“Jullie doen altijd zulke leuke dingen met je gezin!” Ik hoor dit best wel vaak. En het klopt ook wel, wij houden van op pad gaan met z’n allen. Dat kan een dagje dierentuin zijn, maar ook gewoon om de hoek op de hei een potje voetballen. Daarvan doen we dan verslag op Facebook. Want tja een leven zonder facebook … 😉 . Stralende kinderen in Burgers dierenpark, gieren van het lachen op een springkussen in een Duitse speeltuin, ijsjes likkend bij ons vakantiehuis in de Ardennen. Als ik zelf even terugkijk op mijn tijdlijn is het een en al kindergenot. Het perfecte plaatje. En dat terwijl een gemiddelde dag met drie opgroeiende kinderen alles behalve perfect is.
Want voordat alle neuzen dezelfde kant op staan zijn er veel tranen gevloeid. Voorbeeld. We willen een wandeling maken. Jongste dochter kijk verschrikt. Met haar 4 jaar zou ze liever elke dag naar Julianatoren of een ander pretpark gaan. Ze zet meteen haar sterkste troef in. Gillen. Drammen. En aanhouden. “Ik wihil niet LOPEN! Mijn benen zijn moe.” Ook heeft ze buikpijn. We moeten er iets bij verzinnen. ” Als we nou eens naar de Hoge Veluwe gaan, dan gaan we ook een stuk fietsen en spelen in de speeltuin.” Ze kijkt wantrouwend. “En dan hoef ik niet te lopen?” Mijn standaard antwoord “We kijken nog wel”, wordt niet geaccepteerd. “Ik wil echt niet lopen.”
Leven zonder facebook…
Eenmaal daar is er niks meer aan de hand en wandelt ze vrolijk een heel stuk mee. De foto’s op facebook zijn dan ook vrolijk. Terwijl ik eigenlijk ook een foto van mijn dochter als stervende zwaan (iedereen met een dochter weet wat ik bedoel) had kunnen plaatsen. Waarom doe ik dat niet?
Ik ben niet de enige met een perfect Facebookleventje. Zelden zie ik verslagen van driftbuien voorbij komen bij mijn Facebookvrienden. Laat staan foto’s van rood aangelopen peuters. Ruzies tussen broers en zussen, het komt niet voor op Facebook. In een leven zonder facebook leg je dat meestal ook niet vast toch? Iedereen is gelukkig en blij. Als ik nou eens zou beginnen met ook de minder geslaagde momenten in mijn leven te delen, zouden mijn vrienden dan volgen? Of houden we met z’n allen gewoon de schijn op?
Het lastige is dat ik het mijn kinderen ook niet aan wil doen om met een boos gezicht te kijk te staan. Niemand wil ‘lelijk’ op de foto toch? Maar ik zou wel met mijn woorden wat eerlijker kunnen zijn. Dus bij de rondvaart die we maakten laatst in Amsterdam zou ik kunnen schrijven: “Na een half uur waren mijn kids er wel klaar mee en hadden de grootste moeite niet uit de boot de gracht in te springen.” Of bij de foto van de heerlijke hertengoulash die ik gisteren maakte: “lekker gegeten, terwijl mijn kinderen ons uitscholden voor dierenmishandelaars.”
Ik trek de stoute schoenen aan en ga het gewoon een weekje proberen. Misschien doen er vrienden mee. We kunnen altijd weer terug naar de perfecte Facebookwereld… of een leven zonder facebook 😀 !
