Hoe vaak sta jij als ouder echt open voor de gevoelens van je kinderen? Herken je (een van) de volgende uitspraken bij jezelf? ‘Welnee, zo voel je dat heus niet.’ of ‘Dat zeg je alleen maar omdat je moe bent; dat meen je niet echt.’ of ‘Er is geen reden om zo te huilen.’ Op deze manier vertel je je kind eigenlijk dat het vooral niet op zijn eigen gevoel moet vertrouwen, maar op dat van jou. Zo, dat komt binnen, nietwaar? Dat deed het bij mij wel tenminste toen ik dit voor het eerst las. Want je kind zelfvertrouwen geven en je kind helpen zijn eigen gevoelens vertrouwen, daar ben jij een belangrijke schakel in.
Mag jouw kind eigen gevoelens vertrouwen?
Een regelmatige ontkenning van zijn gevoelens kan een kind verwarren én woedend maken. Hij krijgt de boodschap dat hij zelf niet weet wat zijn gevoelens zijn, laat staan dat hij erop kan vertrouwen. Dat klinkt pittig, maar ik geloof wel dat ik dat inderdaad ook zo ervaren heb met onze oudste. Het is al weer jaren geleden -een periode waarop het tussen hem en ons wat minder vanzelfsprekend ging- dat ik er regelmatig uitflapte ‘daar hoef je toch niet boos om te worden?’ Uiteraard maakte dat nóg woester. We begrepen elkaar totaal niet.
Lees ook: je kind leren omgaan met emoties
Je kind laten vertrouwen op zijn eigen gevoel
Als ouder kun jij je kind helpen door zijn gevoelens te accepteren. Dat betekent niet dat je elk gedrag hoeft te accepteren maar wél dat hij of zij mag voelen wat hij (zij) voelt.
Dat klinkt ingewikkeld, maar het valt wel mee. Met de volgende tips kan je in ieder geval een start maken als je met elkaar in gesprek bent:
- Luister rustig en aandachtig
- Erken zijn gevoelens met ‘oh’, ‘hmmmm’ of ‘ja,….’
- Benoem de gevoelens. Zeg bijvoorbeeld “ik merk dat je boos bent’, of ‘ik zie dat het je verdrietig maakt’.
Geef niet direct advies
Onderdruk tenslotte de neiging om direct advies te geven, maar verwoord het verlangen van je kind. Op deze manier geef je hem de kans om zijn eigen oplossing te bedenken. En om jou meer binnen te laten. Om zelf te praten.
Lees ook: omgaan met boosheid kinderen begint bij jezelf
Het kan in eerste instantie erg onnatuurlijk en zelfs overdreven voelen om te zeggen: ‘Wat zal dat een teleurstelling voor je zijn geweest!’ of ‘Ja, je kunt heel verdrietig zijn als niemand met je wil spelen.’ (been there, done that). Maar al snel zul je merken dat je kind zich echt getroost voelt door dit soort uitspraken. En dat door zijn eigen gevoelens vertrouwen. Probeer het maar eens.
Zelf merk ik dat boos zijn een gevoel is wat veel mensen nog lastig vinden om te accepteren. Waaronder ikzelf 😉 . Als een van mijn kinderen boos is, terwijl ik het niet begrijp, dan moet ik mezelf er echt toe zetten om dat gevoel wel serieus te nemen. Herken je dat? Welk gevoel vind jij lastig te accepteren van je kind?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Ja, dat herken ik wel… moeite hebben met boosheid. Ze zijn het ook zo vaak: als iets niet lukt, als iets niet naar hun zin gaat, als een ander ze iets aandoet… enzovoorts. Dat maakt het voor mij tot een ergernis en ook wel tot iets waarvan ik vind dat het overdreven is, waardoor het lastig is om er elke keer weer (rustig!) en serieus op te reageren… Maar, ik denk dat er wel iets in zit… dat als je ze daarin serieus neemt en er even echt aandacht aan besteedt, dat als prettiger wordt ervaren… En daardoor kun je ze waarschijnlijk ook uit een (nog bozere!) bui houden… Ik ga het eens proberen. Bedankt.