Jaja, ik ken de uitspraak wel, maar wat moet je ermee!
Op het moment dat het je zelf treft, dan is het toch ineens lastiger zeg maar. Om maar een voorbeeld te noemen…. zoonlief (7 jaar) heeft het in zijn hoofd dat hij voortaan alleen naar school wil gaan. Op de fiets. En ik kan dan wel roepen dat het niet mag, wat een hoop stress oplevert in de ochtend, maar feitelijk gezien vertrouw ik hem wel. De vraag is alleen… ‘vertrouw ik anderen ook?’.
Vanochtend is hij dus voor de 2e ochtend achtereen (en ja ik weet het, dit betekent waarschijnlijk dat het vanaf nu ‘gesneden koek’ is voor meneer) op de fiets naar school. Alleen. Ik heb hem zojuist, met een knoop in mijn maag, door de poort uitgezwaaid. De buurvrouw fietst toevallig ook net naar school, dus daar zal hij wel bij aanhaken, dat is dan weer een geruststelling. Ze roept nog: ‘Wel makkelijk hè’, en ik denk ja, wel makkelijk ja, terwijl ik nog even over mijn buik heenwrijf.
‘Kleine kindjes worden groot’, èn ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen , grote zorgen’. Ze kloppen allebei als een bus. Ik weet het zeker… de zorgen worden niet minder als ze groter worden, ze worden heviger èn anders van aard. Complexer ook vooral omdat veel buiten je eigen macht ligt. Je kunt minder regelen, minder doen, hebt minder zekerheden en dùs meer zorgen. Dat is tenminste zoals ik het nu ervaar.
Er is één ding wat niet veranderd, en misschien wel steeds meer toeneemt met dit soort situaties. Wat ben ik trots op mijn kleine vent. Trots dat hij zoveel zelfvertrouwen heeft en trots op het feit dat ik weet dat ik hem hierin kan vertrouwen. Langzaam vervaagt de knoop en vult mijn buik zich met een warme gloed…
Is toch mooi, dat mijn kleine vriend zo zelfstandig wil zijn en het ook kan zijn. Goed te lezen dat je hem ook de vrijheid geeft, dat doet ook niet iedereen