Soms hou je in ene meer van je kind dan je voor mogelijk hield. En dan bedoel ik niet als je naar ze kijkt wanneer ze liggen te slapen! Maar wanneer ze iets doen voor een ander terwijl ze zelf ook verdriet hebben. Een plotseling gebaar waaruit in een keer blijkt wat een bijzonder klein lief mensje het eigenlijk is. Dan weet je: ergens hebben we toch iets goeds gedaan. Kleuters, je kan er versteld van staan!
Kleuters: what you see is what you get
Onze dochter is 5 jaar en ook voor deze kleine geldt: what you see is what you get. Wanneer ze vrolijk is, is ze extreem vrolijk. Wanneer ze verdrietig is, mag ook heel de wereld weten dat ze verdrietig is. Kortom ze is goed in het uiten van haar gevoelens, ze steekt niks onder stoelen of banken. Af en toe is dit weleens een strijd. Ik vind dat ze soms weleens wat harder mag worden, maar aangezien ik wel een beetje uit hetzelfde hout gesneden ben, begrijp ik haar ook maar al te goed. En voor een 5-jarige is dat natuurlijk ook lastig. Er wordt je geleerd eerlijk te zijn, maar je moet wel stoer zijn. Hoe giet je dat in het vat?
Lees ook: Zo leer je je kind omgaan met emoties
(Wed)Strijd: niks voor ons meisje
Vandaag had ik dus een gevalletje van mijn hart ploft uit elkaar van liefde. Het zijn de nationale voorleesweken, wat inhoudt dat ze op school voorgelezen werden. De bibliotheek werd geïntroduceerd, en ga zo maar door. Maar ook mochten ze hun lievelingsboek mee naar school nemen en de kindjes die durfden mochten hier wat uit ‘voorlezen’. Uiteraard durfde zij dat wel en wat bleek: er werd een wedstrijd georganiseerd en madam mocht hieraan mee doen. Er was een jury bij elkaar geroepen en op het schoolplein werden de winnaar(s) bekend gemaakt. Uiteraard hebben we haar ingefluisterd dat de kans groot is dat ze niet zal winnen. Er zijn meerdere kleuters die meedoen, maar meedoen is belangrijker dan winnen en het is al heel stoer dat ze het durft.
En dan komt de prijsuitreiking
Alle moeders staan op het schoolplein om aanwezig te zijn bij de prijsuitreiking. De namen worden opgeroepen. De eerste is wel uit haar klas, ze klapt en juicht nog hard mee, tot dat het kwartje bij haar valt dat zij niet gewonnen heeft. Ik zie haar gezicht al betrekken, ze probeert te vechten tegen de tranen, ze kijkt me aan en begint te huilen. Dikke tranen met tuiten van intens verdriet, nooit meer gaat ze aan een wedstrijd meedoen verklaart ze. Ik probeer uit te leggen dat dit er nu eenmaal bij hoort. Dat ze haar best heeft gedaan, volgende keer beter en nog meer van dat soort opstekers. Of ze me hoort en of het binnenkomt, ik heb geen idee…
Onverwacht lief
Plots draait ze zich om naar haar andere klasgenoten en ziet ze dat haar mede klasgenoot en mede wedstrijdgenote ook verdriet heeft om het verlies. Ze pakt haar tas, gaat op haar af en vraagt aan haar moeder: “Heeft ze ook zo’n verdriet? ” De moeder bevestigd dit, Tessa reikt in haar tas en geeft haar een zakdoekje aan, slaat haar arm om haar heen en fluistert haar dezelfde woorden in als waarmee ik haar zojuist probeerde te troosten.
Ze veegt haar eigen tranen weg en die van haar vriendinnetje. Wrijft nog een keer over haar wangetje en gaat op zoek naar de andere wedstrijdkandidate om zich daarom te bekommeren. Wanneer blijkt dat daar ‘niks’ mee aan de hand is, gaat ze over tot de orde van de dag, namelijk een kinderfeestje wat gevierd moet gaan worden.
En daarom hou ik in ene nog meer van haar dan ik al voor mogelijk hield!
Herinner jij je ook zo’n situatie, waarbij je hart ineens uitbarstte van liefde?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Ach, wat lief! Het is ook niet makkelijk, om te verliezen. Wat ontzettend knap dat ze haar verdriet opzij kon zetten om een ander te troosten. En superstoer dat ze mee durfde te doen trouwens! Dat zie ik mijn kleutertje niet doen.