Kruisband gescheurd met skiën én buitenste knieband kapot

En dan ineens lig je onderaan de piste en kan je niet overeind komen. Zo eindigde mijn vakantie met vriendinnen afgelopen weekend. Voorste kruisband gescheurd luidt de diagnose, én mijn buitenste knieband. Tenminste… voor zover ik het heb kunnen begrijpen want zo spectaculair is mijn duits niet. En de artsen in Oostenrijk hebben ook niet veel kaas gegeten van engels helaas.

Gisteren schreef ik al een stuk over mijn skivakantie met vijf meiden en waarom je daar echt eens zelf over na moet denken. Niet persé het skiën natuurlijk, maar wel de vakantie met vriendinnen. Het was een echte aanrader. Ook al stortte ik op de laatste dag ter aarde met als gevolg een kruisband gescheurd van mijn rechter knie en een gescheurde buitenste knieband.

Voorste kruisband gescheurd onderaan de piste

En ik was er bijna! De dag met het mooiste weer en de fijnste sneeuw. We hadden al heel wat pistes gehad en al lekker geluncht voordat we op deze fijne piste naar beneden zoeften. En bijna onderaan deze piste ging het dus mis.

Wat gebeurde er nu precies met mijn knie?

Ik viel maar mijn skies bleven aan. Pech dus, want daardoor (denk ik) verdraaide mijn knie en hoorde ik een harde ‘snap’. Oeps. Een flinke pijnscheut ging er door mijn knie en ik werd licht misselijk. Gelukkig was een van mijn vriendinnen vlak bij. Zij kon mijn skies losmaken zodat ik in een iets makkelijkere houding kon gaan zitten om even bij te komen.

De pijn trok weg en ik voelde me eigenlijk wel prima genoeg om weer te gaan staan. Hoppa, dacht ik nog… even bijkomen en daar gaan we weer.

Maar zo makkelijk ging dat helaas niet. Bummer. Toen ik opstond zakte ik direct weer door dat been heen waar ik die ‘snap’ hoorde. Huh? Alsof bovenbeen en onderbeen niet meer bij elkaar horen, zo voelt dat ongeveer. Tijd voor een helpende hand dus. Om de laatste 15 meter naar beneden te komen moest ik toch echt mee op de sneeuwscooter. Hebben we dat ook weer een keer gehad. En vanaf dat moment ging het eigenlijk allemaal heel snel.

Op naar het ziekenhuis

De ambulance werd gebeld en voordat ik het wist zat ik -in mijn eentje- in de ambulance met nog een pisteslachtoffer achter me en een verpleegster voor me. Onderweg naar het ziekenhuis in Mittersill, Oostenrijk.

Een rit die ik niet snel meer zal vergeten, aangezien mijn maag niet zo goed bestand is tegen autoritten en het andere ski slachtoffer een onuitwisbare indruk op mij achterliet. De verpleegster vertelde hem iedere 2 minuten dat hij een botsing had gehad en onderweg was naar het ziekenhuis. Geheugenverlies dus. Maar dat was niet het enige. Door zijn (vermoedelijke) hersenschudding was hij ook erg misselijk en moest hij overgeven. En als je zelf al niet goed tegen autorijden kan is dat niet echt lekker.

Daarnaast ontstond er lichte paniek omdat de verpleegster dacht dat hij ook bloed overgaf. De man zelf had echter een klein helder momentje…. dit was geen bloed… hij had namelijk goulash soep gegeten 😛 …

Gebrekkige communicatie en nogal wat ongemak

Zoals ik al zei, mijn duits is niet echt bijzonder. En als dan de andere partij niet heel sterk is in engels kan het soms even wat lastig zijn. Maar met handen- en voetenwerk zijn de artsen en ik er toch uitgekomen.

Ik had overigens een uitstekend moment uitgekozen voor een gescheurde kruisband. Er was geen klap te doen in het ziekenhuis, behalve dan de man met de hersenschudding. Ik was dan ook al snel aan de beurt met de CT scan. Daaruit bleek gelukkig dat mijn botten allemaal in orde waren. Geen breuk dus. En na wat heen en weer geduw en getrek met mijn benen kwamen de artsen tot de conclusie: voorste kruisband gescheurd en buitenste knieband.

Met een dikke vette brace om mijn been werd ik de wachtkamer in gebonjourd. Thuis naar de huisarts en het ziekenhuis kreeg ik nog te horen. Ik kon mijn vriendinnen bellen dat ik klaar was om opgehaald te worden. En anderhalf uur later strompelde ik ons hotel in Gerlos weer binnen.

Helaas… deze avond geen kroegavond meer, maar gewoon braaf in het hotel eten.

Wat gaat er nu gebeuren met die gescheurde kruisband?

Helemaal zeker weten doe ik het nog niet. Ik ben zondagavond thuis aangekomen, maandagochtend bij de huisarts geweest (die mijn been niet eens heeft bekeken) en heb daarna telefonisch een afspraak gemaakt met Viasana, een kliniek in Mill. Hier kan ik 8 februari terecht en dan hoor ik meer over de schade die er is. Ik verwacht dat ik daar dan ook direct een mri krijg zodat ze kunnen zien wat er precies aan de hand is en kunnen beoordelen welke behandeling past.

Struinen over internet

Uiteraard heb ik ook al een beetje op internet zitten zoeken op het onderwerp ‘kruisband gescheurd’ en op mogelijke behandelingen voor een gescheurde kruisband. Daar word je echter niet vrolijker van. Operaties en revalidaties tussen de 9 en 12 maanden schieten aan mijn ogen voorbij.

Ik heb dan ook maar besloten geen verder onderzoek meer te doen op internet. Ik wacht gewoon rustig af en in de tussentijd strompel ik voor mijn cappuccino van mijn bureau naar de keuken en weer terug 😉 .

Vooruitgang knie en kruisband

Het aparte is overigens wel dat ik helemaal geen pijn voel. Tenzij ik een vreemde draai maak met mijn knie, dan wel. Verder heb ik meer last van de brace dan van mijn knie lijkt wel, haha. Wat een ondingen zijn dat joh! Uiteraard ben ik er wel blij mee, want anders had ik me helemaal niet kunnen voortbewegen, maar zo’n brace is wel enorm lomp. En door het strakke aantrekken van al het klittenband ook niet echt lekker voor je huid.

Inmiddels ben ik twee dagen verder en kan ik al veel beter op mijn rechterbeen staan dan gisteren. Ook al is de kruisband gescheurd. Autorijden en fietsen zal er nog even niet inzitten, maar tot nu toe ben ik eigenlijk best positief over het herstel wat ik nu lijk te voelen.

Keep you posted!