Morgen zou ze jarig zijn…
Een eeuwigheid geleden lijkt het dat we samen aan tafel zaten met kopje thee & koekjestrommel.
Het afscheid zelf daartegen kan ik nog voor me halen alsof het gisteren was.
Bewust afscheid nemen, elkaar gedag zeggen voor langer dan lang…
Het was zo onwerkelijk. ‘Ze had haar leven geleefd, het was goed zo’
En toch ook niet. Gemis blijft. Ik zou dolgraag nog even bij haar binnen willen lopen!
Als ik terug denk aan die tijd besef ik dat het ook te maken heeft met verwerken van verdriet.
De rust & ruimte was er niet. Míjn verdriet mocht er niet zijn.
Door onze beslissing zonder goedkeuring. Omdat we de sociale structuur niet meer konden handhaven.
Toch kreeg ik in díe dagen juist de kracht om verder te gaan. Het verdriet liet me mijn gevoelens vastleggen.
Mijn schrijfgevoel was na jaren weer terug, die avond schreef ik ‘Bijzondere Mensen’ Zonder nadenken. Zwart op wit.
En zo beland ik iedere keer weer in een ander stuk. Steeds als ik bedenk dat ik er ben. Ben ik er niet.
Ook mijn doe-het-zelf-schrijf-therapie voldoet niet helemaal aan de eisen voor verwerken, zo blijkt.
In dit stuk mag ik tijdens indrukwekkende sessies naar mijn onderbewustzijn. Terug naar Verdriet, Pijn en Boosheid.
Opnieuw ervaar ik de momenten waarop ik werd gekwetst en zo kan ik ook die gevoelens vertalen & verwerken.
Bewust worden van veel. Te veel, als je het mij vraagt.
Maar ik blijf geloven dat het goed is om stil te staan bij dat wat je hebt meegemaakt, hoe moeilijk ook.
Met het altijd weer lastige loslaten ruim ik de rommelige ruimte in de opslagplaats van mijn gedachten langzaamaan leeg.
Morgen ga ik in gedachten op bezoek, aan tafel met kopje thee & taart vertel ik haar hoe bijzonder ze voor me is en dat ik haar mis!
Ze heeft me laten zien dat ik mezelf weer mag zijn, in mijn KoningsKrabbels daar ligt mijn kracht!
(geschreven op 22 augustus 2010)
Artikelen die algemeen zijn, of ingezonden zijn door lezers van ons, maar niet door een vaste blogger, die staan verzameld onder 'MamsatWork'.
