De peuterpuberteit van een kind van 2. Ga je de strijd aan of geef je ze hun zin? Ik ben inmiddels zover dat ik je mijn verhaal kan vertellen. Je zal misschien denken ‘die is gek’, maar ik heb zo mijn redenen en die worden je duidelijk als je dit leest. Ik ben (daarna) benieuwd wat je ervan vindt!
Een kind van 2.
Het is een cliché.
Ze zeggen vaak ‘Nee!’
Ik heb er inmiddels ervaring mee.
Een kind van 2, je raakt niet uitgepraat
Er is al heel veel over dit onderwerp geschreven. Het is iets dat velen van ons bezighoudt. Waarom zegt mijn kind van 2Â toch altijd maar nee? Ja, ja, je weet het antwoord al. Dat is goed voor de ontwikkeling. Ze maken zich los van jou en willen leren om de dingen zel(lu)f op een eigen manier te doen. Heel leuk en aardig, maar wij ouders zitten er maar mooi mee.
Hoe ga je om met die peuterpuberteit?
Bij mijn eerste dochter van twee (of nou ja van 1,5 tot aan ongeveer 3,5 jaar!) wist ik echt niet hoe ik hier mee om moest gaan. Ik wilde haar in elk geval niet bij alles haar zin geven, want dan zou ze vast en zeker een verwend kind worden. Dus ging ik de strijd aan. Elke keer weer… zonder resultaat. Ja, een nog harder schreeuwend kind, dat kreeg ik ervan.
Wijziging van aanpak
Tot het moment dat er een tweede dochter bij kwam. Tja, die baby had ook mijn aandacht nodig. Dus, ik wijzigde mijn aanpak. Mijn eerste dochter kreeg vaker haar zin. Ik gaf haar een zakje koekjes om haar braaf op de kid-Sit (zo’n zitje voor achter een kinderwagen) te laten zitten. Ik tilde haar de trap op als ze zelf niet wilde klimmen en ik ruimde het speelgoed voor haar op als zij dat niet wilde doen.
Tja, eigenlijk beviel het me wel… vaker de zin geven, want zo had ik veel minder werk aan al die strijd en waren de buien veel sneller over. Mijn tweede dochter in de peuterpuberteit hoefde geen korstjes meer te eten, hielp nooit mee opruimen en werd heel vaak getild. Weet je, ik moest ook wel, want er kwam een derde dochter bij en tja, die had ook mijn aandacht nodig 😉 .
Hoezo verwend?
En die derde dochter, inmiddels twee jaar oud, die wordt pas echt verwend. Ze eet niet alleen geen korstjes, ze eet ook geen groente. Ze schreeuwt om snoep (en krijgt het soms ook nog eens) en ze loopt tijdens de maaltijd weg van de tafel (zonder dat ik er nog iets van zeg. Ach, ik laat haar maar, lach erom. En als ze niet mee wil, dan loop ik rustig naar haar toe,
til haar op en neem haar mee. Want weet je…
Een kind van 2.
Die zegt nee.
Ga je de strijd aan of doe je met ze mee?
Het maakt niet uit, je krijgt ze toch niet tevree.Mijn oudste twee, die zijn nu weer oké.
Ze eten korstjes, ruimen op en lopen mee.
Over een jaartje doet mijn dochter van twee.
Ook gewoon weer mee.
Dit vind je ook leuk denk ik:
- Help, mijn peuter loopt weg en ik ben de bemoeizuchtige opmerkingen zat!
- Hoe jouw dreumes van 2 zijn leven ziet, hilarisch en zo waar!
- Een jongen in een jurk; wat als je zoon graag jurkjes draagt?
