uur.
Als volwassene besef je niet meer hoeveel impact dat ene jaartje extra op een mensenleven kan hebben. De aandacht, cadeautjes, visite, slingers en traktatie maken het een dag om weken gespannen naar uit te kijken. Nu de dag daar is, geniet hij volop van zijn verjaardag. Als hij een beetje op zijn ouders lijkt, verandert dat in tegenzin rond de leeftijd van, pak ‘m beet, 20 jaar. Dan wil je niet meer ouder worden. Door het niet te vieren creëer je de illusie dat je het jaar er niet bij op hoeft te tellen. Eeuwig jong, willen we dat niet allemaal?
Sinds de komst van de kinderen ben ik zelf langzaamaan mijn verjaardag weer gaan vieren. De klok valt toch niet te stoppen, zie ik als ik in de spiegel kijk. Daarom grijp ik de dag aan om mijn familie, vrienden en kennissen te zien. Samen te borrelen en bij te praten. Want met kinderen is het spontane ‘even naar de kroeg’ er wel af. Mijn verjaardag is een legitiem excuus geworden om weer als vanouds met elkaar te feesten. En me daardoor juist weer jong te voelen. Mijn jaarlijkse cadeautje aan mezelf, zeg maar.
Het verjaardagsfeest van mijn nu achtjarige zoon was weer een groot succes. Prachtig lenteweer, veel visite en (heel belangrijk!) hij is gruwelijk verwend. De dag daarop vroeg ik hem hoe het nou voelt om acht te zijn. Hij trok een bedenkelijk gezicht, was even stil, en gaf licht teleurgesteld als antwoord: ‘Je voelt er eigenlijk niets van…’ Nee, nu nog niet, schat. Hou dat gevoel maar heel erg lang vast.
