Liefste mama, of stomme mama… afhankelijk van het moment

Liefste Mama van de hele wereld. Soms. Niet altijd.
Ik heb me zóóó vaak voorgenomen om niet mijn stem te verheffen en niet te schreeuwen tegen mijn kinderen maar ze op een zeer vriendelijke, pedagogisch verantwoorde manier verzoeken te luisteren op het moment dat ik dat nodig vind. Heel vaak.
Ik wil het wel hoor en probeer het ook echt wel maar soms lukt het me gewoonweg niet. Of het duurt welgeteld 2 minuten en dan is mijn, al korte lontje, opgebrand. Alsof ze me bijna uitdagen te gaan schreeuwen.
liefste mama
“Hou op, houuuuu opppp….ga niet door….gaaaa nietttt doorrrr!!!!” galmt het door de woonkamer, zodra dochterlief 1 het afgekouwde speelpopje, waar overigens nooit naar omgekeken wordt, voor de zoveelste keer van dochterlief 2 afpakt en de dames het vervolgens nodig vinden elkaar met potloden te lijf te gaan. Hoe verzinnen ze het!!!

Liefste mama of Cruella ?

Ik word vaak heel gemotiveerd van al die fantastische smeuïge opvoedkundige verhalen en adviezen die voorbij komen in tijdschriften en social media. Ik deel ze als een malle op mijn privé tijdlijn om het nog eens op mijn gemak en met een niet-schreeuwende-aan-mijn-been-hangende-peuter op een rustig moment na te kunnen lezen (wat vaak niet lukt) en een plan van aanpak te realiseren om de liefste mama te zijn en te blijven.

Wat is het toch tegenwoordig? Zijn we te snel gefrustreerd, is ons kroost te snel gefrustreerd of beiden? En waarom? Of is het meer het snel opvoeden tussen onze dagelijkse beslommeringen door? Willen we misschien teveel of hebben we gewoon te weinig tijd (omdat we alle dagen druk zijn in de gaten te houden wat anderen allemaal openbaar op hun tijdlijn mieteren) om ons echt met opvoeden bezig te houden?

Ik ben ohhh zooo benieuwd wat jullie ervaringen zijn. Want die échte super tip om een relaxte serene mama te worden, die heb ik tot op heden nog niet op mijn tijdlijn kunnen vinden. Ben jij een echte lieve geduldige mama of ben je misschien het type uit de categorie waar ik me soms meer in bevind; cruella de ville!?

Had ik niet gedacht toen ik aan kinderen begon

Goh…wat heb ik gedacht dat het mij allemaal voor de wind zou gaan. Ik zou een opvoedvriendelijke lieve geduldige mama zijn en écht het prototype voorbeeld kinderen hebben. Hmm…niks van dat alles is waar. Ook die van mij drukken hun zin door, gaan janken zodra ze iets niet voor elkaar krijgen of zelfs luidkeels gillen zodra ze niet snel genoeg respons krijgen. Op die momenten ben ik dan ook gepromoveerd tot  “stomme mama” omdat ze noooooiiit iets mogen. Herken je dat?

Ik zie het maar als een ontplooing van hun eigen ik (of probeer dat te zien). Ze moeten voor zichzelf opkomen in deze bijzondere maatschappij en ik … ik zal ze daarin begeleiden, soms in mijn “cruella rol” en soms in mijn “stomme mama rol.” Toch is het altijd weer heel bijzonder als ik ’s avonds voorlees en die lieve kleine stemmetjes hoor zeggen dat ik de “liefste mama van de hele wereld” ben! Ik ben gezegend 😉 .

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven