Heerlijk he, als de kinderen opeens besluiten van alles zelf te kunnen? Ik noem maar wat: brownies bakken, bijvoorbeeld? Of eigenlijk noemen we niet zo maar wat. Hieronder lees je hoe de pubers van Ellen zichzelf als ware koekenbakkers laten zien. En je mag 3 keer raden wie er weer met de gebakken peren zit…
Lees ook: De Checkpad is dé dagplanner die zelfstandigheid bij kids stimuleert
Even rust in mama’s rariteitenkabinet
Eindelijk zit ik weer eens in mijn kamertje. Een heerlijk plekje voor mezelf waar ik omringd word door alle dingen die mij dierbaar zijn. Spullen van vroeger en spullen van nu. Mijn gezinsleden noemen het wel eens gekscherend: “Mama’s rariteitenkabinet”, maar ik ben er blij mee. Langzaam glijdt mijn blik langs de maskers en de oude foto’s om vervolgens te stoppen bij één van de (drie) oude klokken van mijn vader. Half vier alweer?
Snel klap ik mijn laptop open. “Foei Ellen…. Je zit hier toch niet om niks te doen! Je moet een column schrijven”. Als ik nog geen vijf minuten bezig ben, hoor ik opeens iemand de trap opstormen en wordt mijn deur met een ruk opengeschoven. Ik zucht: “Nee hè… zit ik eindelijk weer eens even….”. “Mam, kom gauw… Ik weet niet wat ze hebben gedaan maar de hele keuken staat vol met rook”. Wat hebben die koekenbakkers nou weer uitgespookt? In de deuropening staat mijn oudste dochter en aan haar gezicht te zien weet ik dat het geen grapje is. Als ik achter haar aan de trap af ren wordt de lucht steeds indringender. “Oh mijn God… er is echt BRAND!”
Koekenbakkers in actie
In de keuken tref ik twee verdwaasde pubertjes aan. “We weten echt niet wat er mis is gegaan”. Ik overzie de situatie en trek snel een paar ovenhandschoenen aan. Als ik het deurtje van de oven open doe, komt de rook met dikke wolken naar buiten en hoestend loop ik even daarna met een totaal verkoold bakje naar buiten. “Wat had dat moeten worden?” vraag ik als ik weer binnen kom. “Brownies!” zegt mijn jongste beteuterd. “Maar helaas zijn het Blackies geworden”, grapt mijn oudste dochter er gelijk achteraan.
Inmiddels is ook mijn man beneden gekomen en heeft alle ramen en kasten van de keuken opengezet. Hij is in alle staten. “Hoe krijgen jullie het voor elkaar”, briest hij en stampvoetend verdwijnt hij weer naar boven. Nou is schaderegelen (onder andere) na een brand wel zijn vak, maar als het je eigen huis betreft, dan is dat toch andere koek. (Hahaha…).
Ik zie dikke rookwolken door de ramen naar buiten gaan en ben op dat moment blij dat we in een rustige straat wonen. In gedachten zie is het al voor me: de straat vol met mensen, terwijl een brandweerauto met gillende sirenes de hoek om komt scheuren. “BRAND?” Nee… Dit loopt gelukkig met een “sisser” af.
Inmiddels zijn ook de twee “koekenbakkers” naar boven vertrokken en blijf ik met de “gebakken peren” zitten. Nu de oven is afgekoeld, kan ik de schade opnemen en al snel zie ik dat het weer een prachtig klusje voor mama gaat worden. “Pfff… dag kamertje! Dag column! Tot de volgende keer maar weer!”
Mama’s praatje
Oké, ik vind het toch wel erg sneu. Het wordt tijd voor mama’s praatje. Doe ik meestal met die koekenbakkers, als er weer eens gebakken peren zijn. Dit keer ook omdat ik echt nog steeds niet begrijp wat er verkeerd is gegaan. Dus loop ik even naar boven en klop op de deur. “Ik had de oven toch al voor jullie voorverwarmd”, begin ik voorzichtig. “Jullie hoefden alleen maar het bakje er in te zetten en op de startknop te drukken. TOCH? Hoe moeilijk kan dat nou zijn?” Als ik de volgende dag de oven weer schoon heb, staat ze opeens naast me. Met een voorzichtig lachje gaat ze op haar tenen staan om het resultaat te bewonderen. “Hij is weer mooi schoon mam, sorry hoor”. Helaas weet ook ik dat (wat je ook doet) de oven nog maanden zal blijven stinken, maar dat mag de pret niet drukken.
“Kijk”, zegt ze en ik zie dat ze met haar vingers over een paar knopjes aan de linkerkant van de oven glijdt! “Hier staat toch OOK 180, die moest toch OOK aan?” Opeens begrijp ik wat er mis is gegaan en kan ik niet boos meer op haar zijn. Het is een combi-oven (wisten zij veel) en 180 graden samen met 180 Watt! (en dat veertig minuten).
Tja…DAT gaat inderdaad wel erg hard!
Lees ook: Oogrollen en zuchten: conversaties met mijn puber
Mijn naam is Ellen Dros, ik ben een representatieve, extraverte vrouw van 50+ en getrouwd met Marc. Samen met onze twee dochters: Daniek (1995) en Marloes (1999) wonen we in het oosten van het land en hebben we een (Perzische) poes genaamd: Xsara-Jane en een vijver vol vissen.
Ik werk parttime met veel plezier als tandartsassistente en voor de overige uren zorg ik voor mijn gezin en schrijf ik columns en (kinder)toneelstukken. Inmiddels zijn er al diverse toneelstukken uitgegeven via www.cts-producties.nl en worden deze o.a. gebruikt op scholen en toneelverenigingen in Nederland en België. In het verleden heb ik ook geregisseerd en gespeeld bij een amateur toneelgezelschap en organiseerde/presenteerde ik vele jaren de Sinterklaas intocht in mijn woonplaats.
Inmiddels zijn onze dochters geen kinderen meer en heeft ook mama andere interesses gekregen. Samen met met mijn jongste dochter heb ik mijn oude hobby van poppenhuizen en miniaturen weer opgepakt en ga ik met haar gezellig naar beurzen in het hele land.
