Wie droomde er vroeger niet van wat hij later wilde worden? Ik wilde graag juf worden. Voor een klas staan, dat zei me wel wat. Mijn vriendinnen wilden zo’n beetje allemaal juf worden. En de jongens iets van brandweerman, politieagent, piloot, of toch één of ander typisch mannenberoep. Zelfs toen we op de middelbare school zaten waren onze dromen nog steeds toereikend. Ik ging uiteindelijk naar de hotelschool. Ik had niet in mijn hoofd om “de beste hobbykok” te worden. Dat bestond toen trouwens ook allemaal nog niet. Tegenwoordig dromen kids groot. Heb jij ook kinderen met ambities die tot aan de maan lijken te reiken?
Lees ook: Dit willen ze tegenwoordig worden… als ze groot zijn
De Gouden Eeuw
Ik heb alleen het idee dat mijn kinderen andere dromen nastreven. En zo ook hun vriendjes. Ik heb wel degelijk kinderen met ambities. Maar het is de vraag of die nou binnen handbereik liggen. Zo is mijn zoon er vast van overtuigd dat hij, net als Thibault Courtois, de Gouden Handschoen zal winnen, als beste doelman van de wereld. En zijn beste vriend gaat bij Real Madrid voetballen. Ik hou hen met hun voetjes op de grond en vertel hen dat hun studies wel belangrijker zijn dan voetbal (nog steeds hun hobby).
Want wat gebeurt er als ze volgend jaar een verkeerde beweging maken en ze voetbal moeten opgeven? En hebben ze wel eens geluisterd naar één van de spelers van hun favoriete eersteklasseploeg uit de buurt? Die studeert nog steeds, naast zijn voltijdse baan als voetballer. Daar heb ik onwijs veel respect voor.
Kinderen met ambities
Ik heb het gevoel dat de kinderen van nu hoger streven. Of verder durven dromen. Of komt dat misschien omdat wij zo mak werden gehouden in ons dorpje ver van de bewoonde wereld? Vroeger droomden de jongens toch nog niet van het winnen van de Gouden Handschoen? Komt dat doordat op onze kinderen meer druk wordt gelegd dan op ons vroeger? Is het omdat ze harder moeten streven dat ze ook beter willen bewijzen dat ze ook meer kunnen? Dat ze de beste Junior Masterchef kunnen worden? Ik had me nooit kunnen inbeelden dat ikzelf aan zo’n programma zou deelnemen. Op zo’n jonge leeftijd konden ikzelf of geen enkele van mijn vrienden zo koken… laat staan een ei bakken.
Ik weet alleen dat ik persoonlijk vind dat studies nu het belangrijkst zijn. Dat ze zich daarop moeten focussen. Dat ze daarna acteur, profvoetballer, zanger, of weet ik wat allemaal willen worden dat moeten zij weten. Kinderen met ambities zijn prachtig. Maar je wilt ook dat ze écht hun eigen weg vinden. Zonder daarin té veel gestuurd te worden door wat ‘cool’ is in de maatschappij.
Zijn jouw kinderen ook zo ambitieus? En hoe gaan jullie daar mee om?
Lees ook: Help, onze dochter wil topsporter worden… En nu?
Hoe kan ik mezelf best omschrijven? Als de keicoole mama zoals zoonlief van 9 vorige week mij nog omschreef? Of eerder de allerliefste schattigste van heel de wereld zoals mijn lieve dochter van net 6 me altijd noemt?
Ik zal het maar gewoontjes houden denk ik. Ik ben Hilde, 34, en Belgische, jawel. Ik ben een uitzondering op dit platform omdat ik momenteel een niet-werkende mama ben. Sinds 2009 heb ik het etiketje “chronisch vermoeidheidssyndroom” opgeplakt gekregen samen met de andere fijne en minder fijne ziektebeelden maar dat houdt ons niet tegen om van elke dag te genieten. En dat doen we volop, van de kleinste dingen eerst! De eerste vlinders in de lente, de zon die binnen schijnt, de poes op onze schoot.
We, dat zijn mijn man en ik, gelukkig getrouwd sinds 2001. Broer en Zus hebben nog een Sterrenzusje dat tussen hen in geboren werd en overleed tijdens de geboorte.
Dat ons gezin geen doorsneegezin is zullen jullie al snel merken. Ons meisje is autistisch, heeft syndroom van Asperger en parasomnie, dat is een slaapstoornis. Haar broer is hoogbegaafd en hoogsensitief hetgeen ook de nodige zorg met zich meebrengt.
