Jezelf presenteren is niet altijd even makkelijk, wat als je dichtslaat?

Presenteren is een vak en deels een gave. Toch kan je het leren, jezelf presenteren. Ilse heeft er echter jaren last van gehad dat ze dichtsloeg bij een presentatie. Zenuwachtig startte ze iedere keer weer opnieuw met buikpijn, diarree en andere klachten. Dichtslaan bij een presentatie? Het kán overgaan! Jezlef presenteren? Je kan het leren!

Jezelf presenteren en stikken van de zenuwen

We hebben, bij mij op de afdeling, iets nieuws ontwikkeld en de directie wil graag een presentatie om inhoudelijk op de hoogte gesteld te worden. Al snel blijkt dat ik een belangrijk stuk van de presentatie voor mijn rekening mag (!) nemen.

Toen ik pas als beroepskeuzeadviseur werkte, moest ik op middelbare scholen uitleg geven over de jaarlijkse schoolvorderingentesten die de groepen 8 maakten. Meestal werden hiervoor massale ouderavonden in de aula gegeven. En, een niet onbeduidend detail, als ‘externe’ (niet bij de school in dienst zijnde) werd je altijd op het einde van zo’n avond ingepland.

Nu was het indertijd zo, dat ik al zenuwachtig werd als ik voor meer dan vijf mensen mezelf moest presenteren. Op een ouderavond kwamen gemiddeld toch wel zestig ouders als je twee groepen acht had.

Lees ook: weer aan het werk gaan, met deze tips wordt het een succes.

Lichamelijke klachten

Ik hoefde de data van dergelijke presentaties nooit in mijn agenda te zetten want ik kreeg steevast een week van te voren chronische diarree. Die hield dan aan tot de ouderavond zelf. Zo kon ik gelukkig wel, zonder geurtjes achter te laten, mijn verhaal kon doen. In theorie ten minste; want op de avond zelf kreeg ik altijd andere problemen. Jezelf presenteren is nog niet zo makkelijk blijkt wel.

Wat was namelijk de volgende grote hobbel op de weg? Juist, de beruchte microfoon. Ik kon mijn verhaal thuis tot in den treuren opzeggen in een boeiende vorm maar als ik een microfoon voor me kreeg sloeg ik onmiddellijk dicht en leek mijn stem op die van een stervende in een film. Heel lang is het zo geweest: wil je dat ik niets zeg, zet me dan een microfoon voor mijn neus! Het maakt niet eens uit of hij wel of niet aanstaat!

Na enkele mislukkingen leerde ik mijn problemen met presentaties te ondervangen door het publiek meteen van dertig A-4 tjes te voorzien, zodat ze mee konden lezen. Met een beetje geluk praatten er wel een paar hardop en dan viel het minder op dat er bij mij bijna niets uit mijn strot kwam!

Psychisch probleem; onzekerheid

Ik was ook heel erg onzeker in die dagen over mijn kleding. Als mensen mij aankeken – en om de een of andere reden gebeurt dat nogal eens als je iets presenteert – dan dacht ik altijd meteen dat ze misschien naar me keken omdat mijn gulp openstond. Of omdat ik iets verkeerds aan had, of nog honderd andere dingen. Dat verhoogde de feestvreugde natuurlijk ook niet en maakt het jezelf presenteren haast onmogelijk.

Het voordeel van op het einde van een ouderavond aan de beurt zijn was natuurlijk wel dat de mensen toch wel klappen (voor de avond als geheel, maar dat wist ik toen nog niet) en dat je bijna onmiddellijk bloemen, een boekenbon en/of een natte zoen van een ranzige directeur kreeg. Dat krikte mijn zelfvertrouwen nét voldoende op om het volgende jaar weer terug te komen.

Opeens sloeg ik niet meer dicht bij een presentatie

Het testen in groep acht verviel voor me toen ik ander werk kreeg en daarmee waren ook de jaarlijkse kwellingen ten einde. Ik dacht er verder ook niet meer over na, totdat ik enkele jaren geleden spontaan besloot op een feest iets te gaan presenteren. Enthousiast wilde ik aan de eerste regel beginnen, toen iemand plotsklaps een microfoon voor me hield.

Het ging zo snel dat ik geen tijd had om dicht te slaan en de presentatie verliep feilloos! Ik wist niet wat me overkwam en het was bijna net zo ontgoochelend om niet te weten hoe iets opgelost kan zijn als om niet te weten waardoor iets komt! Ik was er in ieder geval blij mee en dacht dat het een toevalstreffer was geweest. Er kwamen echter al snel meer situaties voorbij waarbij ik voor grote groepen mensen in een microfoon moest spreken en het bleef goed gaan. Na drie keer besloot ik dat ik spontaan genezen was van mijn microfoonfobie en vierde ik inwendig een feestje.

Morgen praat ik voor vijftien mensen. Ik heb geen diarree gehad en het zal me een worst zijn of er microfoons zijn. Ik heb er zin aan!

Shutterstock foto; vrouw die presenteert, van Matej Kastelic