Het voelt bijna als de dag van gisteren dat je in mijn leven kwam. Na 36 weken zwangerschap werd je als Jongste Zoon geboren: de benjamin, het nestkuiken, de laatstgeborene, de ukkepuk en de grappigste van het gezin. Inmiddels zijn we bijna zes jaar verder en neem jij afscheid van je kleutertijd. Slik. Weer een periode afgesloten. Weer een stukje loslaten met een hoofdletter L. Soms zou ik willen dat ik je altijd tegen alle nare dingen in de wereld zou kunnen beschermen, maar dat kan niet. Je gaat je eigen avonturen beleven, je maakt je eigen fouten en je leeft je eigen leven. Je bent geen kleuter meer…
Klaar met kleutertijd, je bent toe aan groep drie
“Mam, vanavond wil ik jou voorlezen”, hoor ik je enthousiast zeggen. Met je tengere lijfje kruip je op het grote bed tegen mij aan. Ik weet dat je het kan. Je leest al zelf boekjes en bent net zo’n boekenwurm aan het worden als je broer en zus. Vervuld van trots en liefde luister ik hoe jij langzaam, maar zonder fouten, het verhaal van Sem en de vis aan mij voorleest.
Zodra het tijd is om te gaan slapen vraag je: “kom je zo nog even bij mij kijken?”. Nadat ik instemmend heb geknikt, vraag je hoeveel minuten dat gaat duren. “Ik kom over tien minuten even om de hoek kijken”, zeg ik. “Hoeveel tellen is dat dan?”, vraag jij met je grote ogen. “600!”, zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Ruim vijf minuten later hoor ik jouw voetjes de trap aflopen. Ik zucht en bedenk mij hoe irritant ik het vind als jij of je broer of zus dat doet.
De deur gaat open en daar sta jij, lichtelijk geïrriteerd: “Mam, wat is 1 meer dan 199? Ik heb al tot 199 geteld, maar ik weet niet wat daarna komt!” Je staat met je armen in je zij en je ogen kijken mij doordringend aan. Ok, nu voel ik mij een beetje schuldig. Je zal maar zo’n moeder hebben die je tot 600 laat tellen. Sorry daarvoor. Ik had niet gedacht dat je het ook daadwerkelijk zou proberen. Ja, jij bent toe aan groep 3!
Het cliché is waar: kinderen worden echt snel groot
Toen ik net moeder was geworden, kreeg ik het grootste cliché al snel te horen: “Geniet ervan, want ze zijn zo groot!” “Tuurlijk”, dacht ik. Die maanden die ik heb moeten wachten tot dit verfrommelde aapje uit mijn buik kwam, duurden zó lang voor mijn gevoel. Maar het is waar: de dagen, weken, maanden en jaren gaan veel sneller voorbij dan ik dacht. Zeker bij kind nummer drie.
Inmiddels is het zomervakantie in ons deel van Nederland. Je kleutertijd is officieel voorbij. Je mocht een nieuwe schooltas uitzoeken en deze hebben we gevuld met alle spulletjes die je nodig hebt in groep 3. Wat ben je trots op je rode rugzak met je naam erop, je potloden en stiften, je puntenslijper, schaar en gum. Wat kijk je ernaar uit om te leren lezen, rekenen en schrijven (“kan ik al, mam!”).
Ik zal je een ietsiepietsie stukje loslaten
Je bent de jongste van de drie kinderen. Jij bent degene wiens navelstreng ik zelf heb doorgeknipt (‘de laatste laat ik zelf los’), die net iets meer voor elkaar krijgt dan zijn broer of zus (tja, de jongste he?), maar die ook een flinke gebruiksaanwijzing heeft. Thuis. Op school vinden ze je een engel.
Ik zal je weer stukje loslaten, net zoals toen ik je navelstreng doorknipte. Je bent nu geen kleuter meer, de kleutertijd ligt achter ons. Maar toch blijf je altijd mijn ‘kleine, grote man’. Daar ben je dan weer de jongste voor 😉 .
