‘Mamaaaaaa.’ Ik schrik wakker en hoor Kleine Man huilen. Als de bliksem vlieg ik zijn slaapkamer in. Hij zit rechtop in zijn bedje. Ik wrijf over zijn ruggetje. ‘Wat is er vriendje?’ ‘Er kwamen spinnen in mijn kamer.’ ‘Spinnen?’ vraag ik verbaasd. ‘Maar dat kan he-le-maal niet.’ Kleine Man kijkt me onderzoekend aan. ‘Waarom niet?’ ‘Omdat er hier op de deur staat: verboden voor spinnen.’ ‘Maar…’ Jawel… de kinder vragen zijn weer begonnen 😉 .
Even blijft het stil. In zijn bovenkamer wordt hard gewerkt. ‘Hoe weten ze dat dan?’ ‘Omdat spinnen kunnen lezen.’ ‘Maar…hoe dan?’ ‘Ze kunnen dat gewoon. Maar nu gaan we weer lekker slapen. Draai je maar op je zij.’ Ik stop hem lekker in, dim zijn licht en loop de kamer uit. ‘Truste.’ Ik hoor hem nog zachtjes truste zeggen.
Kinder vragen …
Er heerst griepepidemie. Deze keer word ik er door gevloerd en lig ik met hoge koorts op bed. ‘Mama, waarom ben je ziek?’ Goeie vraag.
‘Ga je dood mama?’ ‘Welnee, ik heb gewoon griep en over een paar dagen ben ik er weer bovenop.’ ‘Maar…de mama van de anderen is wel dood gegaan toch?’
Shit. ‘Ja lieverd, maar zij was anders ziek. Heel erg ziek. En zij kon niet meer beter worden.’ ‘Waarom niet?’ ‘Omdat… ja dat weten zelfs grote mensen niet.’ ‘Wat had ze dan?’
Waarom al die kinder vragen?
‘Ze was zo ziek dat geen één dokter haar meer kon beter maken.’ ‘Maar mama?’ ‘Ja-haaa.’
Wat nu weer?
‘Wij gaan toch niet dood? Jij en ik gaan nooit dood, toch?’ ‘Iedereen gaat dood. Ook jij en ik. Maar dat duurt hopelijk nog héél lang.’ ‘Waarom…’ ‘Zullen we het nu over leukere dingen hebben?’
Lees ook: Waarom vragen, 5 tips om je geduld te bewaren
Mama, ik moet poepen
‘Ik moet poepen.’ Waarom, wil ik roepen, maar ik ga rechtop in bed zitten. Kleine Man haast zich naar het toilet en trekt al zijn kleren uit. ‘Waarom trek je steeds je kleren uit als je moet poepen?’ vraag ik geïrriteerd. ‘Dat vind ik gewoon fijn. En doe nu de deur maar dicht.’
Kleine Man gaat op zijn gemak zitten en ik kijk op mijn telefoon. Dan hoor ik hem zachtjes praten. Ik sluip op mijn tenen naar de deur en duw hem een klein stukje open. Ik hoor een diepe zucht. Die drol zal wel flink dwars zitten.
‘Zal ze ook met de mollen kunnen praten?’ Ik schrik me rot. Denkt hij nou werkelijk dat als je dood bent, je met de mollen kunt praten. Hoe leg ik dit straks nou weer uit? Weer een zucht en een kreun. De drol is vast onderweg. ‘Ik ga straks vragen waar de hemel is.’ Hoor ik hem mompelen.
Ja, en dan zal hij ook wel weer vragen, waarom de hemel de hemel is. Weet ik het?!
En weer door met die kinder vragen
Kleine Man wast zijn handen na de grote boodschap en stiert op me af. Nu komt het…en mijn kop knalt al bijna uit elkaar.
‘Mama, wij gaan toch later trouwen?’ ‘Zeker,’ antwoord ik resoluut. Heerlijk, we zijn van onderwerp veranderd. ‘Maar op school zeggen ze dat je niet met twee mensen mag trouwen. Jij bent al met papa getrouwd. Waarom mag je nu niet meer met mij trouwen?’ ‘Ik heb het aan de baas van het land gevraagd en ik mag ook gewoon nog met jou trouwen.’
‘Wie is dan de baas van het land?’ ‘De Koning.’ “Hoe heet hij?’ ‘Koning Willem Alexander.’ ‘Heet hij geen Jezus?’ ‘Nee, dat dacht ik niet.’ ‘Maar…’ In zijn hoofd wordt weer hard gewerkt. ‘Jezus is toch ook dood?’
Gaan we weer.
‘Jezus, kan ook weer opstaan, dat doet hij met Pasen.’ ‘Hoe dan?’ Dat vraag ik me ook af. ‘Wie heeft Jezus dan vermoord?’ Nee!! Hellupp. ‘Hoe kom je hier nou allemaal bij?’ ‘Heb ik van school.’
‘Wie, wat, waar en waarom? Vraag dat maar aan de juf.’
Met een diepe zucht laat ik me achter over vallen in de kussens. Ik voel me half-dood maar gelukkig ben ik over een week gewoon weer springlevend. Hoe? Door mij met rust te laten.
-x-
Ievy
Ievy heet eigenlijk Yvonne maar werd in haar jonge jaren zo genoemd door haar moeder. Ze ondertekent haar Columns graag met deze naam.
Inmiddels schrijft Ievy verschillende blogs en columns en heeft ze afgelopen zomer haar eerste kinderboek – De avonturen van Joep en Koos – uitgegeven.
Haar leven is best hectisch. Mama van vier kids en vrouw van een meubelman. De eerste keer dat ik mijn man zag, vergeet ik nooit meer. Dezelfde avond vertelde hij me zijn verhaal.
Een verhaal dat inmiddels ook het mijne is geworden. Hij vertelde over zijn vrouw die overleden was. Over haar ziekte, haar overlijden, het gemis. Drieëndertig jaar. Borstkanker. Kutziekte.
Drie jonge kinderen moest ze achterlaten. Ze verliet deze wereld op de verjaardag van haar jongste dochter. Vier jaar was zij toen, net zo oud als haar broertje nu is. Drieëndertig jaar was ik toen ik hem ter wereld bracht.
Het leven is niet eerlijk.
Inmiddels is Ievy zeven jaar samen met dit gezin en heeft ze vier jaar geleden zelf een gezonde zoon op de wereld gezet. Waar ze heel trots op is!
Haar kinderen zijn nu 18,16,14 en 4 jaar oud. Volwassene, pubers en een kleuter. Gezellige boel dus.
Ze schrijft veel over interieur maar ook over haar leven als moeder met dit samengestelde gezin.
