Diva gedrag en krokodillentranen, maar ik zwicht niet!

Meisjes van acht. Ik kan er een boek over schrijven. Over de leuke momenten, de hugs en de gezelligheid. Maar ook over het diva gedrag en de krokodillentranen. Over stoerdoenerij tegenover vriendinnen, een grote mond en eigenwijs zijn. Pfff. Maar dan heb ik er wel een flinke borrel bij nodig. Of een goed glas wijn. Want damn… wat kunnen die grieten het bloed onder je nagels vandaan halen zeg. Om vervolgens met een hoop tranen mij weer helemaal van mijn padje te brengen. Maar ik zwicht niet. Ik ben er nu even helemaal klaar mee! Ik blijf bij mijn standpunt.

En dan nu graag dat glas wijn. Om de gemoederen te sussen. Van mij.

Krokodillentranen of niet?

Ik noem het voor het gemak krokodillentranen, maar kijkend naar de wiki uitleg van dit woord weet ik niet zeker of dat correct is. Het bekt alleen zo lekker 😉 .

Wikipedia zegt: krokodillentranen zijn geveinsde tranen, gespeeld berouw.

Krokodillentranen zijn dus geveinsd. Gespeeld. Wel echte tranen, maar niet gemeend. En daar kan ik dus niet helemaal de vinger op leggen bij mijn kleine diva. Want ondanks haar diva gedrag lijken de tranen wel echt. Maar meent ze het ook? Of baalt ze gewoon van haar straf? Stiekem denk ik namelijk het laatste. Hoe ik daar achter kom? Niet, denk ik.

Nu vraag jij je af wat de situatie is natuurlijk. Het gaat om iets kleins. Iets heel simpels. De vraag of ze even de hond wil uitlaten. De hond die we -uiteraard- in huis hebben gehaald omdat de kinderen dat graag wilden. En ja, ik ben een enorme dierenliefhebber, dus het merendeel van de zorg komt op mij terecht. Geeft niet. Nét als het schoonmaken van de konijnenkooi en het voeren van de konijntjes. Die de kinderen zo graag wilden. Geeft ook niet.

Een beetje meehelpen kan toch wel?

Afijn, vanmiddag vraag ik dochter dus of ze even de hond wil uitlaten. Samen met haar vriendinnetje. Het zonnetje schijnt, dus niet zo’n probleem lijkt me. Ik loop op mijn tenen vanwege de deadlines en afspraken, dus ik leg haar uit dat ik het heel fijn zou vinden. Maar ze is het niet van plan. Ik vraag het drie keer. Maar ze vind het blijkbaar nodig om te blijven zeuren. Ze wil niet. Waarom ga ik niet? Ik kan dat toch ook doen? Etcetera.

Ik wil de boel niet verder laten ontvlammen waar haar vriendinnetje bij is, dus ik pak de riem en doe een rondje. Onderweg ‘smeed’ ik mijn straf.

Natuurlijk heb ik al vaker gepoogd om op dit soort momenten al mijn opvoedingswijsheid uit de kast te trekken. Om een gesprekje te voeren. Om uit te leggen wat ik verwacht en hoe ook zij haar aandeel in ons leven heeft en dus ook kleine dingetjes moet doen. Ook al is ze nog maar acht.

En na zo’n gesprekje zit ik in de avond mezelf te belonen voor mijn goede gedrag. Met een glas wijn. Ja. Ik heb dit netjes aangepakt. Opvoedkundig verantwoord. Well done mom! Om er vervolgens de volgende dag achter te komen dat mijn goedbedoelde gesprekje blijkbaar niet in die verrekte kleine oortjes is geknoopt.

En ja, ook al die boeken over relaxed opvoeden, over samen spelen wat nou delen en over temperamentvolle kinderen heb ik gelezen. Been there, done that. Maar zo makkelijk is het allemaal niet!

Maar. De. Maat. Is. Vol.

Dusss. Ik zit zo vol van irritatie dat het maar goed is dat ik er even uit ben om de hond uit te laten. Kan ik even kalmeren. Een glas wijn tussen de middag staat namelijk ook zo raar, niet?

Onderweg bedenk ik me een passende ‘straf’. Ook al weet ik dat straffen misschien niet opvoedkundig verantwoord is. F*ck. Dan maar een keer niet opvoedkundig verantwoord. Thuis gekomen vertel ik haar lieflijk wat haar te wachten staat. Twee dagen niet afspreken en geen ipad of iets dergelijks. Het niet afspreken klinkt misschien wat lullig, maar voor mijn gevoel is dat echt het enige waarmee ik tot haar kan doordringen.

De klap komt hard aan. Huilen. Krokodillentranen of niet, nu moet ik me sterk houden. Niet terugkrabbelen nu mama! Hou vast aan wat je bedacht hebt en zwicht niet voor dat smoeltje en die tranen. Hoe moeilijk dat ook is.

Hoe ik me voel?

Ik voel me een vreselijke moeder. Een moeder die het niet voor elkaar krijgt om op een fatsoenlijke manier haar kind bij te brengen dat ze ook een helpende hand mag bieden in ons gezin. Een falend loeder. Eentje die -bij gebrek aan beter- uitwijkt naar straffen in plaats van liefdevol sturen.

Vanavond zit ik dus -met wijn- op de bank te balen.

Maar. Ik. Hou. Vol. Het is maar voor twee dagen, dat moet lukken toch?

Herkenbaar? Please… tell me?!

Wil jij die boeken waar ik het net over had graag lezen? Je vindt ze hier, wie weet werkt het bij jou wel 😉 .