Het is zover. Ons meisje is vandaag voor de laatste keer naar het kinderdagverblijf geweest. Een afscheid met alles erop en eraan. Een verjaardagskroon (4 jaar!), op een troon zitten, liedjes zingen, vuurwerk maken, traktatie uitdelen. Ze ondergaat het met een -soms verlegen- glimlach en rustige oogopslag.
Voor mij zijn het ook de laatste stappen die ik daar binnen zet. Dochterlief is onze tweede en een baby’tje zit er niet meer in. Die tijd is voorbij. Toch raar. Ik ben in dit soort dingen geen emo-freak, ik geniet van de stappen die ze vooruit zet en van de nieuwe tijd die aanbreekt. Maar eerlijk is eerlijk… het is toch raar.
Even komt het besef dat de leidsters hier mijn meisje groot hebben zien worden. Ze is immers 3 dagen in de week daar geweest vanaf dat ze 3 maanden was. Voor hun ook een weer een verandering. Vandaag nemen ze er zelfs afscheid van 3 kinderen in haar groep. Niet vanwege de crisis, nee alle drie gaan ze na de vakantie naar school. Kleine kindjes worden groot. Gelukkig maar.
Wel fijn om nog even in de onschuldige kleuterklassen rond te hangen, want meer cliché kan het niet, wat gaat het toch hard! Nog even kleuteren dan voordat het echte werk gaat beginnen. Gelukkig maar dat je als ouder ook iedere keer de kans krijgt om met je kind mee te groeien…
Dochterlief geeft verder geen krimp. Ze geeft iedereen een handje, bedankt de leidsters met een zelf ingepakt kadootje en zwaait nog een keer voordat ze in de auto stapt. Verder niets. Op weg maar huis zegt ze… gaan we nu lekker naar huis? Ik wil spelen. En ik kan alleen maar denken dat het goed is zo. Ze is er aan toe om de volgende stap te maken, en papa en mama doen gewoon met haar mee!
