Kolven en de hilarische momenten die ik beleefd heb

Een paar maanden gelden schreef ik over de bevalling van mijn oudste, toen ik 33 weken zwanger was. Redelijk in geuren en kleuren, maar zonder bloederige foto’s hoor, dus je kan het nog best even teruglezen als je wilt 😉 . Ik beloofde toen al een vervolg want er valt nog genoeg over die tijd te vertellen, onder andere over het kolven. Een lachwekkend verhaal, dat wel 😀 .

Kolven, wat een drama

Of, nou ja. Zoiets. Dan. natuurlijk vond ik dat kolven niet leuk, dat snap je zelf ook wel. Maar mijn bikkel was 7 weken te vroeg geboren en had de moedermelk hard nodig. En ik was ik niet als ik niet (zo, dat zijn een hoop ‘ikjes’ 😉 ) alles op alles zetten om hem dat te geven. Maar dat hield nogal wat in, en ik zal je vertellen waarom.

Direct na de apgarscore werd zoonlief naar de couveuse afdeling gebracht.  Verder onderzoeken zou daar gebeuren, maar eerst moest hij geholpen worden om op temperatuur te komen en mocht hij een beetje rusten van het avontuur wat hij zojuist ondergaan had. En dat was mijn moment. Ik moest als een dolle gaan kolven. Luc was met zijn 33 weken nog niet sterk genoeg om aan de borst te drinken, dus kolven was noodzakelijk om hem van het nodige gezonde moederspul te voorzien wat hij goed kon gebruiken.

Er werd een kolfapparaat de kamer binnengereden (ik heb 10 dagen in het ziekenhuis mogen verblijven om dichtbij Luc te kunnen zijn), waarmee ik aan twee borsten tegelijk kon kolven, geautomatiseerd natuurlijk. Handig dacht ik direct, dat scheelt weer lamme handjes! Alles werd even kort uitgelegd, van het in elkaar zetten tot het schoonmaken. Het apparaat werd aangesloten en ik kon mijn gang gaan. Ze waarschuwden nog even om het apparaat op een lage stand te zetten omdat het anders te pijnlijk zou zijn. Dus ik begon (braaf als ik ben) op een lagere stand met kolven. Ik voelde echter niet veel en er gebeurde ook verrekt weinig! Dus zette ik het apparaat harder. Het leek alsof de melkmachine nog harder begon te loeien, maar er gebeurde maar weinig extra’s.

Shit, dat heb ik weer. Na ongeveer 45 minuten kolven (automatisch hè!) had ik nog maar een klein half potje vol. Dat werd echter wel direct naar Luc getransporteerd om ervoor te zorgen dat hij het colostrum binnen zou krijgen met een sonde. Aangezien het nogal weinig was wat ik had gekolfd besloot ik om mijn wekker om de 3 uur te zetten. Iedere 3 uur kolven om het goed op gang te laten komen. Dat was het devies en dus mijn voornemen. Opgevoed door een militair kon ik ook nogal streng zijn voor mezelf en zo lag ik de nacht na mijn bevalling om de 3 uur aan een duo melkmachine om mijn eerstgeborene te voorzien in zijn behoeftes. Iets wat wellicht iedere moeder doet, of poogt te doen.

Maar mijn melkmachine zette geen soda aan de dijk, en ook geen melk voor in de koelkast. Het pijnlijke viel overigens wel mee, ook al stond hij op de hoogste stand. Het enige wat pijnlijk was, dat was mijn hoofd, dat eigenlijk liever wilde slapen dan weer aan het kolfapparaat. De volgende dag sprak ik de zuster aan om aan te geven dat het kolven nog niet zo fijn liep en dat ik het idee had dat het apparaat niet goed werkte. Prompt werd de ouderwetse melkmachine vervangen door een nieuwer model, met hetzelfde resultaat (of lees liever: zonder resultaat).

Nondeju! Twee dagen later, 3 zusters verder (aardige meiden overigens) raakte ik langzaam in paniek. Luc kreeg bijvoeding omdat ik niet genoeg melk leverde, terwijl ik toch iedere 3 uur bezig was met kolven. Het was mijn taak en ik zou niet falen! Dit was niet de bedoeling. Hoezo kon ik niet voldoende melk kolven? Ik hield vol. De aanhouder wint, zo leerde ik al in een vroeg stadium van mijn vader.

Kolven met een broeder

De dag erop was er een wisseling van de wacht. Er kwam een broeder in plaats van een zuster langs bij mij op de kamer en ook hij vroeg hoe het met me ging. En ook hij kreeg hetzelfde verhaal van mij te horen. Niet goed. Ik was bekaf, maar gaf nog steeds te weinig melk. Hij wierp een blik op het apparaat en zag meteen wat er niet klopte! Er moesten nog 2 kleine vacuümzuigertjes op, aan iedere borst één! Niemand had dat eerder opgemerkt, maar hij had gelukkig direct in de gaten wat er mis was. Blij als een kind zette ik de melkmachine aan (tja… op een gegeven moment maakt niets meer uit en doe je alles waar iedereen bij staat, toch?) … en … ik schreeuwde het uit!

De vacuümzuigertjes deden uitstekend hun best, maar het kolfapparaat stond nog op de maximale stand en niet alleen de melk, maar ook mijn borsten werden bijna van mijn romp gezogen 😛 . Gierend van het lachen zette de broeder de melkmachine op een lagere stand en ik ? Ik haalde diep adem en de tranen liepen over mijn wangen 😉 . Van het lachen. Dat dan weer wel. Alle spanning gleed van me af. Ik kon kolven als de beste en de lege potjes waren niet aan te slepen.

Daarnaast was ik ook nog eens ’talk of the town’ 😀 .