Kofferouders

Het is het moeilijkste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. De beslissing nemen om door te gaan of er een eind aan te maken.

Scheiden…

Op het moment dat het jawoord gegeven wordt, ga je er niet vanuit dat het ooit misgaat. Dat je ooit op het punt komt om voor jezelf toe te geven dat het niet meer werkt, dat de koek op is, dat het gevoel weg is, dat er teveel in het verleden gebeurd is, waardoor ieder zijn eigen weg is gegaan of,  in ons geval, ik mijn eigen weg ben gegaan en we uit elkaar zijn gegroeid. Het is makkelijker dat één van de twee een ander heeft, dat die kwaadheid er is en de beslissing direct genomen wordt, maar is dat de oplossing? Nee…

Maar de beslissing nemen om te scheiden, terwijl er geen ander in het spel is, maar er alleen maar een leegte is in plaats van gevoel voor de ander, maakt de keuze niet makkelijker. Waarom zou je alles wat je met elkaar hebt opgebouwd opgeven? Waarom zou je met drie kinderen alleen ergens in een ander huis gaan wonen, met alle moeilijkheden die dat met zich meebrengt? Waarom?

Ik weet het antwoord niet. Maar mijn gevoel geeft aan dat ik in ieder geval zo niet meer door kan gaan. Mijn gevoel geeft aan wat ik al heel lang voel, maar niet wilde accepteren, omdat ik mijn gezin bij elkaar wilde houden. Mijn gevoel geeft aan dat dit de beste keuze is, dus heb ik voor het eerst sinds jaren mijn gevoel gevolgd, in plaats van mijn verstand. En dat was, en is, en zal altijd moeilijk blijven.

Ik dacht tenminste dat dát het moeilijkste was dat ik ooit had gedaan. Ik had het mis!

Het de kinderen vertellen. Vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan. Vertellen dat hun vertrouwde leventje over is. Vertellen dat hun wereld, zoals zij dat kennen, niet langer meer de wereld is waar ik me in staande kan houden. Vertellen dat mama niet meer van pap houdt zoals het zou moeten en alleen met hun verder wil gaan. Hoe vertel je dat?

Wij hebben besloten om daar eerlijk en open over te zijn. Wij hebben besloten dat wij, als ouders, de verantwoording hebben het voor onze kinderen zo makkelijk mogelijk te maken. Door geen ruzie te maken waar zij bij zijn, door open te zijn, door ze te vertellen wat er aan de hand is, door te zorgen dat wij kofferouders worden en zij gewoon in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven.

Ik ben eerlijk geweest. Ik heb ze verteld dat het mijn beslissing was, dat papa het niet wilde. Ik heb ze uitgelegd waarom ik deze keuze maakte. Ik heb geen nadelige dingen over hun vader verteld, weet eigenlijk niet veel meer wat ik wel heb gezegd, maar het was oprecht. Duidelijk. Eerlijk. Wat er tussen ons is gebeurd, blijft tussen ons. De kinderen moeten alleen maar weten dat wij van ze houden en dat wij altijd hun papa en mama blijven, ongeacht wat. Dat wij er altijd voor ze zijn, dat we altijd naar ze luisteren, dat  het oké is als ze boos of verdrietig zijn, maar dat het ook oké is als ze juist niet boos of verdrietig zijn. Dat ze gewoon vrolijk mogen zijn en zich niet schuldig daarover hoeven te voelen. Zolang ze maar weten dat als ze er wel over willen praten, wij er voor hun zijn. Dat wij er altijd voor ze zijn, samen…

De emoties laaiden hoog op, maar terwijl we daar met z’n allen op de bank zaten… te huilen, te troosten, te praten en soms ook nog te lachen, voelde ik een ontzettende verbondenheid tussen mij en de kinderen.

Ineens leek het of ze het begrepen, tenminste, in zoverre kinderen van tien en dertien het kunnen begrijpen. Misschien omdat ze een beperking in het autisme spectrum hebben en de dingen anders zien dan anderen. Maar wat zij ons konden vertellen, zal me altijd bijblijven.

‘Als dit is wat je nodig hebt om gelukkig te zijn, mam, dan is het goed. We willen liever dat jullie goed uit elkaar gaan zonder ruzie en normaal met elkaar om kunnen blijven gaan, dan dat jullie bij elkaar blijven en jullie straks niet meer met elkaar om willen gaan. Zolang jullie maar samen zijn op onze verjaardagen…’

Mijn hart brak, tranen stroomden over mijn wangen en mijn gevoel van trots voor die twee oudste jongens van mij zwol aan tot het hoogtepunt. Natuurlijk besef ik dat het niet zo makkelijk gaat, natuurlijk weet ik donders goed dat er nog veel moeilijkheden en problemen gaan komen. Natuurlijk weet ik dat dit niet in de koude kleren gaat zitten, bij niemand van ons gezin. Hoe het verder gaat is nog onzeker, want onverwachte en verwachte obstakels zullen zeker op ons pad komen. Van ons allemaal…

Wat ik wel weet, is dat wij het zo goed mogelijk willen doen. Wij, de ouders, zijn degene die de koffertjes pakken en tussen twee huizen gaan leven. Wij, de ouders, zijn degene die ervoor zorgen dat de kinderen onze meningsverschillen niet mee hoeven te maken. Wij, de ouders, moeten met elkaar blijven praten en normaal met elkaar om blijven gaan, voor onze kinderen. Wij, de ouders, hebben de verantwoording om deze stap in ons leven zo goed mogelijk te nemen, zodat zij, onze kinderen, er zo min mogelijk de dupe van worden. Wij zijn dat verschuldigd tegenover onze kinderen. Gewoon omdat wij hun papa en mama zijn en dat ook altijd zullen blijven. Of we nu bij elkaar in één huis wonen of niet.

Wij worden kofferouders…