Moeders zijn loeders. Niet altijd, maar soms….

Je kent ze wel, van die moeders die ervan overtuigd zijn dat hun kroost het beste van het beste is. “Lopen? Poeh dat deed hij al toen hij 6 maanden was! Eten? Ownee hij eet alles! Zijn lievelingskostje is mama’s spruitenstamppot”. Ja….maak dat de kat wijs…..zodra ze het over hun kinderen hebben veranderen veel moeders in loeders.

Pas op, loeders in aantocht

Van de week ging ik gezellig naar de Ballenbak met een vriendinnetje (Zara) van de lagere school die ik al jaren niet meer had gezien. Onze kleintjes schelen weinig (de mijne is 22 maanden en die van haar 19 maanden) dus dan is dat heel gezellig natuurlijk. Alleen ik was even vergeten hoe zij ook alweer in elkaar zit.

En toen gebeurde het…

“Praat je dochter al een beetje?” vroeg ze mij na 5 minuten al. “Uh ja. Soort van. Het is vooral nog eigen taal wat er voorbij komt, maar woordjes zitten er al aardig in”. Ze kijkt mij bedenkelijk aan en kijkt naar haar spruit: “Ow ja…nou maak je geen zorgen het komt vast nog wel. Felice praat al hele zinnen hoor en kan al zo lekker meezingen. Ze is denk ik heel slim!”

Ja en dan gaan bij mij de nekharen al overeind staan. Dat je, je eigen kind ophemelt is prima, maar de mijne moet je niet onderuit halen. “Was het niet zo dat Felice pas ging lopen bij 17 maanden?” (ik weet het heel gemeen). Beledigd kijkt mijn vriendin mij aan: “Nou dat is toch niet zo laat? En trouwens, ze kon toen al heel veel zeggen hoor. Ze wilde gewoon niet lopen, maar lekker door mamma gedragen worden. Als ik haar had gepusht zoals sommige ouders dat doen (nadrukkelijke blik naar mij) had ze veel eerder gelopen hoor. Ik geef haar tenminste alle tijd”. Als twee moeder loeders ‘verdedigen’ we ons kroost.

Mompelend dat dat wel zo zou zijn en met kromme tenen ga ik achter mijn kleine aan om te spelen. Die kan tenminste niet zulk onzin uitkramen, denk ik nog. Natuurlijk kwam ze gelijk achter mij aan met haar Felice onder de arm. “Kom laten we leuke foto’s maken van de kleintjes!” zegt ze blij en zet haar kindje op een rand. Ik zet de mijne ernaast, maar krijg al gauw door dat madam wil spelen en niet gediend is van het stilzitten en lief lachen. “Ach ja, sommige kindjes doen gewoon hun eigen ding. Felice doet dat gelukkig nooit!” (Oke Kim, niets zeggen, niets zeggen) “Owjah? Nou dat kan”, mompel ik en help Luana een trappetje op. “Kom Felice, laat Luana eens zien hoe ze een trappetje op moet klimmen. Felice kan het al zelf.

Trouwens, is Luana al zindelijk? Nee he? Felice heeft noooooit meer een natte broek. Goed he?” (Oke het hek is van de dam) “Zeg eens Zara, moet je Felice niet al inschrijven op school?”(ik wist dat ze dit nog niet gedaan had). “Nee toch? Dat hoeft toch pas als Felice 3 jaar is.” Met grote ogen kijk ik haar verbaasd aan: Nee Zara! Dat had je allang moeten doen! Luana staat al heeel lang ingeschreven. Alles zit al bijna vol!”. Met open mond kijkt ze mij aan: “Wat?! Nee toch? Ik..ik dacht dat het nog niet moest”, stamelt ze. “Jawel hoor. Je hebt nu al bijna geen keuzes meer en je wil toch graag dat je slimme Felice naar de beste school gaat? Ik zou vanmiddag nog afspraken maken hoor. Wie weet waar ze anders terecht komt.”

Ik weet het, dat was heel gemeen. Maar hey, we hadden daarna een heel gezellige speeldate hihi. Luana was lekker aan het klauteren, rennen, vallen en brabbelen in haar eigen taaltje en Felice deed vrolijk mee. En de mamma van Felice? Laat ik zeggen dat ik genoten heb van de stilte 😉 , maar feit blijft dat het jammer is dat veel moeders in loeders veranderen als ze kinderen krijgen, het lijkt wel een eeuwigdurende wedstrijd.

Herken jij hier iets van?