Mijn twee puberjongens lijken elke week te groeien. Na regelmatig een meetmomentje te hebben gehad moet ik accepteren dat ook de jongste groter is dan ik ben. Met hun lengte groeit ook hun eetlust. En nee, niet als het gaat om spruitjes, witlof, bloemkool of rode kool. Hun voorkeur gaat uit naar junk food. Pizza Hawaii, friet, frikandel speciaal, milkshake banaan, chips, koekjes en snoep boven een gezonde hap.
Junk food monsters
In de loop der jaren zijn ze veranderd in heuse junkfood en chips monsters. Nu schijnt het normaal te zijn dat een puber ongezond eet, maar toch. Paprikachips met ribbels of de paarse zak met driehoekige chips heeft overigens de voorkeur. Tegenwoordig stoppen ze met gemak een familiezak van deze lekkernij in hun holle kies. Maar ook voor naturelchips of welke smaak dan ook, draaien ze hun hand niet om. Volgens henzelf valt het overigens reuze mee, de hoeveel chips en junk food die ze eten. Zo’n zak bestaat toch voor de helft uit lucht, je hebt geluk als er wat chips in zit, is hun mening. Daarnaast leren ze van ons, hun ouders, dat ze moeten afmaken waar aan begonnen wordt. Daarom moet een zak chips direct leeggegeten worden. (…) Ik had deze opvoedkundige regel toch net een tikje anders bedoeld.
Chillende pubers en junk food
Als mijn twee zonen bij vrienden gaan chillen, zoals ze dat dan noemen, gaat er naast een fles cola of blikjes bier (al dan niet alcoholvrij), ook steevast een zak chips mee. Uit de kast bij mams, die net weer gevuld was, wordt er één uit geroofd. Je sjouwt je werkelijk een breuk aan boodschappen! Vervolgens wordt deze hardhandig onder de snelbinder geklemd. Mijn man en ik zien het tafereel altijd hoofdschuddend aan. Het kan niet anders dan dat er een zak vol kruimige chips (en lucht) overblijft. Maar dat hebben we helemaal mis, en moeten we vooral aan henzelf overlaten.
Als onze pubers alleen thuis zijn en zin hebben in junk food of chips, dan krijgen we appjes van ze met verzoekjes. Pubergedrag ?Nou ja, verzoekjes, het zijn meer mededelingen. “Als je niet binnen drie seconden reageert, mag ik deze chips”, appen ze dan. Toegevoegd een foto van een zak chips, met kleur omcirkelt. Toen ik toevallig net mijn appjes checkte en ik wél binnen drie seconden reageerde met een dikke vette “NEE” lag ik zelf in een deuk van het lachen. Mijn puber niet, die vond het niet grappig. Ook ontvang ik regelmatig een app als deze: “Welke zak chips mag ik, deze of deze, zie foto?” OF hij überhaupt chips mag is niet eens de vraag.
Lege rondslingerende verpakkingen
Lege zakken van die chips en etenswaren horen, volgens mijn puberzonen, trouwens niet in de prullenbak. Evenals lege schaaltjes niet in het afwasmachine horen. Nee, die horen te slingeren ergens op hun kamer, als je de pubers doet geloven. Opruimen komt immers niet in hun woordenboek voor. Tenminste, niet op eigen initiatief. Vooral de kamer van de oudste is rijkelijk versierd met rondslingerende kledingstukken en lege verpakkingen. Ik vind het echter niet zo’n feestelijk gezicht.
Ze zijn onverzadigbaar, die junk food verorberende opgroeiende jeugd. Goed voor hun lijf is het niet, chips en junkfood. Maar ja, zoals zij zelf zeggen; In paprikachips zit groente! En op een Big Mac zit een schijfje augurk, ook gezond dus. Volgens henzelf zijn ze best gezond bezig, die pubers van me. Die mening deel ik niet, uitgezonderd de maaltijden. Toch betrapte ik ze pas op een gezonde verandering. Het viel me op dat de pakjes appelsap, sinaasappelsap en dergelijke niet meer zo hard slonk in de voorraad la. Toen ik ernaar vroeg antwoordde beide zoons dat ze voortaan water mee naar school nemen. Ik kreeg bijna een hartverzakking. Zou dit het begin zijn van gezond(er) leven? Waarschijnlijk is het valse hoop, maar alle beetjes helpen.
