Half achter een kleedje weggedoken zat ik even geleden IDOLS te kijken. Achter een kleedje omdat ik op dat moment vol plaatsvervangende schaamte zat en niet begrijp waarom kinderen beschermen bij sommige ouders niet in het woordenboek voorkomt.
Kinderen beschermen is toch een automatisme?
Wat komen er soms toch een mensen voorbij! Hoe ouders met hun kind mee kunnen gaan en zo overtuigd zijn van het zangtalent. Hem of haar de hemel in prijzen voor de camera, om vervolgens boos te worden als blijkt dat hun kind niet door mag. Ik snap er helemaal niets van.
Verschillen onze smaken echt zo veel van elkaar dat iets wat in mijn oren ontzettend slecht is, bij hun toch zo mooi kan klinken, of komt dat puur omdat het je eigen kind is? Ik heb dat niet en denk dat je kinderen beschermen tegen zoiets als ‘nationale afgang’, dat hoort toch bij het opvoeden?
Ik heb medelijden met het ‘volwassen kind’ dat een horde familie achter zich aan sleept op weg naar de auditie. Die allemaal oprecht (want zo lijkt het) staan te wachten onderaan de trap tot je naar beneden komt hollen om het goede nieuws te vertellen. Terwijl je ondertussen op die stip af bent gegaan als een gieter. De jury is door jou gezang onder de desk gekropen of ze hebben je recht in je gezicht uitgelachen, maar toch ga je gewoon door, want iedereen is overtuigd van je talent dus dat zal wel goed zitten…
Helaas is niets minder waar.
Daarnaast zijn niet alleen de tv kijkers getuige, maar ook het hele internet staat vol met jou auditie. Niet iets om dan nog blij mee te zijn en ik vraag me dan af of het niet de taak van de ouders is om hun kinderen hierin te beschermen.
Wat ik aan de andere kant ook weer niet goed keur is hoe de jury deze mensen een sneer kan geven. Het commentaar hoeft niet zo hard en meedogenloos te zijn, een goede feedback is voldoende, toch? De persoon in kwestie kennen ze niet, en je weet niet hoe zelfverzekerd ze daadwerkelijk zijn. Een beetje respect zou ook op zijn plaats zijn.
Maargoed het blijft televisie en het lijkt goed voor de kijkcijfers (want eerlijk is eerlijk, ik lach er ook om). Moeten wij niet degene zijn die onze kinderen behoeden voor deze afgang op de nationale tv?
Is het niet onze plicht om eerlijk te zijn en te vertellen waar ze goed in zijn en waarin vooral NIET? Ik denk dat je je kind zo veel meer zelfvertrouwen en respect geeft op die manier. Als mijn zoons later ook eens plaats willen nemen bij zo’n soortgelijke auditie, moeten ze eerst door de voorselectie, en dat ben ik! En dat is volgens mij de beste bescherming die je ze kan bieden.
Hoe doen jullie moeders dat? Zou je eerlijk zijn als je kind niet zingen kan? Of laat je iemand anders die er verstand van heeft ze dat vertellen?