Lege klaslokalen, een leeg schoolplein. Vorige week konden we ons hier niets bij voorstellen. Met het team zorgden jullie toen nog voor een goede bezetting van de school. Leerkrachten met klachten bleven thuis. Alles voor de gezondheid van de kinderen. En de rest van het team ving alle basisschoolleerlingen op in hun eigen groep. Chapeau. Wij ouders konden gewoon gaan werken. Of sporten. Of winkelen. Het kwam nog niet in ons op om schema’s en planningen te bedenken anders dan we normaal altijd deden.
Lege klaslokalen en als een razende schakelen
Nu is alles anders. Voor iedereen. Zondagavond 15 maart, na de persconferentie is er al gelijk door jullie geschakeld. Er moet een plan komen voor de kinderen en ouders moeten worden geïnformeerd. De lege klaslokalen zijn al een feit, ook al is het pas zondag.
In tegenstelling tot vele anderen verschenen jullie afgelopen maandagochtend wél op jullie vaste werkplek. Op jullie school. Om kindjes op te vangen met ouders die werkzaam zijn in de vitale processen. Hieronder valt ook jullie beroep. Of liever gezegd, jullie roeping. Want dat is het vak van leerkracht volgens mij vaak. Een roeping. Er is geen drukte deze maandagochtend. Geen kinderfietsen, geen spelende kinderen en geen gehaaste ouders. Wel lege klaslokalen. Het is overal leeg. En dat voelt vreemd. Hoe jullie in deze situatie moeten handelen weten jullie niet. Logisch ook, want dat weet namelijk niemand.
In deze bizarre situatie gaan jullie keihard aan de slag. Er worden weekplanningen gemaakt voor de kinderen. Lespakketten zijn samengesteld en keurig duidelijke instructies worden rondgemaild. Alle zeilen worden bijgezet om de kinderen toch onderwijs te kunnen bieden. Al blijven de klaslokalen leeg.
Wederzijds begrip
De ouders worden door jullie per mail bedankt voor de medewerking. Vanuit school is er gelukkig ook begrip. Voor ons ouders. Ze begrijpen dat er nu andere dingen van ouders wordt verwacht. Dat wij ook maar moeten improviseren. Hopelijk hebben wij als ouders straks ook alle begrip voor jullie. Als blijkt dat onze kinderen toch een achterstandje hebben opgelopen. Of dat niet alle lesstof is gehaald.
Want we moeten dit samen doen. En jullie leerkrachten nemen hier fantastisch de leiding. Jullie leveren gewoon door. De juiste materialen, planningen en boeken. Jullie loyaliteit en betrokkenheid is bewonderingswaardig. Zo ontving ik een belletje van de juf. “Hoe gaat het met jou? En met je kind? Mist het nog iets? Want dan kom ik het brengen.”
Instructietafel aan de eettafel
Mijn hoofd is, net als het schoolplein en de klaslokalen, leeg. Ik weet het soms ook niet meer. Waar gaat dit naar toe? Mijn bezorgde gedachten heb ik even uitgeschakeld. Mijn kind heeft hulp nodig met rekenen. Ik ben er voor hem. Ik duik in zijn boek… breuken en decimalen… niet mijn ding. Ik probeer een goede uitleg te geven. Net zoals jullie normaal doen. Denk ik. Al is de instructietafel nu de eettafel. Vol laptops, boeken en telefoons maar zonder klasgenootjes. Maar wat blijkt, jullie uitleg is veel duidelijker aldus zoonlief 😉 . Gelukkig heeft school ook een antwoordenboekje voor ouders meegeleverd.
Laten we hopen dat iedereen zich aan de richtlijnen houdt zodat we de Corona-uitbraak kunnen spreiden. En dat we weer snel allemaal gewoon naar het werk kunnen en jullie naar school. En dat de lege klaslokalen weer vol komen.
Diepe buiging en dikke complimenten
Lieve, hele lieve juffen en meesters. Bedankt! Een hele diepe buiging en dikke complimenten voor al jullie inzet en betrokkenheid.
Liefs van een hele dankbare ouder!
