Kanker: een sluipmoordenaar

Kanker. Het woord alleen klinkt al naar en de ziekte zelf is nog veel beroerder. Ik zie kanker als een donkere, dreigende wolk in de verte, waarvan je hoopt dat hij over trekt, want dan heb je geluk gehad.
Er zijn mensen die het woord niet eens uit kunnen (of durven) spreken. Vooral in mijn familie zijn ze daar sterk in. “De gevreesde ziekte” is hun aanduiding voor deze gemene sluipmoordenaar.

Natuurlijk weet ik best dat kanker niet in alle gevallen tot de dood leidt. Dat heb ik ervaren met mijn moeder. Bij haar werd 16 jaar geleden borstkanker geconstateerd na het maken van röntgenfoto’s bij het bevolkingsonderzoek. Ze was er gelukkig op tijd bij. De tumor van slechts 6mm kon geheel verwijderd worden en ze hoefde haar borst niet te missen. Ze heeft nog diverse bestralingen gehad. Chemo was niet nodig omdat de (tevens verwijderde) lymfeklieren geen uitzaaiingen vertoonden. Ze bleef streng onder controle en ongeveer vijf jaar later ontdekten de artsen in haar andere borst zogenaamde “kalkdeeltjes”, aankomende kanker dus. Ook hieraan is ze geopereerd en daarna bestraald. Inmiddels is mijn moeder 68 jaar en kankervrij. Iedere controle is weer spannend en ik denk dat dit altijd wel zo zal blijven.

Maar nu worden we geconfronteerd met een geheel andere kankersoort, één die niet tijdig is ontdekt, die aan het licht kwam door onduidelijke, blijvende klachten en die bovendien niet te opereren is.

Slecht nieuws

Vier weken geleden schreef ik in mijn blog “Zo is het leven” over een sterfgeval en een ongeluk binnen mijn familie. Als klap op de vuurpijl was er die week nog meer onprettig nieuws, waarover ik toen niet heb geschreven omdat het nog zo pril was.
Mijn vader, die zich al maanden “niet goed” voelde, was eindelijk naar de huisarts geweest. Dit na veel aandringen van mijn moeder, mij en andere familieleden. Naar aanleiding van zijn klachten werd er bloed afgenomen om op diverse punten onderzocht te worden en moest hij een foto van zijn longen laten maken. Enkele dagen later ging hij terug naar de huisarts. Ik belde mijn vader die middag en vroeg hoe het gegaan was. “Ze hebben wat gevonden”, zei hij. Ik schrok ervan en vroeg: “Wat dan?” Op de longfoto was iets te zien dat nader onderzoek vereiste.
De volgende dag kon hij al terecht bij de longarts, die aangaf dat er iets in zijn long zat dat daar niet hoorde. De arts regelde allerlei onderzoeken en vrijwel meteen ging mijn vader met scans en onderzoeken de mallemolen van het ziekenhuis in.
Een week later gingen we voor de uitslag: mijn vader, mijn moeder en ik. Ik ben enig kind, dus ik wilde absoluut mee om precies te horen wat er met mijn vader aan de hand was. De longarts was daar duidelijk in. Een tumor onderin de linker long, 11 cm groot en uitzaaiingen in de (lymfe)klieren tussen beide longen. Opereren was geen optie gezien de uitzaaiingen. Door hem werd chemotherapie aangeraden, niet met kans op genezing maar puur om mijn vaders levensverwachting te vergroten.
Probleem was nog wel dat de patholoog-anatoom, die het afgenomen weefsel uit mijn vaders long had onderzocht, aangaf dat de kankersoort eventueel ook nog op maag/slokdarmkanker kon duiden. Dus ook dit moest onderzocht worden en mijn vader moest wederom een onprettig onderzoek ondergaan. Weer afwachten, weer onzekerheid. Gelukkig is dit goed afgelopen: geen kanker in de maag of slokdarm.
De conclusie is dus longkanker.

Keuzes maken

In principe heeft mijn vader al gekozen voor de geadviseerde chemotherapie. De eerste zou komende dinsdag moeten starten. Maar sinds een week heeft hij koorts en klachten die duiden op een (long)ontsteking. Ik vraag me dan ook af of dit al komt door de gevolgen van zijn ziekte. En als hij nu al zo vervelend hiervan is, hoe kan hij dan een chemokuur aan?
Volgens mijn vader heeft hij geen andere keuze dan de chemotherapie te doen. Maar dat is niet zo. Er is altijd een keuze: wel doen of niet doen. Maar hoe zal zijn ziektebeeld zijn als hij er voor kiest helemaal niets te doen, dus geen chemotherapie? Daar is namelijk helemaal niet over gesproken en dat lijkt mij toch niet onbelangrijk. Want is alle ellende van zo’n chemokuur het wel waard, wat win je er uiteindelijk mee?

Maandag heeft mijn vader opnieuw een afspraak bij de longarts. Ik ga weer mee. Zowel voor mezelf als voor mijn vader wil ik graag antwoorden op de vragen die door mijn hoofd spelen. Nog het meest om mijn vader de kans te bieden zijn keuze echt weloverwogen te maken en niet puur te baseren op zijn gevoel dat er geen keuze is.

Hoop

Het is zo onwerkelijk, zo onvoorstelbaar.
Mijn vader, 73 jaar, op een jaarlijks griepje na nooit ziek en in mijn (kinderlijke) ogen zo sterk als een beer, blijkt nu door die gemene sluipschutter geraakt te zijn en zal hieraan sterven.
Ik weet dat het zo is, maar ergens hoop ik op een wonder. Dat de kanker spontaan stopt en mijn vader nog minstens 10 jaar bij ons mag zijn.
En hopen mag, hopen moet, want hoop doet leven.