Jezelf zijn, hoe moeilijk is dat nu eigenlijk? We wonen in een dichtbevolkt land. Bijna overal waar je komt, zijn ook andere mensen. Ben jij je altijd bewust van deze anderen om je heen? Of doe jij gewoon je eigen ding en let je niet zo op je omgeving? En als je de aanwezigheid voelt van deze mensen, ga je je dan daardoor anders gedragen dan dat je zou doen als je alleen zou zijn? En trek jij je veel aan van de mening van anderen? Baseer je bijvoorbeeld jouw keuzes op wat (jij denkt) dat anderen zouden doen of leuk zouden vinden? En als jij een probleem hebt, overleg je dan met anderen wat je ermee moet doen? Of trek jij volledig je eigen plan en kan jij écht jezelf zijn?
Jezelf zijn; de kunst van het volwassen worden
Jezelf zijn blijkt veel ingewikkelder dan gedacht. Niet alleen voor mij, maar voor héél veel mensen. Ik ben er langzaam wat in gegroeid.
Ik trok me altijd heel veel aan van anderen
Als kind dacht ik altijd dat iedereen op mij lette. Ik dacht dat iedereen om mij heen precies zag wat ik deed, hoe ik me voelde en al mijn stommiteiten veroordeelde. Daardoor voelde ik me onzeker. Ik trok me het liefste terug in een hoekje, zodat ik niet zo op zou vallen. Ik hield me (vooral in een grote groep) stilletjes op de achtergrond.
Lees ook: authentiek moederschap
Toch had ik gelukkig altijd genoeg vriendinnen. Toen ik na de middelbare school ging studeren, koos er een jongen uit mijn klas voor dezelfde studie. Tijdens de studie trokken we veel met elkaar op. Hij vertelde me dat hij heel blij was toen hij hoorde dat ik dezelfde studie ging doen, omdat hij -ondanks dat ik zo op de achtergrond was- dacht dat ik een hele lieve, relaxte meid was. Dat deed me heel goed. Ik dacht: ‘Dan kom ik dus toch niet zo stom over!’.
Veel later besefte ik dat iedereen vooral met zichzelf bezig is
Ik weet niet meer hoe ik er precies achter kwam, maar ergens in mijn tienerjaren kreeg ik ineens het besef dat mijn theorie totaal niet klopte. Natuurlijk letten mensen niet continue op je. ‘Nee, al die anderen, die waren (net als ik) vooral bezig met hun eigen gedachten, gevoelens en onzekerheden. Jezelf zijn was er ook voor hen niet bij. Ze hadden er helemaal niet de tijd en energie voor om continue op mij te letten. Dit besef was heel belangrijk voor mij. Ineens voelde ik me vrijer. Want als niet iedereen op mij lette, dan maakte het dus helemaal niet uit of ik stomme dingen deed. Ze zagen het toch niet (altijd).
Toch blijf ik het lastig vinden
Toch voel ik me nog lang niet volledig vrij in een (met name drukke) omgeving. Daar blijf ik toch gevoelig voor. Dan voel ik me toch nog steeds best klein en nietig. Maar ik kan nu wel de gedachte van me afzetten dat anderen dat dan van me zien. Nee, die zijn echt te druk met zichzelf en hun eigen onzekerheid. Ik houd het nu wat meer bij mezelf, dat onzekere gevoel. En dan is het prima te doen.
Lees ook: zelfacceptatie, daar begint het mee!
‘Wat zullen anderen er wel niet van denken?’
In hoeverre laat jij je beïnvloeden door anderen? Trek je je heel veel aan van wat anderen er wel niet van zullen denken? Wat anderen er wel niet van zullen zeggen (achter jou rug om misschien), wat anderen er wel niet van… tja, vul verder zelf maar in.
‘Wat zullen ze er wel niet van…?’, hoe vaak spookt dit zinnetje wel niet door ons hoofd, door jouw hoofd? Jezelf zijn is op zo’n moment geen optie. Het is zo ontzettend vermoeiend en zonde van de tijd om hier veel mee bezig te zijn. En heel waarschijnlijk (ja zelfs bijna zeker) zijn die anderen helemaal niet met jou bezig, maar spookt er ook precies hetzelfde door hun hoofd ‘Wat zal zij wel niet van mij denken!’.
Jezelf zijn
Denken over wat anderen van ons zullen vinden, beperkt ons in onze vrijheid om (volledig) onszelf te zijn. Want een ander is niet jóu en weet dus ook niet wat jij het liefste wilt. Dat weet alleen jijzelf. Ik voel me bijvoorbeeld niet prettig bij téveel make up, op hoge hakken of met een chique handtas.
Nee, doe mij maar gewoon een beetje make up en in de zomer het liefst een bruin kleurtje in mijn gezicht. En zet mij maar neer op gympen en laat mij maar lekker rond lopen met een sportieve rugtas. Dat is wie ik ben! Maar, het heeft me heel wat tijd gekost om hier aan toe te geven, omdat ik téveel vrouwen om me heen het anders zie doen. En, vinden ze me nu minder leuk? Ik weet wel zeker van niet, want nu kan ik lekker mezelf zijn, zonder al teveel onzekerheid! En dan, word je toch echt het meest gewaardeerd. En jij, in hoeverre ben jij écht jezelf?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
