Sommige kinderen worden als echte leiders geboren. Ze hebben al heel vroeg een duidelijke missie, visie en strategie. Ze weten wat ze willen en vragen hier duidelijk om. “Ik wil nu een snoepje!” Jammer dan, maar mama zegt nee. Maar deze jonge mensjes zijn in staat heel snel een strategie te bedenken; hoe kunnen ze de nee ombuigen in een ja. Ze denken; ik wil NU echt een snoepje en stampen vervolgens lichtjes op de grond. Mama zegt weer nee maar nu met een lichte irritatie. Aha, deze strategie werkt. Dan maar iets harder op de grond stampen. Mama raakt geïrriteerd maar het antwoord blijft nee. Oh, maar mama is ook nog gevoelig voor schreeuwen en krijsen. En dan begint het echte werk…. Krijsen en over de grond rollen…. En zie, een trotse blik in de ogen van het kind, mama is ten einde raad, en gaat overstag. De kleine mensjes weten dat dit vooral effect heeft als er meerdere, en vooral vreemde, mensen bij zijn. Soms…. als mama toch niet te bewerken is, wordt papa erbij gehaald. Als mama NEE zegt, zegt papa vaak ja. Tja, als papa en mama moet je een hecht team zijn anders werkt het niet en gaat de organisatie wankelen. Dan hebben kleine mensjes de macht.
Als de moeders koffie drinken en verzuchten hoe lastig hun kind is, zouden ze eigenlijk moeten afvragen in hoeverre laten ze dit zelf toe. De kleine leiders hebben een missie en willen koste wat kost hun doel bereiken. Willen we dat eigenlijk niet allemaal? Eigenlijk willen de mama’s ook hun zin doordrijven. Hun missie is toch dat de kinderen braaf moeten zijn en moeten luisteren? Ze moeten juist trots zijn op het doorzettingsvermogen en vindingrijkheid van hun kind.
Hoe komt het eigenlijk dat kinderen zo drammerig kunnen zijn en wij hier niet tegen op kunnen? Heeft dit te maken met communicatie, nog niet ontwikkeld gedrag of omgeving? Ik weet het antwoord niet. Wat ik wel weet, is dat kinderen in hun eigen wereld leven en zichzelf heel belangrijk vinden. Zij stellen zichzelf op de eerste plaats. Zij zorgen goed voor zichzelf. Sommige mensen noemen kinderen zelfs egoïstisch. Kinderen houden geen rekening met hun omgeving. Ze doen wat zij denken dat goed voor hun is. Als ze een doel hebben,ontwikkelen ze een strategie en gaan ze recht op het doel af!
Strategy is about choices: you can’t be all things for all people
(Philippe Kotler)
Mama’s en papa’s kijk nog eens goed naar jullie kleine leiders. Zij houden jullie een spiegel voor. Wij zouden vaker als onze kleine kinderen moeten acteren. Houden wij niet te veel rekening met onze omgeving? Vertonen wij niet te vaak sociaal gewenst gedrag? Houden we niet te vaak onze mond omdat we denken dat onze mening of ons idee toch niet telt?
Als ik naar mezelf kijk, doe ik ook vaak dingen niet, zoals zingen op de fiets. Misschien beetje vreemd voorbeeld maar toch…. Ik doe het niet vanwege mijn omgeving. Als kind heb ik dit namelijk wel heel lang gedaan, heerlijk keihard zingend op de fiets. Ik dacht ook nog dat ik super goed was. Nu denk ik dat mensen mij voor gek verklaren. Zeppe heeft hier absoluut geen last van. Hij gaat uit volle borst zingend op de fiets en vraagt vrolijk of ik wil meezingen. Zachtjes zing ik mee, om me heen kijkend om vooral geen bekende gezichten te zien. En stiekem, diep van binnen, vind ik het nog steeds heel leuk en vind ik nog steeds dat ik super goed zing!!
Meer lezen van Claudia kan hier.