The Green Dream Project
The wat? Ja, hoe ga ik toch eens uitleggen wat dat is, waar het allemaal om draait en hoe ik hier gekomen ben? Misschien moet ik je daarvoor wel héél ver mee terug nemen in de tijd. Daar waar het begon, daar waar ik als klein kleutertje al droomde van verre reizen, boshutten, natuur, dieren, en ga zo maar door.
Klein kind en de natuur
Elke vrije minuut die ik had besteedde ik in de bosjes, aan het spelen met grote spinnen, slakken, en andere dieren, welke allen een vriend voor me waren. Of aan het rommelen met blaadjes, boshutten en andere manieren om een huis te bouwen in het groen.
Of ik ging met mijn kano door de sloten heen, observeerde eenden en zwanen, genoot van de rust die het water gaf, en leefde in een droomwereld die de rust gaf.
De tijd die ik binnen doorbracht besteedde ik vooral aan tekenen, dromen, filosoferen over het leven en creëren. Dit was mijn wereld, puur, het maakte mij tot wie ik ben.
Hoe ouder je wordt hoe meer je moet. Dat is er eigenlijk altijd al, maar bij de middelbare school begint dat pas echt. Dat, in combinatie met wat lastige dingen in mijn privé situatie en mijn overgevoeligheid, zorgde ervoor dat ik die passie, die mij vrij maakte, gelukkig en in totale vrede met alles om mij heen, kwijtraakte aan het moeten. Ik was een lastige puber die vooral bezig was met overleven. De tijd is hectisch geweest, enorm zwaar, en ja, ook enorm leerzaam, het voelt alsof ik jarenlang in een storm gezeten heb, met als toetje een burn out op mijn 22e.
Het hervinden van mezelf
Het kostte me 2 jaar om mijzelf weer terug te vinden. Er was een tijd dat ik te moe was om de trap op te komen, dus ik kwam stil te staan. Een lang traject waarin je jezelf en de maatschappij flink tegenkomt. Ik mistte het hebben van een doel en van mijn toenmalige partner mocht ik zo nu en dan de digitale spiegelreflex camera lenen. Daar vond ik al snel mijn nieuwe passie, en tevens mijn oude passie voor het creëren van beeld.
Schrijven heb ik trouwens altijd gedaan, een van mijn uitlaatkleppen! Zo begon er langzaam iets te groeien. Ik ontwikkelde in het maken van beeld, woord en combinaties, werkte in een ateliertje, hield open atelier en leerde mezelf al beter kennen door middel van de nieuwe uitlaatklep. Tevens vond ik mijn ‘oude ik’ meer en meer terug.
Portugal
Ondertussen is het een jaar geleden dat een vriendin mij in December mee nam naar Portugal. Heel spontaan vroeg zij mij of ik mee wilde rijden, 3 dagen rijden om daar 3 dagen te kunnen zijn en dan 3 dagen weer terug. Ik vond het wel een fijn idee en was toe aan een nieuwe ervaring, dus zei meteen, zonder twijfel, ja. Zij introduceerde mij aan het bos waar ik mijn hart aan verloor, en aan de twee bijzondere mensen die daar wonen en een camping runnen. Op alle vlakken een klik. Die drie dagen daar hebben mijn hele leven op z’n kop gezet, ten goede. De tijd die ik daar was, was werkelijk magisch, en het bos deed meteen haar helende werk. Het bracht mij weer in contact met mijn werkelijke zelf.. dat meisje dat leeft voor het groen, voor de diertjes, het ritme van alles, het oer gevoel, het alles.
Het meisje dat elk blaadje in handen wil houden om te zien hoe de nerven door het blad heen lopen. Het meisje dat praat tegen die prachtige slak, verwonderd naar de oogjes kijkt die in en uit de slak schuiven, of moet huilen op het moment dat ze ziet hoe prachtig de oogjes van de spin zijn in het zonlicht. De spin waar ze eerder nog even bang voor was. Het meisje dat niet kan leven zonder muziek en op haar blote voeten door de modder wil lopen, de grond wil voelen terwijl ze eroverheen danst. Ik was haar kwijt! Ik beloofde mezelf terug te keren. Die drie dagen waren prachtig, maar ik wilde meer, ik voelde mijn hart kloppen zoals het hoort te kloppen, het was als thuiskomen!
Back to basic
Keihard heb ik het jaar erna gewerkt om dat waar te maken en dat lukte dankzij KunstPostProject “Theemeermin goes back to basic”, waarvoor ik samen met Illustratrice Maria Mink vertrok naar Portugal voor drie maanden, een bijzondere tijd!
Wat er wel gebeurde, door zo’n lange tijd in het groen, is dat ik mezelf flink ben tegengekomen. Ik heb een enorm proces mogen doorgaan, wat zwaar was, maar me vrij gemaakt heeft van een zware rugzak. Teruggekomen in Nederland was de wereld echt anders. Ik heb enorm veel heimwee gevoeld en wilde terug naar Portugal! Ook mijn relatie ging voorbij, ik had even geen woonruimte en ik merkte wat een enorm effect de drukte van een land als Nederland op me heeft. Mijn energie was op een lager punt dan ooit, en ik voelde dat ik wat moest doen omdat ik anders al dat harde werken voor niks had gedaan.
Ik besloot in November dus weer terug te keren naar Portugal, alleen dit maal, voor 5 weken. Dit is het grootste kado dat ik mezelf ooit gegeven heb. Het heeft me enorm goed gedaan, ik heb wat rust kunnen nemen en plannen gemaakt voor hoe het nu de komende tijd moet en hoe ik mijn dromen kan (blijven) leven.
- Wat wil ik?
- Wat zijn mijn passies?
- Hoe kan ik daarin voorzien in mijn levensonderhoud?
Die weken heb ik de tijd genomen voor rust en planning. Ook heb ik in mijn eentje veel door Portugal gefietst. Wat gaf dat een kracht! Bij het fietsen over een van de wegen door de dorpjes en het uitkijken op de Serra Da Estrela, een berg en tevens het hoogste stukje van Portugal, voelde ik intens veel geluk en kracht. En wederom het thuiskomen-gevoel.
Ik kreeg meer en meer energie en stond voor het eerst sinds mijn kind-zijn weer totaal in verbinding met mijn ware zelf. Ik denk niet dat ik ooit gelukkiger geweest ben als op dat moment! Op dat moment heb ik besloten dat ik hier voor langere tijd wil wonen. Daarbij werd me de mogelijkheid aangeboden van een caravan midden in het bos. Dichtbij de mensen die me zo dierbaar zijn, midden in het groen wat me zo dierbaar is; de ideale combinatie.
Zonder te weten hoe ik het mogelijk ga maken om daar een maand of 7 te gaan wonen (en daarna zie ik wel weer verder!) heb ik een vliegticket geboekt voor 15 maart, mijn “deadlinedag”. Met in mijn achterhoofd, als het nodig is, een eventuele verschuiving van een maand. Dat geeft lucht.
En nu?
Bij terugkomst in Nederland, halverwege december 2010, ben ik meteen aan het werk gegaan. Het vorige kunstpostproject, wat ik enorm leuk vond om te maken trouwens, was een groot succes. En nu zet ik dus een tweede kunstpostproject op. Wel alleen dit keer. Het “The Green Dream Project’ van “NaoMade”. ( ja, NaoMade is ook geboren dit jaar, mijn naam zit er in, het woord “made” wat voor het creëren staat, en Nomade.. wat ik ben. Mijn creatieve bedrijfsnaam dus!)
Zo staan er nog meer plannen, ik wil een paar vakantie/retraite weken gaan organiseren in Portugal en die plannen gaan goed. Ik wil door gaan geven wat ik zelf kreeg en laten voelen hoe ontzettend helend het is om zo dicht bij jezelf te zijn. Nu ik zelf die weg bewandeld heb, wil èn kan ik haar doorgeven. Dat is wat ik wil gaan doen. Daarnaast wil ik kunst blijven maken van de natuur èn blijven fotograferen en schrijven.
Ik heb enorm veel plannen en ze blijven komen. Ik merk dat ik enorm veel energie en vreugde voel, ondanks dat het een hele uitdaging is, ik geen “huis” heb, en alles in mijn leven opnieuw ingericht moet worden. Dit is een begin en dit begin voelt beter dan wat ik ooit heb ondernomen in mijn leven. Dit is de juiste weg. Het is de weg van mijn hart.
Ik kon kiezen voor een vaste baan, voor een vaste woonplek, maar kies bewust dat dat nu niet mijn weg is. Ooit vast wel, maar nu wil ik blijven bewegen, mijn dromen leven. Mijn dromen hebben nu geen huis of vaste baan nodig. Het is geen makkelijke weg, maar voor mij wel dè weg. Zeven maanden Portugal, in die caravan op die plek. Met alle activiteiten die ik daarnaast wil ondernemen daar, dat is mijn eerste doel!
Daarna? Geen idee! Wie weet wil ik wel in Portugal blijven wonen, misschien heb ik heimwee naar Nederland en kom ik terug, wie weet besluit ik dat het tijd is nog meer te gaan reizen, of te backpacken. Ik heb dromen genoeg, maar wie ik over al die maanden ben, weet ik niet! Het leven is nu!
Ben je nieuwsgierig geworden? Bekijk dan ook eens dit filmpje. En wil je meedoen aan mijn kunstpostproject ? Geef je dan hier op.
httpv://www.youtube.com/watch?v=Q7_lvz37V7k
Artikelen die algemeen zijn, of ingezonden zijn door lezers van ons, maar niet door een vaste blogger, die staan verzameld onder 'MamsatWork'.
geweldig zo’n verhaal. daar herkennen zich een hoop in.
Ik zou ook best weg willen weg uit alles, uit de sleur, de woede, het verdriet…maar de mensen van wie ik het mest houd, mijn gezin, kunnen niet zomaar weg. in j bewonderings-waardig.. mijn tijd komt wel weer. 🙂
Beste Naomi,
Ik lees met veel bewondering jouw mooie column, waar ik, in één keer ook weer weet ergens ‘deep down’ wie wat waar en hoe Marsha, ik, ben. Hoe gaaf het is wat je gedaan hebt om jezelf weer toe te laten tot jezelf, bloed te laten stromen, energie te voelen. En een boost voor mij! Wat jij hebt met Portugal heb ik met Spanje, een paar plekken die voor mij het magische geven wat ik maar moeilijk in Nederland kan vinden. Hier vind ik dat in een paar mensen, in Spanje in de grond, de zee…
In het witte stukje hierboven heb ik even weggedroomd, gedacht aan die plek in Spanje waar ik me zo thuisvoel en ik dank je daarvoor! Heel veel geluk met jouw voetsporen…
Hai Marsha,
Wat een enorm mooie reactie 🙂 … jij weet dus hoe dat voelt om die roots buiten nederland te ervaren.. en hoe voedend dat pure van de natuur is, hoe ontzettend veel dat geeft! Ik ben heel blij met je reactie! Mag ik vragen waar in Spanje je dat zo voelt?! Kom je er vaak!?
Ontzettend bedankt!
Die plek in Spanje is Begur, betoverend mooi. Ik ben er heengegaan toen ik ziek werd en alles werd daar ook duidelijk. Ik heb er een stuk over geschreven hier, ik zal je de link even sturen. Ik kom er veel te weinig, en als ik er ben is het altijd te kort en ga ik met pijn in mijn hart weg. Voelt als liefdesverdriet zo erg! Ooit kom ik er, ik weet het zeker en dat is een heel prettig gevoel…
O wow Ja! dat liefdesverdriet ken ik zo, heb dat iedere keer ook gehad als ik Portugal verliet! Dat gaat heel erg diep! o wow, ik ben blij dat te lezen, niet blij dat je dat hebt hoor, helemaal niet, maar blij dat meer mensen dat hebben. Ga ervoor hoor! dat gevoel heb je niet voor niks! als je de kans krijgt, pak m, of maak m als t er voor jou tijd voor is! Ik zie de link graag, ben erg benieuwd!!
Liefs