Later als ik groot ben… dan ga ik trouwen, en dan word ik juf en dan wil ik 5 kindjes.
Wie heeft er als kleine meisje niet met haar vriendinnetjes liggen dagdromen? Nu ja, met de jaren ga je je dromen wat bijschaven maar de grote kinderwens is bij mij wel altijd gebleven.
Toen ik 18 jaar was en volop Hogeschool doorliep had ik plots het lumineuze idee om een carrièrevrouw te worden. Ik zou mijn eigen hotel openen en dat zou perfect te combineren zijn met een groot gezin. De perfecte nieuwe man daarbij vinden zou mij dan ook nog wel lukken.
Maar het liep enigszins anders. Ik had het geluk een hele tijd in het buitenland te mogen werken en kon nadien mijn “bijgesleutelde” droombaan in België met veel plezier uitoefenen.
We trouwden en werden zwanger van Zoonlief. Bij de eerste bloedtests werd duidelijk dat er een verhoogde kans was dat ons kindje het syndroom van Down zou hebben. Nu ja, we wilden zo graag kinderen, en of er nu iets mis wat met dat kindje of niet, het was meer dan welkom. We hadden vanuit de nabije omgeving wel wat ervaring met bijzondere mensen dus we zouden het wel aankunnen. Zoonlief werd geboren, met alles er op en er aan en helemaal gezond. Gelukkig maar!
9 maandjes later werden we opnieuw zwanger. Deze zwangerschap verliep net iets anders. Na 6 maanden ziek zijn en pijn bleek bij een controle dat ons Vlinderzusje heel erg ziek was. We zijn meteen doorverwezen naar een Universitair Ziekenhuis waar de prenatale chirurgen zoveel mogelijk tests hebben uitgevoerd om te kijken of ze ons Meisje nog konden helpen maar helaas. Bij trisomie 13 zijn de levenskansen nihil. Het gaat om een niet-levensvatbare chromosomenafwijking. Onze Vlinderzus is in alle stilte geboren en heeft een plekje hier vlakbij in een heel mooi huisje op het kerkhof.
Na heel lang wikken en wegen kwam er toch nog een Meisje bij na een intensieve zwangerschap vol controles en onderzoeken. Niemand wou immers nog enig risico nemen. De spanning was vaak te snijden en pas toen ze geboren was en er effectief niets mis was kon ik opgelucht ademhalen. Alhoewel… blijkbaar zou het dan pas starten is later gebleken.
En toen… werd mama ziek… tot zover haar “carrière”. Ik heb gestreden met de artsen om het CVS-etiketje niet mee huiswaarts te moeten nemen (CVS is toch maar een mode-ziekte, niet? Ik weet nu wel beter hoor), om te mogen blijven werken al was het maar een paar uurtjes per week, een hobby zoeken was niets voor mij want ik zag mezelf niet breien of haken (nu wel), ik heb gevochten en gehuild maar nu ik moest het opgeven. Ik heb er me bij neergelegd ondertussen.
Nu we een paar jaren verder zijn kan ik weer leuke dingen doen, zoals hier schrijven, en met de kindjes heb ik mijn handen meer dan vol.
Tot binnenkort voor meer verhalen over ons!
