Kinderen loslaten: iedere moeder zou er een boek over kunnen schrijven. Hoe ga jij er mee om? De ene moeder heeft natuurlijk wat meer moeite met het loslaten van haar kroost dan de ander… Maar moeilijk vinden we het vroeg of laat allemaal. Of het nu de eerste keer peuterspeelzaal, of de eerste keer op stap is.
Gelukkig krijg je er als moeder genoeg lesjes in. En dat begint al heel snel. Als je weer gaat werken bijvoorbeeld. Heb jij ook zo zitten janken toen je dat kleine wurmpje voor het eerst moest achterlaten? Het wordt op den duur wel iets makkelijker 😉 . En je krijgt meer dan genoeg training…
Lees ook: De eerste vakantie zonder ouders (die houden hun hart vast)
A small step for a little girl… a big one for mommy
Met vastberaden tred loopt ze voor me uit het tuinhek door. Op zich niks bijzonders. Ze loopt zo vaak dat tuinhek door. Al sinds ze anderhalf was, is de tuin te klein voor haar en onderzoekt ze het leven buiten onze tuin, de buurt in. Ik verbaasde me erover hoe snel het gaat. Hoe snel zij gaat. Ik verbaasde me erover dat ik het moeilijk vond haar te laten gaan, te vertrouwen dat ze naar de tuin van haar vriendinnetje ging en niet in haar eentje in de buurt ging rondzwerven.
Naarmate zij meer en meer buiten de tuin ging, vertrouwde ik erop dat ze wel in het paadje bleef. Slechts één keer was ze echt weg. Op onderzoek uit, samen met buurmeisje Nina. Met schrammen op haar handen vond ik haar weer: “ we hebben even met glas gegooid mam, ’t was erg leuk. “ Zij heeft er niks aan overgehouden, maar ik des te meer. Ik beloofde mezelf haar nooit meer uit het oog te verliezen, ik beloofde mezelf haar overal en altijd op de voet te volgen.
Kinderen loslaten: een must voor moeders
Haar frustraties liepen op. En natuurlijk snapte ik dat het zo niet kon, ik moest haar loslaten. Haar de vrijheid geven om de wereld te ontdekken. En dus liet ik haar weer gaan. Maar natuurlijk niet zonder me verdekt op te houden in de bosjes, op gepaste afstand of ‘zomaar’ even op de koffie te gaan bij de buurvrouw…….
Je peuter loslaten
Toen ze twee was, ging ze naar de peuterspeelzaal. Stiekem had ik gehoopt dat ze erg zou moeten wennen, want waar is het immers het leukst, toch bij mama thuis? Zo zie je maar: kinderen loslaten klinkt simpel… Maar voor vele mama’s (zoals ik) is het dat niet. Toch was zij er zo aan toe om haar horizon te verbreden. Nieuwe uitdagingen aan te gaan en nieuwe dingen te leren. Ze vond het geweldig op school en was ook daar al snel haar heerlijke zelf. Ze zong, speelde toneel en zorgde ervoor dat de wereld om haar draaide. En ik leerde met haar mee. Ik leerde dat ook zij haar ruimte nodig had, haar tijd zonder mij om zich te ontwikkelen tot wie ze wil zijn.
Ze werd grote zus en weer liet ik haar een stukje los. Omdat er in mijn hart ook een plekje was gekomen voor haar kleine broertje. We kregen een wat moeilijke tijd, waarin we allebei moesten wennen aan de nieuwe situatie. Zij leerde te delen, ik leerde verdelen.
Kleuters loslaten
Nu is ze bijna vier en daar gaat ze. Ze staat op het punt een echte kleuter te worden. Ze gaat zelf  op de wc, kleedt zich zelf aan en ’t liefst uit. Haar territorium heeft zich uitgebreid van onze tuin naar de tuin van de buren, naar de tuin van de buren van de buren, helemaal tot het einde van het pad. Onze tuin is de zoete inval geworden voor mijn dochter en haar vriendinnetjes.
De dames bepalen onderling wie bij wie een broodje gaat eten en hoe de strategie moet zijn om per dag de meeste snoepjes en ijsjes buit te maken. ’s Avonds bij het naar bed brengen vertelt ze me de verhalen, vlak voor ik haar een verhaaltje vertel en haar slaapliedje zing. Ze vertelt me de verhalen als ik dicht naast haar lig en zij zich tegen me aan nestelt. Tja, ze is wel bijna vier, maar eigenlijk nog zo heel klein… Toch moet je kinderen loslaten. Want als ze straks 30 zijn zie je ze nog als je kindjes 😉 . En het is natuurlijk wel de bedoeling dat ze ooit volwassen worden…
’n Lesje voor mama: voor het eerst naar school
En straks? Straks gaat ze naar school. Naar de lieveheersbeestjesschool. Ze zal lachend haar nieuwe juf te woord staan, lachend haar nieuwe klasgenootjes leren kennen en lachend haar nieuwe wereld leren kennen. En ik? Ik zal een lach op mijn gezicht toveren en sta naast haar, achter haar. En stiekem, als zij niet kijkt, valt er een traan over mijn wang. Een traan van verdriet, voor wat was en nooit meer terug komt. Maar ook tranen van geluk, van trots. Ze blijft trouw aan zichzelf, ze is open en er spreekt pure oprechtheid uit haar ogen en bovenal… Ze is mijn kind. En ik heb er weer een gratis lesje kinderen loslaten mee gekregen 😉 .
Vind jij het ook moeilijk om je kinderen los te laten? Waar maak je je zorgen om, en hoe ga je met die zorgen om?
Lees ook: Paragliden met mijn zoon – over los laten en de sprong wagen
Ik tel ook de dagen af, over 3 maanden zit mijn kleine meid op school
Wat een prachtig verhaal!