Lieve mama, ik mis je…

Lieve mama, ik geloof niet dat ik eerder een soort van ‘persoonlijke’ brief aan je heb geschreven. Maar nu is het dan toch zover. Zelf zou je er niet op zitten te wachten, dat weet ik. Ik hoor je -als ik goed luister- zelfs nu nog afkeurend mompelen. Je stond nooit graag middenin de belangstelling, dat weet ik.

7 september 2013 overleed je aan de gevolgen van kanker. Je was helemaal op. Als een klein teer mensje lag je in een bed in de kamer, met je hele gezin om je heen. Je praatte al meer dan een week niet meer en had eigenlijk in die week ook je ogen al bijna continu dicht. Het kostte je teveel energie.

Het lijkt wel gisteren

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Mensen die een ouder hebben verloren en het daadwerkelijke overlijden van dichtbij hebben meegemaakt weten exact wat ik bedoel. Het is een gevoel dat je niet uit kan leggen. Maar naast dat gevoel staat het moment zelf ook daadwerkelijk in je geheugen gegrift. Alles wat er rondom jouw overlijden gebeurde, dat weet ik nog precies.

Het was heftig. Het was mooi. Het was verdrietig. Intens verdrietig.

Je hebt het moment zelf min of meer bepaald, zo sterk was je nog. We waren allemaal aanwezig. God wat was dat fijn. Want daar draaide jouw leven om. Om je gezin. Je man en je vier kinderen. En uiteraard om je kleinkinderen, ook al waren die er nu niet bij.

Net zo bijzonder als moeilijk

Hoe moeilijk het afscheid ook was, zo bijzonder was het ook. Allemaal hebben we écht de tijd gehad om je vast te houden, te knuffelen en tegen je te praten. Hoe fijn was het ook om te zien dat je met je laatste krachten ons aankeek, terwijl je al een week je ogen niet meer opendeed. Op dit moment kwam alles samen. Je keek ons stuk voor stuk aan, je mompelde wat en er liep een traan over je wangen. Wat je precies dacht, dat weet ik niet. Ik denk dat het afscheid je zwaar lag, dat je eigenlijk nog niet wilde gaan. Of misschien niet durfde te gaan. Maar ongetwijfeld was je tegelijkertijd ook trots. Trots op je gezin. En wat was ik trots op jou lieve mama. Ben ik trots op jou!

Lieve mama, jij was alles wat ik niet ben

Eigenlijk ben jij alles in een moeder wat ik niet ben. Je was altijd thuis voor me, ik ben regelmatig de hort op. Jij zat na school te wachten met een kop thee, ik ben gewoon aan het werk als de kinderen thuis komen. Jij nam de tijd om met me te spelen, ik hoop dat mijn kinderen zichzelf vermaken zodat ik verder kan werken. Je probeerde me bij alles te ‘behoeden’ voor risico’s, ik laat mijn kinderen nogal vrij met alle gevolgen van dien. Jij cijferde jezelf volledig weg voor mij, ik doe ook regelmatig mijn eigen ding. Misschien is het de tijd, of het verschil van karakter, maar stiekem ben ik best een beetje jaloers. Ik vind namelijk dat jij de perfecte moeder was en nog steeds bent. Daar kan ik niet aan tippen. Not in a million years.

Lees ook: Mam, vertel ’s …

Zeker als ik kijk naar de jaren van mijn puberteit. Je had een flinke kluif aan me en dat is nog zacht uitgedrukt. Ongehoorzaam, brutaal, en egoïstisch, dat was een beetje de strekking van mijn gedrag. En jij had daar maar mee te dealen, samen met papa. Pas jaren later -toen ik zelf kinderen kreeg- begon ik een beetje te begrijpen hoe het allemaal werkt. Begon ik ook te voelen hoe moeilijk ik het jullie gemaakt heb.

Het spijt me mama

Ik baal ervan dat dat zo lang heeft moeten duren. Wat ik er nu toch voor over zou hebben om een keertje met je te mogen shoppen lieve mama. Terwijl ik daar vroeger niet voor te porren was. Of gewoon zomaar even samen met de hond wandelen in het bos… helaas het mag niet meer zo zijn. Tóch hoop ik dat je stiekem meeluistert in mijn hart en dat je nu dus ook weet dat ik je begrijp. Dat je voelt dat ik van je hou, wat ik overigens altijd gedaan heb… ook toen ik niet mee wilde gaan naar de stad.

Ik beloof je dat ik wat vaker thee zal zetten voor mijn lieverds, om ze datzelfde gevoel mee te geven dat jij me gaf. Dat ik jouw herinnering bij hun ‘levend’ zal houden. Al is het maar door gewoon nog regelmatig over je te praten.

Vanavond zijn we voor het eerst niet samen. Het was een gewoonte geworden toen papa nog leefde om op je sterfdag en op je verjaardag bij papa te zijn. Met zijn allen. We lachten, we huilden, we haalden herinneringen op, we aten en we dronken. Op jou.

Maar vandaag denken wij ieder apart aan je. En sturen we elkaar appjes… dat wel. Maar je mag gerust weten… de band tussen je kinderen is sterk. En dat hebben we te danken aan jullie.

Ik mis je mam. xxx