Leren loslaten. Wat is het, wat betekent het en vooral … wanneer doe je het? Ik ben meer een type, “zet ze in een glazen kastje, dan gebeurt er niks” moet ik heel eerlijk bekennen! Stel nou dat ze vallen of erger nog, dat ze spelenderwijs achter de bal aan de weg op joekelen zonder op of om te kijken. Ik moet er niet aan denken al is het nog zo! Stel nou dat … ze zich bezeren of als ze expres per ongeluk die ene heg voorbij fietsen zodat ik ze compleet uit het oog verlies en mijn hart zo’n beetje een uitstapje begint te maken richting mijn keel … het idee alleen al maakt me misselijk.
Gaat leren loslaten vanzelf?
Oké, ik geef het toe … ik ben misschien iets wat te krampachtig en beschermend. Of beter gezegd; “Ik ben gewoon retegek met die twee kleine soms (lees vaak) dwarsnetelige temperamentvolle meiden. Ze zijn gewoon mijn hart en ziel, mijn kroost, onze meiden … daar zijn we gewoon giga zuinig op! Loslaten … hoe, wat, waar, wanneer en over een poosje komt er ook nog eens “hoe laat” bij. Dat is gelukkig pas later! Je hebt het dus inderdaad over leren loslaten hier. Hoe laat je ze los? In de praktijk geven wij ze één vinger … pakken zij de hele hand. En tja … wat als ze buiten spelen met andere buurkindjes die wel dat ene blokje om mogen zonder toezicht? Wat gebeurt er dan, wat zeg je dan en vooral wat doen ze dan? Als ze bij een vriendje of vriendinnetje thuis gaan spelen zie je ook niet wat er gebeurt en weet je al helemaal niet welke regels er dan gelden. Betekent dit dan dat ik toch stiekem aan het “loslaten” ben?
Gelukkig heb ik inmiddels gemerkt dat leren loslaten een proces is dat stapsgewijs als een fase aan m’n neus voorbij gaat. Elke keer een stapje verder. Dat glazen kastje verdwijnt steeds meer op de achtergrond. Loslaten voelt soms gewoon als een bevrijding. Voor ons maar ook zeker voor de kinderen! Het maakt ze sterk, geeft zelfvertrouwen en geeft vooral plezier. Duidelijke afspraken maken, ze vertrouwen, ze de ruimte geven en gunnen en af en toe om het hoekje loeren. Dat is echt niet erg. Eigenlijk is het zelfs leuk, leren loslaten, je ziet ze groeien en dat geeft een gevoel van vrijheid en blijheid.
Anne schreef een tijdje geleden ook al over loslaten, het is voor ons moeders een van de lastigste dingen, alhoewel dat loslaten van haar meer met wat andere zaken te maken had 😉 .
Mijn naam is Danielle van de Vlag, getrouwd en moeder van 2 eigenwijze maar ook super lieve meiden,
Robine (2009) en Elise (2012). Ik heb een grote liefde voor schrijven over kindermode, lifestyle en beauty.
Hou van aanpakken, ben gemotiveerd en enthousiast! Sinds de komst van de meiden leef ik bewuster en geniet ik nog meer!
In het dagelijks leven hou ik me bezig met schrijven, het huishouden, shoppen, vriendinnen, tijdschriften en vooral plezier maken met mijn gezin.
We trekken er vaak op uit en genieten van alle mooie dingen om ons heen. Het moederschap heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben.
Geniet met volle teugen van onze meiden. Al moet ik bekennen dat het opvoeden soms best wel een dingetje is!
Het blijft elke dag weer een bijzondere uitdaging en ontdekking om te zoeken naar de juiste balans! Maar ach heey ... dat is gewoon moeder zijn!
Liefs Daan
