Mijn vader is ziek. Hij kreeg vorig jaar last van zijn been en dat werd steeds erger. Toen bepaalde medicijnen niet hielpen ging men toch verder kijken en toen bleek dat er een uitzaaiing in zijn been zat. Na vele onderzoeken en scans vonden ze een tumor in zijn slokdarm. Geen genezing meer en alle behandelingen zijn palliatief.
Onze wereld stortte in elkaar op dat moment. Eigenlijk heb ik mijn vader nooit zien huilen en toen ik zijn tranen zag brak mijn hart. Niemand gun ik deze vreselijke ziekte, maar mijn vader, deze intens goede man, toch zeker helemaal niet!
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en is mijn vader zo’n beetje 20 kilo afgevallen. Een aantal weken geleden kreeg hij een zware longontsteking en belandde daardoor in het ziekenhuis. Twee weken geleden moest hij helaas weer opgenomen worden. Maar gisteren mocht hij dan eindelijk weer naar huis.
Kanker sloopt je en breekt je stukje bij beetje af. Lichamelijk maar zeker ook geestelijk. Iedere keer moet je weer wat afstaan. Afhankelijk worden van andere mensen is moeilijk te verteren. We kennen allemaal de bekende grapjes over het busje dat zo komt en de rollators. Maar als je dankzij deze voorzieningen en hulpmiddelen weer mobiel wordt ga je daar toch anders tegenaan kijken.
Zo ook met mijn pa. Van de week, toen hij nog in het ziekenhuis lag, kwam daar dan eindelijk zijn scootmobiel.
Gisteren is hij meteen op zijn nieuwe scheurijzer gaan zitten en heeft hij hem uitgeprobeerd. En o o wat wordt je daar blij van. Dus daarom roep ik: lang leve de scootmobiel! Mijn vader is weer mobiel en kan overal komen. En mijn moeder stapt daardoor ook weer op haar electrische fiets. Dat geeft de mens weer moed. Â
En willen ze wat verder, dan is er altijd nog de Regiotaxi.
Ik denk dat we de kracht van een hulpmiddel als een scootmobiel niet mogen onderschatten. Wanneer je niet meer mobiel bent zijn deze middelen een enorme uikomst. Ik snap dat het voor velen wel moeilijk is om zich in te leven in zo’n situatie.
Beste Irma. Jouw blog over je vader heeft mij erg getroffen. Wat mij opvalt in diverse blogs van jonge mensen in de bloei van hun leven is dat ze diep verdrietig zijn als er iets ernstigs zich aandient in verband met de ouders. Ikzelf kan uit ervaring spreken. Als het slechtberichtgesprek er is geweest dan wil je dit in eerste instantie delen met je kinderen. In mijn geval hebben mijn zoon en schoondochter alles gedaan om mij bij te staan. Kanker, het is een zwaar beladen woord. Niet in alle gevallen meteen fataal, maar het leven verandert voor iedereen die je na staat. Ik hoop,dat in de situatie van je vader, hij nog een goede tijd tegemoet gaat waarin hij kan genieten van de ritjes in zijn scootmobiel samen met je moeder op haar fijne fiets. De kleinste dingen om van te genieten blijken meestal de grootste te zijn.
Sterkte voor je ouders en familie voor de toekomst.
Lieve groet Ans.
P.S Mamsatwork is toch een breed platform, ook voor de ouders van……..!
Lieve vriendin,
Wat een mooie blog. Ik las het met tranen in de ogen. Ik zie je vader al helemaal voor me, genietend van zijn hervonden vrijheid om zelfstandig te gaan waarheen hij wil. En dat je moeder daardoor ook weer op de fiets stapt, is toch prachtig!
Het is zoals Joyce schrijft: je moet de momenten koesteren en mooie herinneringen maken…..
Dikke kus,
Jeanne
Hoi lieverd,
Wat een tragische ziekte, maar wat fijn als er toch weer kleine zonnetjes aan de horizon verschijnen! De mobiliteit voor je vader is er zo een…
De kwaliteit van leven gaat er, al is het maar tijdelijk, enorm op vooruit!
Heel veel sterkte, koester de momenten samen en maak er mooie herinneringen van. Doe ik ook!
liefs, Joyce
Hoi Irma,
Aan de ene kant fijn om weer van je te lezen, aan de andere kant een zware situatie waar je met je vader in zit. Ik herken de zorgen, de strijd en de afbrokkeling die de ziekte met zich meebrengt.
Maar wat goed dat je vader zijn mobiliteit weer terug heeft. Als je gezondheid niet meer in orde gaat worden, op wat voor manier dan ook, dan wordt mobiliteit wel extra belangrijk. Het is niet vanzelfsprekend dat iemand zich kan ‘overgeven’ aan de hulpmiddelen. Hopelijk kan hij nog van zijn tijd genieten, samen met jullie.
Heel veel sterkte met je vader.
Groetjes,
Frank