Luxeproblemen en kinderen verwennen, het is helemaal van deze tijd. En dus passen ze ook compleet bij onze kinderen. Zij weten niet beter dan dat zij uit van alles en nog wat kunnen kiezen. En dat maakt dat ze uit al die mogelijkheden soms juist heel moeilijk kunnen kiezen en niet snel tevreden zijn… Tot grote ergernis van hun ouders (van mij!), want wij kennen nog de oude tijden, waarbij er nog niet altijd zoveel keuze was… Wij weten nog wat het is om blij te zijn met kleine dingen. Oké, niet zoals de échte oude mensen, want ja, die hebben de oorlog nog meegemaakt. Maar toch, mijn partner en ik hebben beiden geleerd, dat het belangrijk is om zuinig te zijn en blij te zijn met alles wat je krijgt… Wij willen onze kinderen dit ook graag bijbrengen, maar dat valt niet mee in een land dat vol overvloed en luxe is ingericht, waarin luxeproblemen veel voorkomen. En hoe voorkom je dan dat je door het je kinderen verwennen daadwerkelijk verwende kinderen krijgt?
Lees ook: Eerst sparen dan kopen
De luxeproblemen en je kinderen verwennen
Op de laatste dag van de schoolvakantie dacht ik: ik ga wat leuks met ze doen. Om de luxeproblemen van mijn kinderen niet al te groot te maken, koos ik ervoor om zelf te bepalen wat we gingen doen. Het werd een uitstapje met de bus naar de bioscoop. Daar waren ze alle drie nog heel tevreden mee 🙂 .
‘Nee, ik wil iets lekkers!’
Het eerste luxeprobleem kwam opzetten toen ik voorstelde om iets te eten voor onderweg mee te nemen. Nu hou ik er wel van om mijn kinderen te verwennen, maar ik besloot toch voor onderweg fruit of groente mee te nemen, zodat we in de bioscoop snoep konden eten. Maar dat was natuurlijk niet lekker genoeg: ‘Nee, ik wil iets lekkers mee voor onderweg!’ Toen ik ze vertelde dat ze straks nog ‘iets lekkers’ uit mochten kiezen voor in de bioscoop maakten ze dan toch alle drie een keuze. En daar zaten we in de bus: mijn oudste met een zakje snoeptomaatjes, mijn middelste met een zakje met appelstukjes en mijn jongste (en ik zelf ook maar voor het goede voorbeeld!) met een banaan. En bij zoiets uitdagends als een bustochtje hoor je ze niet klagen! Zoiets simpels vinden ze toch (gelukkig) gewoon heel fijn en dan is kinderen verwennen écht leuk.
‘Nee, dat snoep lust ik niet!’
Helaas: het tweede luxeprobleem liet nadat we de bus uit waren, niet lang op zich wachten. We stonden in een kleine winkel voor de balie snoep uit te kiezen om op te eten bij de bioscoop. En er was werkelijk waar niets, dat ze alle drie lekker genoeg vonden. Op zo’n moment krijg ik echt last van plaatsvervangende schaamte… Vreselijk, dan mogen ze snoep en staan ze daar nog moeilijk over te doen! Uiteindelijk verliet ik met twee zakken snoep en mijn verwende kinderen de winkel, omdat ik geen tijd had om tot een betere oplossing te komen… we moesten ons haasten om op tijd bij de film aan te komen.
‘Ik wil ook patat!’
Bij de film was er geen enkele strijd. Ik had van te voren al bepaald dat mijn jongste twee naast mij mochten zitten. En de bioscoopstoelen zaten uiteraard comfortabel genoeg. Ook vielen de snoepjes die we hadden gekocht niet tegen. Het volgende luxeprobleem kwam pas opzetten toen ik mijn kinderen wilde verwennen met een lekkere lunch (het was immers de laatste dag van de vakantie!). We gingen kipnuggets eten bij een fastfood restaurant (dat lusten ze allemaal graag!). Maar, je raadt het al: ‘Mag ik dan alleen maar kipnuggets? Ik wil ook patat!’ ‘Lieve schat, wees alsjeblieft blij met wat je allemaal wél van me krijgt vandaag!’ Mijn oudste was gelukkig snel hersteld van haar frustratie en zei: ‘Je hebt gelijk mama, ik ben ook blij met de nuggets, dankjewel!’ Ach, we doen het gelukkig toch nog een beetje goed. Ze weten het ook wel!
Luxe, je gaat er zelf heel gemakkelijk in mee
Hoewel mijn partner en ik allebei heel zuinig zijn, valt het ons toch echt niet mee om onze kinderen niet té veel te verwennen. Mijn partner kwam, na mijn lunch met kipnuggets met het voorstel om vanuit zijn werk pizza’s mee te nemen, want tja, het was nou eenmaal de laatste dag van de vakantie… En daar zeg ik dan ook geen nee op! En zo is er iedere keer wel weer iets anders te verzinnen, waarom het tijd is voor een leuk uitstapje, waarom ze iets lekkers mogen, waarom ze een cadeautje verdienen, enzovoort, enzovoort… Het is ook allemaal té leuk, té lekker, té aantrekkelijk en gewoon prima betaalbaar. En bepaalde dingen daar moet je ook gewoon in mee, omdat alle kinderen dat tegenwoordig nou eenmaal krijgen… Of zijn verwende kinderen tegenwoordig gewoon de norm?
Lees ook: Kinderen en gsm; vanaf welke leeftijd geef jij jouw kinderen een mobiele telefoon?
Luxeproblemen en verwende kinderen: herkenbaar?
Het is eigenlijk dus niet zo gek dat mijn kinderen last hebben van luxeproblemen. Verwende kinderen wil niemand, maar de kinderen verwennen is een ander verhaal. Wij, als ouders creëren het, samen met de overvloedige maatschappij. Zo is er in elke supermarkt tegenwoordig een speelhoek voor kinderen: ze krijgen er een ballonnetje of een broodje of een plakje worst of… En hoeveel krijgen jouw kinderen? In hoeverre hebben zij te maken met luxeproblemen?
Lees ook: Zijn mijn kids verwend? En ben ik daar aan gewend?
Ik ben van begin jaren ’70, toen de verwennerij al was begonnen, en ik heb zelf GEEN partner of kinderen hoewel ik vroeger erg jaloers was op mensen die waren getrouwd en kinderen hadden. Als ik thans zie hoe veel ouders met hun kinderen omgaan, gelijk uit het boek van Roald Dahl, ‘Sjakie en de chocoladefabriek’ dan ben ik dolblij dat ik niet met die ouders hoef te ruilen! Ik zie gelukkig ook ouders die nog wel streng zijn tegen hun kinderen en NEE zeggen als verwennerij uit de hand dreigt te lopen.
Het zijn namelijk de overdreven liefde, trots, gemakzucht, schuldgevoelens, bemoeizucht, overbeschermen, betuttelingsdrang en soms ook eigenbelang waarom sommige ouders hun kinderen oververwennen en zij denken dat hun kinderen hierdoor gelukkig worden en nooit verdrietig mogen zijn! Geluk, blijdschap, liefde en vriendschap koop je echter niet, zijn ook niet af- en te verkopen of kun je niet opleggen aan een kind en ik vrees dat verwende kinderen alleen maar verdrietig en ongelukkig worden als ze merken hoe hard deze maatschappij tegenwoordig voor hen is.
Gelukkig leerden vier meiden, eind jaren ’70 in het plaatsje Scherpenzeel nabij Ede en Barneveld, dat het verwennen van een jonge medestudent met geld dat zij van de vader van twee van hen, Vivian en Bianca, hadden gepikt om appeltaart voor hem te kopen HEEL anders afliep dan ze hadden verwacht! Misschien waren de twee andere meisjes, Simone en Esther (overigens geen zussen van elkaar), ook in hun jeugd wel verwend geweest door hun ouders en dus niet aan straf gewend daar de eerstgenoemde (een wel erg dom gansje!) later nog trots tegen de vader van Vivian en Bianca meedeelde dat ze juist zijn geld stalen voor het kopen van de appeltaart.
Deze vader was godzijdank GEEN softe opvoeder en hij verwende zijn dochters beslist niet maar hield zich als christen (Scherpenzeel is een christelijke gemeente) aan een oud bijbels gezegde: “Wie zijn kind waarlijk liefheeft die tuchtigt het!”
De kerel werd hierna loeikwaad op de meiden maar hoewel hij zijn eigen dochters vaak genoeg over de knie had genomen mocht hij dit natuurlijk niet doen bij Simone en Esther omdat zij geen familie van hem waren. De man besloot om toen maar de “bedrogen” student in te schakelen voor de ouderwetse opvoedkunde en al had deze tegenstrijdige gevoelens over het afstraffen van de vier jongedames, hij wist namelijk ook dat hij niet kon weigeren. Hierna nam hij Vivian, Bianca, Esther en Simone over de knie en gaf hen allemaal een flink pak voor hun broek! Toch vonden de meiden dat deze opvoedkunde hen meer goed dan kwaad had gedaan, in tegenstelling tot oververwende kinderen van tegenwoordig!