Lekker slapen

Als twee werkende ouders kunnen wij een goede nachtrust zeer waarderen. Niet alleen wij, maar ook Isabel, zijn een stuk vrolijker na een lekkere lange nacht slaap. (Het ochtendritueel zorgt soms al voor genoeg stress)  Al een paar maanden was het helaas iedere nacht wel een keer raak. Rond een uur of drie half vier begon Isabel te huilen en het enige middel wat dan hielp, was een flesje warme melk klaargemaakt door een half slaapwandelende papa of mama.

Op het consultatiebureau (ja, daar zijn ze weer) vonden ze toch ook dat ze moest gaan leren niet meer ’s nachts een fles te krijgen en lekker door te slapen. Maar hoe gingen we dat nu aanpakken? We haalden de opvoedboeken erbij en we waren het er over eens dat we de gecontroleerd-laten-huilen-techniek gingen toepassen. ’s Avonds slopen we naar boven, zoals altijd bang om haar wakker te maken en kropen zachtjes onder de dekens. Op fluisterende toon spraken we af hoe we het volgens het boek ook weer moesten doen:

Ik: “Dus als ze gaat huilen, ga je er naar toe, troost haar en legt haar weer terug in bed.”

Robin: “En als ze dan weer gaat huilen?”

Ik: Ja, dat is heel waarschijnlijk dat ze dat doet, dan moet je 10 minuten wachten en dan weer hetzelfde doen.”

Robin: “Oh en dan?”

Ik: “Moet je de tijd verdubbelen voor je weer gaat, en dat herhalen tot ze in slaap valt.”

Robin: “Das ook zielig…”

Ik: “Ja, wil je nou dat ze doorslaapt of niet?”

Ons voorbereidend op een onrustig nachtje deden we het licht uit en vielen doodmoe in slaap. Het boek beloofde dat de techniek al na een week zijn vruchten zou afwerpen. Even volhouden dus.

Toen ik wakker werd, hoorde ik in de verte Isabel een beetje jengelen. Ik verzamelde moed om uit mijn warme nestje te stappen, zuchtte en keek eerst nog even hoe laat het was. Je voelt hem misschien al aankomen; zeven uur dus! Keurig netjes doorgeslapen en dat in 1 nacht. Vast niet volgens de opvoedboeken, maar ik zweer erbij: de gecontroleerd-laten-slapen-techniek.