Met een gerust hart durf ik mezelf een uitermate verschrikkelijke hopeloze uitzichtloze elektronica gebruikster te noemen. De oven, het tosti apparaat, de stofzuiger en het strijkijzer, daar heb ik doorgaans niet echt problemen mee. Hoewel ik het strijkijzer misschien wel eens wat meer zou kunnen gebruiken.
Komen we aan bij de afdeling elektronica, zoals de computer, laptop, tv, dvd speler, playstation en mobiele telefoon, dan wordt het een stuk moeilijker, zo niet volkomen kansloos. Ik ben met recht een elektronica analfabeet.
Wie zich tegenwoordig de luxe kan veroorloven een nieuwe tv met bijbehorende dvd speler en gratis geleverde playstation aan te schaffen, verzeilt in het probleem afstandsbediening. Gemiddeld worden er bij drie apparaten evenzoveel afstandsbedieningen geleverd. Voordat ik eindelijk uitgevonden heb welke bij de tv hoort en welke bij de dvd-speler ben ik een paar uur verder. Toch pak ik standaard de verkeerde, waardoor ik automatisch op de verkeerde knoppen druk en de hele boel van slag is. We kunnen rustig stellen dat wanneer ik alles goed werkend heb gekregen het programma dat ik wilde zien net op dat moment is afgelopen.
Gisteren was mijn beeld opeens zo groot dat het uit het beeld liep. Als ik op een knop drukte had ik op eens twee beelden: een groot en een klein beeld naast elkaar. Wat ik ook deed of waar ik ook op drukte, het werd alleen maar erger. Komt die kleine wurm van me langs lopen en kijkt me meelijwekkend aan. Hij drukt vervolgens op een paar knopjes en zie daar: alles doet het zoals het zou moeten.
Hetzelfde probleem heb ik met een mobiele telefoon. Geef mij er maar gewoon eentje die belt, lekker eenvoudig. Uiteraard denken mijn jongens daar heel anders over. Zij hebben de hele zomer keihard gewerkt om eindelijk na weken zwoegen de allernieuwste fel begeerde I-phone aan te schaffen.
Een artikel in de krant leerde mij onlangs dat deze mobiel zeer makkelijk te bedienen is. Ze hadden een zesjarige een kwartier lang door het menu van deze mobiel laten lopen en dat leverde hem totaal geen problemen op. Nee hem niet, mij echter wel. Soms gaat zo’n ding af terwijl de rechtmatige eigenaar zich elders in het pand bevindt. ‘Mam, neem jij hem even, alsjeblieft? Ja schat, natuurlijk.’ Dat zou ik graag voor je doen, maar om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe. Het enige wat ik zie liggen op tafel is een apparaat met een scherm zonder enige knop er op. Hoe moet ik dan in vredesnaam zo’n ding beantwoorden? Ik druk, duw, schuif maar er gebeurt helemaal niks. Ondertussen is het geduld van de beller op en heeft hij opgehangen om het een paar minuten later nog eens te proberen. Op het moment dat ik nogmaals machteloos naar dat ding sta te kijken is mijn redding wederom nabij. Mijn zevenjarig monster trekt dat ding uit mijn handen en begint een geanimeerd gesprek met de beller. ‘Nee, die staat even onder de douche, hoor ik hem zeggen. Zal ik vragen of hij je zo even terugbelt????’ Hoe hij het doet, doet ie het. Gisteren vroeg hij of Sinterklaas hem misschien wel een mobiel zou willen geven. ‘Ik denk het niet’, was mijn antwoord. ‘Waarom niet? Jij hebt er toch ook een en jij weet niet eens hoe hij werkt’. Punt voor hem. Toch krijgt hij hem zeker weten niet. Nee, driedubbel nee! De kans dat aan dit verzoek op zijn verlanglijstje wordt voldaan blijft, helaas voor hem, volstrekt kansloos.
